نامه‌ی‌ سوزان‌ سانتاگ‌ به‌ بورخس‌
ترجمه‌ احمد اخوت‌

سیزدهم‌ ژوئن‌ ۱۹۹۶، نیویورک‌

بورخس‌ عزیز :
از آنجا که‌ پیوسته‌ نوشته‌هایت‌ را زیر عنوان‌ جاودانگی‌ طبقه‌بندی‌ می‌کنند چندان‌ به‌ نظر غریب‌ نمی‌رسد که‌ نامه‌ای‌ خطاب‌ به‌ تو بنویسم‌. (از مرگ بورخس‌ ده‌ سال‌ گذشت‌)، اگر بخواهیم‌ بگوییم‌ کسی‌ از معاصران‌ ما به‌ جاودانگی‌ ادبی‌ رسید، تو بودی‌. گرچه‌ تو نیز عمدتاً ثمره‌ی‌ زمان‌ و فرهنگت‌ بودی‌، اما می‌دانستی‌ چگونه‌ این‌ دو را تعالی‌ بخشی‌ که‌ کاملاً جادویی‌ به‌ نظر آیند. این‌ را تا حدودی‌ مدیون‌ گستردگی‌ دید و دقت‌ زیادت‌ بودی‌.
تو کم‌محوربین‌ترین‌ نویسندگان‌ و سرراست‌ترین‌شان‌ بودی‌؛ همین‌طور استادانه‌تر از بقیه‌. این‌ را هم‌ مرهون‌ خلوص‌ طبیعی‌ روحت‌ هستی‌. گرچه‌ مدتی‌ طولانی‌ در میان‌ ما زندگی‌ کردی‌ اما مشکل‌پسندی‌ و بی‌طرفی‌ات‌ در کار هنر از تو مسافرِ ذهنی‌ِ کارآمدی‌ ساخت‌ که‌ به‌ دوره‌های‌ دیگر نیز سفر کردی‌.
تو برخوردار از حس‌ زمانی‌ متفاوت‌ از بقیه‌ی‌ مردم‌ بودی‌. باور کلیشه‌ای‌ به‌ گذشته‌ و حال‌ و آینده‌ از نظر تو بی‌معنا بود. دوست‌ داشتی‌ بگویی‌ هر لحظه‌ از زمان‌ شامل‌ گذشته‌ و آینده‌ است‌ و (تا آنجا که‌ یادم‌ هست‌) جمله‌ای‌ را از برونینگ‌ شاعر نقل‌ می‌کردی‌ که‌ تقریباً چنین‌ نوشت‌ «اکنون‌ لحظه‌ای‌ است‌ که‌ آینده‌ در گذشته‌ سقوط‌ می‌کند.» این‌ البته‌ بخشی‌ از فروتنی‌ توست‌ که‌ همیشه‌ می‌خواستی‌ نظر و سلیقه‌ات‌ را در قالب‌ گفته‌ی‌ نویسندگان‌ دیگر بیان‌ کنی‌. فروتنی‌ات‌ از اطمینان‌ تو به‌ منش‌ و وجودت‌ سرچشمه‌ می‌گرفت‌.
تو کاشف‌ شادی‌های‌ جدید بودی‌. آدمی‌ عمیقاً بدبین‌ مانند تو، فردی‌ آرام‌ و ساکت‌ چه‌ نیاز داشت‌ به‌ برافروختگی‌. هنرمند باید فردی‌ خلاق‌ باشد و تو بالاتر از همه‌چیز انسانی مبتکر‌ بودی‌. آرامش‌ و اعتلای‌ خودی‌ که‌ تو به‌ آن‌ دست‌ یافتی‌ برایم‌ مثال‌زدنی‌ است‌.
تو ثابت‌ کردی‌ به‌ ناخرسندی‌ نیاز نیست‌، حتی‌ وقتی‌ کاملاً نابینایی‌ و دیگر نمی‌خواهی‌ خود را فریب‌ دهی‌ که‌ همه‌ چیز دلپذیر است‌….

@naassoott

ترکیب گز و مسقطی و شیره و سوهان
لب‌های تو سوغاتی استان جدیدیست...

@naassoott

فیلسوف چیزی را شرح نمی‌دهد، مگر شاید سرچشمه‌ی پریشانی‌های ما را و این‌که این پریشانی‌ها چگونه سربرمی‌آورند. از سویی دیگر، ارجاع به موارد واقعی یا خیالی از آنچه از آغاز می‌شناسیم، چگونگیِ به کارگیریِ واژه‌ها به‌طور بالفعل و عادی را به آسانی به یادمان می‌آورد. بدین‌‌سان، مشکل فلسفی تنها به یک راه می‌تواند حل شود: ناپدید شدن.
ویتگنشتاین می‌پرسد: به نگر می‌رسد که پژوهش ما فقط هر چیز جالبی را نابود می‌کند؛ یعنی هر چیزی را که بزرگ و مهم است، پس اهمیتش را از کجا به دست می‌آورد؟
و پاسخ می‌دهد: آنچه ما ویران می‌کنیم هیچ نیست، مگر خانه‌هایی پوشالی.

تحلیل و متافیزیک
پیتر فردریک استراوسون

@naassoott

آن قصه‌ها که در گوش‌مان خوانده‌اند
حواس‌مان را پرت کرده از
قصه‌هایی که از ما پنهان داشته‌اند....

م.باغ

@naassoott

افسوس بر آن دیده که روی تو ندیده‌ست
یا دیده و بعد از تو به رویی نگریده‌ست

گر مدعیان نقش ببینند پری را
دانند که دیوانه چرا جامه دریده‌ست

@naassoott

آنان که چشم دارند، از سعادتی که نصیبشان شده است خبری ندارند.

آهنگ عشق
آندره ژید

@naassoott

لحظه‌ای که یک آهنگساز
بابت ساخت قطعه‌ای شگفت‌انگیز، به خود «آفرین» بگوید،
وجه خداگونه‌ی او‌ برملا شده است.

م.باغ

@naassoott

در عشقِ توام امیدِ بهروزی نیست
وز عهدِ شبِ وصالِ تو روزی نیست

از آتشِ تو دلم چرا می‌سوزد؟
چون هیچ تو را عادتِ دلسوزی نیست

امیرالشعراء معزی

@naassoott

ضمیرِ ناآگاه و فیلسوفْ زوجی در یک تقسیمِ‌ کار عجیب اند: یکی سوراخ‌ ایجاد می‌کند و دیگری آن را پر می‌کند.

ملادن دولار

@naassoott

فقط استخوان‌بندی عادت است که قامت انسان را سرپا نگاه می‌دارد.

خانم دلوی
ویرجینیا وولف

@naassoott