بوستان
باب یکم
✍🏻: سعدی شیرازی

به تصحیح: محمدعلی فروغی
موسیقی: Philip Glass

#بند_تصعید

آدم‌ِ سنگ‌دل. گاهی این لقب را داشته‌ام و کسی حواسش نبوده که درون انسان، آن‌جا که غریب و عجیب و ناکجاست؛ همان‌جا. دقیقاً همان‌جا، بازمانده‌ی تمام تاریخ اندوه بشری، لایه لایه در سنگِ دل فسیل شده است.
جهان، ما سنگ‌دل‌ها را دوست ندارد؛ اما به سنگواره‌ی وجودمان نیاز دارد.

✍🏻: آبان

جهان پیر است و بی‌بنیاد، ازین فرهادکش فریاد

نو به نو می‌شود تمام آن‌چه قرن‌ها پیش سروده شده و رها شده در آسمان ادبیات این سرزمین. نفس نمی‌کشد این خاک از ازدحام رخ و رعنایی که در آن نهفته است. غوغای غریبی است در مرگامرگ این زندگی که هیچش به راه نیست.
دریغا انسان! دریغا جوانی!

✍🏻: آبان

به یاد
مرد سکوت و بلاغت

✍🏻: قیصر امین‌پور
شعر ناگفته

موسیقی: Gustavo Santaolalla

#بند_تصعید

به یاد
شاعر طبیعت و نقاش اندوه
✍🏻: سهراب سپهری

موسیقی: Philip Glass

#بند_تصعید

همیشه درون‌مان مکالمه‌ای فعال، و غالباً بی‌سامان و نامسنجم اما مهم، با آدم‌های مهمِ زندگی‌مان جریان دارد. به تنهایی، در سکوت، قدم می‌زنیم، به اطراف‌مان نگاه می‌کنیم، و در همان حال مشغولِ مکالمه‌ای درونی با کسی هستیم: قدم زدن با ارواح.

@ThePleasureOftheText

‏درز کفشم باز شده بود و با سر و لباسِ خیس و جوراب‌های خیس‌تر، از مدرسه رسیدم خانه. موج هوای گرم با بوی پلوی دم-کشیده و خورش قیمه‌ی زعفرانی، دست کشید به صورتم. جوراب‌ها را کندم و انگشتان کرختم را چسباندم به بخاری. جهان کوچک شده بود به اندازه‌ی همان نیم‌متر فرش جلوی بخاری؛ ‏نرم و داغ و خواب‌آلود. دنیا دل‌چسب شده بود به قدر شعله‌های زرد و آبی؛ کرخت و گرم و بی‌خیال. خوابم برد همان‌جا و یادم نیست قصه به کجا رسید. این تصویر را برش زده‌ام و نگه داشته‌ام توی جیب ذهنم تا هر وقت حالم حال نیست، مثل توتو‌ی سینما پارادیزو، نگاتیوها را بگیرم مقابل نور.

✍🏻: آبان

در قابوس‌نامه آمده که: دهی بوده در دل کوه با چشمه‌ی آبی در دوردست. زنان می‌رفته‌اند برای آوردن آب با سبوهایی بر سر. اما قصه این‌جاست یکی از آن‌ها بدون سبو جلوتر می‌رفته تا اگر کِرم سبزی بر زمین دید، خبر دهد تا دیگران روی آن پا نگذارند؛ زیرا پا گذاشتن بر سر کرم همان و گندیدن آب در سبو همان.

حالا حکایت من است؛ سبویی بر دوش ذهنم دارم که می‌بایست عبورش دهم از مسیری پر از کرم‌های سبز. هم سبوکش منم و هم آن‌که پیشتر قدم برمی‌دارد.

✍🏻: آبان

«سکوتِ سنگین» چه تعبیر دقیقی‌ست. سکوت گاهی از هر کوه‌یخی سنگین‌تر و سردتر است. سکوت، «فقدان» صدا نیست؛ خودش «موجود»ی مستقل است.

@ThePleasureOftheText

به یاد
مرد غزل

✍?: محمدعلی بهمنی

موسیقی: کارن همایون‌فر

#بند_تصعید