باورم نمیشه ی روزی کلی متن قشنگ مینوشتم ولی الان حتی کلمه هم به مغزم نمیاد.

روزا به صورت عجیب و زهرماری داره میگذره و آدم های امن زندگیم تنها دلیل ادامه زندگی در من هستند.
امتحانات تموم شد، و رسما دیگه تابستون من شروع شد همراه با pms عزیزم،بعد ازون طرف سوزن های متوالی درون رگ های بیچارم.
هرروز هم مثل کودکان کوچک گریه میکنم و بهونه گیری میکنم٫گاهی هم خشن میشم.
درحال حاضر تمایل به شکلات زیادی در من هست پس لطفا اکه دوست خوب منی بهم شکلات هدیه بدین.
اون لابه لا میگرن خاک بر سرم منو مورد عنایت قرار میده.
در میان تمام این دردها مهم اینه که اون هست پس مهم نیست چیزی.

تموم دردهای دنیا درون من جمع شده،الان نمیدونم از شدت درد بمیرم یا از شدت خستگی بخوابم:).

من عاشق آدماییم که زود سین می‌زنن، آدمایی که وقتی ازت دلخور می‌شن بیانش می‌کنن، آدمایی که احساساتشونو نشون می‌دن، آدمایی که توی شرایط بد درکت می‌کنن و ازت نمی‌رنجن، آدمایی که وقتی بهشون لطف می‌کنی‌ متقابلاً برات قدم برمیدارن، آدمایی که وقتی بهشون محبت می‌کنی فاز برشون نمی‌داره، آدمایی که کتاب می‌خونن، آدمایی که به جزئیات توجه می‌کنن، آدمایی که حقیقت هرچقدر آزار دهنده باشه دروغ نمی‌گن، آدمایی که زندگیشون توی بیرون رفتن و دراماهای روابط و پارتی ها خلاصه نمی‌شه، آدمایی که هدف دارن، قوین. آدمایی که اعتماد به نفس دارن. آدمایی که مودبن و احترام می‌ذارن. آدمایی که اهل تعریف کردن از خودشون نیستن. آدمایی که حد و مرز دارن و هرجایی نمی‌رن، هرچیزی نمی‌گن، هرکاری نمی‌کنن. آدمایی که سر چیزای کوچیک ذوق می‌کنن. آدمایی که پایه ان. آدمایی که به ظاهرشون اهمیت می‌دن. آدمایی که عمق دارن شخصیت دارن. آدمایی که فکر می‌کنن راجع به موضوعات سطحی حرف نمی‌زنن. آدمایی که گوش می‌دن حرف خودشونو نمی‌زنن. آدمایی که تنهاییشونو دوست دارن. آدمایی که منطقین. آدمایی که درد زیاد کشیدن و سالم موندن امید خودشونو حفظ کردن. آدمایی که اصیلن.
-دیاکو.

درحال مرگ هستم.

باران بوسیدنی در تابستان.

میگذرد، در میان فشار و خوشحالی ها، خندیدن از ته دل و بغض و ناراحتی.
قهر کردن های گاه بی گاه و در اغوش رفتن های همیشگی.
حال من دوباره بازگشتم به روژینا ی ۲ ساله کوچولو.
همان لجباز جیغ جیغو با تمام شیطنت هایش.

انقدر خستم که انگار شونصد نفر کتکم زدن.

حس زندگی و ادامه دادن از قبل بیشتر شده، نمیگم همه چیز سیاه سفید بود رنگ داشتن ولی خیلی کمرنگ.
الان همه چیز توی پررنگ ترین حالتش قرار داره،روژینا بازم ۲ سالش شده.
ذوق کردناش،خندیدناش،غر زدناش،لج کردناش و حتی لوس شدناش.
از دیوونه بازیاش نگم که داره از تعداد انگشتای دستش بیشتر میشه.
نمیدونم توی هفته چندم سیگار نکشیدن به سر میبرم.
سخته؟شاید یکم از نظر روانی،ولی توی هفته پیش یک نخ کشیدم و متوجه شدم فقط هوس بوده و واقعا دلم نمیخاد بکشم.
تابستون اومده و من هنوز تصمیم نگرفتم که قراره چجوری بهترین استفاده رو داشته باشم.
البته که امتحانات دانشگاه منو موردعنایت قرار خواهد داد.
من از خواب پریدم و بهتره دیگه نخوابم پس به پراکنده گویی میپردازم.