به یاد
مرد غزل

✍?: محمدعلی بهمنی

موسیقی: کارن همایون‌فر

#بند_تصعید

باری، در مجلس او کتاب شاهنامه می‌خواندند در زوال مملکت ضحاک و عهد فریدون. وزیرْ مَلک را پرسید: هیچ توان دانست فریدون که گنج و مُلک و حَشم نداشت چگونه بر وی مملکت مقرّر شد؟ گفت: چنان که شنیدی، خلقی بر او به تعصب گرد آمدند و تقویت کردند و پادشاهی یافت. پس گفت: ای مَلک، چون گرد آمدن خلقی موجب پادشاهی است تو مر خلق را پریشان برای چه می‌کنی؟ مگر سرِ پادشاهی نداری؟

•گلستان
•باب یکم
✍?: سعدی شیرازی
تصحیح از: غلامحسین یوسفی

#بند_تنبیه

«از دست‌ دادن» یک چیز است، «در آستانه‌ی از دست ‌دادن ایستادن» چیزی یکسره متفاوت. از-دست-دادن، دری بسته است؛ در-آستانه‌ی-از-دست دادن-ایستادن، دری نیم‌گشوده. وقتی پشتِ دری نیم‌گشوده ایستاده‌ای، آهسته خیال‌پردازی می‌کنی، دلهره داری، و اندیشناک می‌پرسی: آیا این در برای همیشه بسته خواهد شد؟

@ThePleasureOftheText

«نوشتن» از مهم‌ترین «امکان»هایی‌ست که ما برای صورتبندی و مفهوم کردنِ دنیای درون‌مان داریم: مفهوم کردنِ دنیای درون‌مان برای دیگران، و حتی برای خودمان. اما نوشتن، تن دادن به «محدودیت‌های زبان» و «درخواست‌های مخاطب» هم هست. ۱. «زبان»، ساختارهای تاریخی و فرهنگی خودش را دارد؛ منطقِ خودش را تحمیل می‌کند. و ۲. نویسنده، آرام‌آرام درمی‌یابد که «مخاطب» چه می‌خواهد و می‌پسندد؛ نویسنده به منطق بازار تن می‌دهد: عرضه و تقاضا. پس هرچند که زبان از جذاب‌ترین و کارآمدترین امکاناتِ ماست، می‌توان با این نکتهٔ رولان بارت هم موافق بود که: «نوشتن یعنی مدفون کردن صداقت». یعنی تن دادن به ابهام و ایهام و تاریخ.

@ThePleasureOftheText

چیزی از شب در باران است حتی اگر در روز ببارد. آن «چیز»، دلهره‌آور است و غمگین و شوخ و بی‌مهار و وحشی. حالا تصور کنید شبِ بارانی را.

✍?: آبان

چنین است رسم سرای سپنج

•شاهنامه
✍?: فردوسی
به کوشش: جلال خالقی مطلق

#بند_تنبیه

•مرگ پیران ویسه
نبرد یازده رخ
بخش پایانی نبردِ گودرز و پیران
✍?: ابوالقاسم فردوسی
به کوشش: جلال خالقی مطلق
موسیقی: Philip Glass

▫️بزرگداشت فردوسی

فصل شاهنامه
#بند_تصعید

کوتاهِ خردمند به از نادانِ بلند، نه هر چه به قامت مهتر، به قیمت بهتر.

•گلستان
•باب در سیرت پادشاهان
✍?: سعدی
تصحیح از: غلامحسین یوسفی

#بند_تنبیه

هزار سال به امــــید تو توانم بود
هر آنگهی که بیایم هنوز باشد زود

چه‌قدر باید امید داشت و جهان را درست دید و درد را به هیچ گرفت که این‌همه انتظار را شگفت نخواند و امیدوارانه ادامه داد. این‌که شاعر هر لحظه‌ی بودن را غنیمت امید می‌داند، خیلی غریب است. انگار که هزار سال، تنهایی و فراق را چشیده‌ای و از پس خاک برخاسته‌ای و خودت را تکانده‌ای و می‌گویی: همین؟ چه زود!

•غزل
✍?: سنایی غزنوی
نسخه: بدیع‌الزمان فروزانفر

#بیت_آغازین

برهمن گفت: خون هرگز نخسبد و بیدار کردن فتنه به هیچ تأویل مهنّا نماند.

•کلیله و دمنه
•باب بازجُست کار دمنه
ترجمه و انشا: نصرالله منشی
تصحیح از: مجتبی مینوی

#بند_تنبیه