https://t.me/uttweet/93366

یه کاریکاتور دیده بودم از شیوه‌ی حکومت سوئیس.
اگر اشتباه نکنم، یه کشتی بود که روی یه کامیون گذاشته بودن.
کشتی نماد سوسیالیسم بود و کامیون نماد سرمایه داری.
امثال این حرف‌های صد من یه غاز و ایدئولوژی‌های دیزنی‌لند هم به خاطر این زنده‌ان که هنوز سرمایه‌داری زنده‌ست و چرخ جهان رو می‌گردونه.

از اینجا شروع کنید.

برنامه‌ی جدیدم: فیلم را دانلود و تا ابد نگاه نکن.

یه توضیح مختصر بدم.
داستان اصلا عاشقانه نیست.

-نامه‌ای به پاول باردم-

نویسنده: رضوان.د

خلاصه: در واپسین روز‌هایی که نقشه‌ی قتل نفس کشیدی، فقط یه چیز هنوز برات حل نشده.
اون هم یه دعوای ناتموم با نامزد سابقت!
زندگی برای لکسی جرارد هیچ پیشکش جدیدی نداره.
افسردگی ژنتیکیش هر روز وخیم‌تر می‌شه و اون فقط به خودکشی فکر می‌کنه.
اما تنها چیزی که این روز‌های آخر کمی درگیرش می‌کنه، خاطره‌ی آخرین دیدار با نامزدشه.
لکسی تصمیم می‌گیره تا این کار نیمه‌تموم رو هم با نوشتن یه نامه به آدرس قدیمی پاول خاتمه بده اما چی می‌شه اگه پاول هنوز همونجا منتظر باشه و جواب نامه‌اش رو بده؟
این می‌تونه یه دلیل کافی برای زنده موندن باشه؟

هر ارگانی، کارکرد خودش رو داره.
وظیفه‌ی تنفس با ریه‌ست، وظیفه‌ی تفکر و عقیده با قوه‌ی تعقله و احساسات هم هورمون‌ها و قسمت پردازش احساس مغز.

تو نمی‌تونی مسائل ریاضی رو با احساساتت حل کنی پس احساساتت رو هم به همون بخش خودشون بسپر.
احساس رو به عقیده تبدیل نکن.
با اینکه اینا رو خیلی با احتیاط می‌گم، چون یه مرز‌ها و تخفیف‌هایی داره؛ ولی مطمئنم تو شرایط مناسب بهش می‌رسی.

احساس می‌کنم ظرفیت علمی‌م اومده پایین.
دلم می‌خواد نویسنده و نوازنده باشم فعلا.