مزد بازگشتن یک مرد از تاریکی...

موومان نخست پیانو کنسرتو شماره 2 از راخمانیوف، با رهبری هربرت فون کارایان و نوازندگی پیانیست بلغاری الکسیس وایزنبرگ.

راخمانیوف پس از افسردگی شدیدی که دچار آن شده بود توسط دوستش نیکلای دال به روش هيپنوتيزم درمان شد و پس از آن این اثر را به نیکلای دال تقدیم کرد.

«اندوه، کسی را نکشت. ولی ما را از همه‌چیز تهی ساخت.»

-محمود درویش

This great evil, where's it come from?
How'd it steal into the world? What seed, what root did it grow from? Who's doing this? Who's killing us, robbing us of life and light, mocking us with the sight of what we might've known? Does our ruin benefit the earth, does it help the grass to grow, the sun to shine? Is this darkness in you, too? Have you passed through this night?

بر روی تابلو نوشته‌اند "گلها را نچینید."
اما افسوس که باد سواد ندارد.

I was made
and meant to
look for you
and wait for you
and become yours forever.

"Robert browning"
1812-1889

سیبی انداختم که بیای
حرفت رو به من بگی
اگه نتونستی منو ببینی
به سنگ قبرم بگی
-رضا براهنی،
آوشویتس خصوصی دکتر شریفی

...

بعد از هشت سال همچنان این جملات برایم غمگین‌ترین شعر دنیا هستند. به نوعی می‌فهممشان ولی نمی‌دانم که چرا؟ بعد از این همه سال که به کل فراموش کرده بودم روزی چنین شعری خوانده‌ام، امروز از صبح تک تک جملاتش بدون هیچ تغییری در ذهنم مرور می‌شدند. این برای من نهایت حسی است که اسمش را گذاشته‌ام «شعردردی»...

ولی آلبوم جدید اوپث داره میاد تا ۲ماه دیگه پس ادامه می‌دیم. | @lettucetaco

در احساس ناچاری، نداشتن آزادی، غبطه خوردن به برخی، خستگی و افسردگی غوطه‌ورم. روانم در تحریک‌پذیر‌ترین حالت خودش قرار داره و در عین حال امیدوارم و گاهی احساس می‌کنم این که امید دارم احمقانه‌ست. اما خب.

یه معلم زبان داشتم که یک بار داشت بهمون می‌گفت: «دنیا آماده‌ست که هر قدمی که بر می‌دارین، جفت‌پا بیاد تو شکمتون پرتتون کنه دوباره عقب. فقط هرچی پیش می‌رین انگار شکمتون قوی‌تر می‌شه:)»
حدود یک سال و خرده‌ایه که بیش‌تر از هر زمان دیگه‌ای این نقل قول رو زندگی کردم. کوچک‌ترین پیش‌رفتی که می‌کنم (یا حداقل فکر می‌کنم که کردم) یه مشکل غیرقابل‌حل از یه جایی می‌زنه بیرون.
مشکل عاطفی، دوستانه، مالی، سلامتی و... .
واقعیت اینه که خیر، بعضی مشکلات راه حلی ندارن، اینطور نیست که «ما راه حلشو هنوز پیدا نکرده باشیم» یا هرچی. راه حل ندارن. همین. نهایتاً بتونی شکلشو عوض کنی و کاری کنی جای شکمت لگد بزنه توی پهلوت.
و در این لحظه فکر می‌کنم دنیا برای کسایی که اینو می‌پذیرن جای بدتریه. چون حتی امیدی هم دیگه نیست. می‌دونی که نمی‌شه.
بدترین بخشش هم اینه که این ناامیدی می‌تونه مثل ویروس منتشر شه توی کل زندگیت.

شاید هم همه‌ی این‌ها اشتباه باشه.
صرفاً جایی ایستادم که هر قدمی که به جلو بر می‌دارم، چندین قدم پرت می‌شم عقب. و آدم چندان قوی‌ای نیستم فکر کنم. متاسفانه.