هَذیان ها آدم می‌گویند...

و آب ها در بین ماهی ها زندگی می‌کند...

درختان به باد ها می‌وزند...

یه تیکه‌ام با صورت رفت تو نا کجا..

تـو گـوشـیت پـول در بیـار ... ?

جمله ای برای‌ توصیف حال خودم ندارم.

پسرها هیچ‌وقت نتوانستند ضعف‌هایشان را نشان دهند، چون همیشه از این می‌ترسیدند که قوی نبودنشان قضاوت شود. به آن‌ها گفته بودند "مرد که گریه نمی‌کند!" و همین جمله، بار سکوت را روی شانه‌هایشان سنگین‌تر کرد. آن‌ها بغض‌هایشان را پنهان کردند، لبخند زدند تا هیچ‌کس نفهمد چه می‌گذرد. اما این سکوت، دردهایشان را عمیق‌تر کرد و باعث شد هیچ‌کس نپرسد پشت این چهره آرام چه طوفانی خوابیده است.

_کوچیدگان

‌
‌امروز بغض سنگینم اجازه نداد بیشتر از دو سه متر جابجا شم.

‌‌‌‌
‌‌‌از اون کسی که هزار تا سودا داشت، یه سر باقی مونده فقط
‌‌

‌
یه مشت به آینه زد و گفت: حالا شدیم شبیه هم.
‌‌