ظریفی را گفتند: چه‌گونه بی‌تفاوت شدی؟
گفت: به مرور، به نرمی، به آهستگی.

✍🏻: آبان

از جذاب‌ترین کارهای جهان، چشم دوختن به حالاتِ‌ تن است: به فیگورهای تنانه که بازتابِ جسمانیِ جان‌‌اند: تنِ فکور، تنِ شاد، تنِ مشتاق، تنِ منتظر. به نظرم، تعبیر «زبانِ تن» (body language) بسیار دقیق است: جان که غالبا از دالان واژه‌ها با ما سخن می‌گوید، گاه در حالاتِ تن بازمی‌تابد و به زبان می‌آید.

#ابراهیم_سلطانی

@ThePleasureOftheText

تاریکی، آخرین پناه است برای انسان‌هایی که در نور، جز خودشان، کسی را نیافتند.

✍🏻: آبان

بوستان
باب یکم
✍?: سعدی شیرازی

به تصحیح: محمدعلی فروغی
موسیقی: Philip Glass

#بند_تصعید

آدم‌ِ سنگ‌دل. گاهی این لقب را داشته‌ام و کسی حواسش نبوده که درون انسان، آن‌جا که غریب و عجیب و ناکجاست؛ همان‌جا. دقیقاً همان‌جا، بازمانده‌ی تمام تاریخ اندوه بشری، لایه لایه در سنگِ دل فسیل شده است.
جهان، ما سنگ‌دل‌ها را دوست ندارد؛ اما به سنگواره‌ی وجودمان نیاز دارد.

✍?: آبان

جهان پیر است و بی‌بنیاد، ازین فرهادکش فریاد

نو به نو می‌شود تمام آن‌چه قرن‌ها پیش سروده شده و رها شده در آسمان ادبیات این سرزمین. نفس نمی‌کشد این خاک از ازدحام رخ و رعنایی که در آن نهفته است. غوغای غریبی است در مرگامرگ این زندگی که هیچش به راه نیست.
دریغا انسان! دریغا جوانی!

✍?: آبان

به یاد
مرد سکوت و بلاغت

✍?: قیصر امین‌پور
شعر ناگفته

موسیقی: Gustavo Santaolalla

#بند_تصعید

به یاد
شاعر طبیعت و نقاش اندوه
✍?: سهراب سپهری

موسیقی: Philip Glass

#بند_تصعید

همیشه درون‌مان مکالمه‌ای فعال، و غالباً بی‌سامان و نامسنجم اما مهم، با آدم‌های مهمِ زندگی‌مان جریان دارد. به تنهایی، در سکوت، قدم می‌زنیم، به اطراف‌مان نگاه می‌کنیم، و در همان حال مشغولِ مکالمه‌ای درونی با کسی هستیم: قدم زدن با ارواح.

@ThePleasureOftheText

‏درز کفشم باز شده بود و با سر و لباسِ خیس و جوراب‌های خیس‌تر، از مدرسه رسیدم خانه. موج هوای گرم با بوی پلوی دم-کشیده و خورش قیمه‌ی زعفرانی، دست کشید به صورتم. جوراب‌ها را کندم و انگشتان کرختم را چسباندم به بخاری. جهان کوچک شده بود به اندازه‌ی همان نیم‌متر فرش جلوی بخاری؛ ‏نرم و داغ و خواب‌آلود. دنیا دل‌چسب شده بود به قدر شعله‌های زرد و آبی؛ کرخت و گرم و بی‌خیال. خوابم برد همان‌جا و یادم نیست قصه به کجا رسید. این تصویر را برش زده‌ام و نگه داشته‌ام توی جیب ذهنم تا هر وقت حالم حال نیست، مثل توتو‌ی سینما پارادیزو، نگاتیوها را بگیرم مقابل نور.

✍?: آبان