بهترین فیلمی که می‌تونم امشب ببینم، اینتراستلار ِ نولانه. که ریواچ کنم و آخرش احتمالاً گریه. / دلم می‌خواد با آدمایی که با این فیلم گریه کردن، بریم یه سیاره جدا زندگی کنیم.

• برای هرخطی که این‌جا می‌نویسم، و به ویژه پراکنده‌های آخر شبی، خودم به خودم چن تا چک و لگد زدم و مبارزه کردم تا تلاش کنم از جامعه‌ی انسانی فرار تکنم از آدما نترسم و بتونم بلند فکر کنم. / اصن کانال زدم برا چی پس؟

تلاش برای اثبات به آدما، معمولاً بیهوده‌س و فرساینده. به جاش، من اثبات هندسه و فیزیک و سر و کلّه زدن با چار تا عدد و حرف انگلیسی و یونانی رو ترجیح می‌دم.

این همه بودن نیاز نیست.

روز به روز بیش‌تر و بیش‌تر و بیش‌تر مطمئن می‌شم که همه‌چی خونواده‌س‌. همه‌چی ِ همه‌چی خونواده‌س.

• آدما زیادی زندگی رو جدی می‌گیرن.
  - توأم زیادی آدما رو جدی می‌گیری.

زمانی بود که نوشتن تبدیل شده بود به امکانی برای خودنمایی و خودابرازگری! یعنی این‌که ببینید من چقدر خوب و خوشبختم! ببینید چقدر مه و خورشید و فلک خوب و خوش است؟ درواقع یک‌جورهایی نویسنده‌های اینستاگرامی روی کار آمدند که آن وجه از زندگی‌شان را که جالب و حسرت‌برانگیز بود نشان می‌دادند.

در مقابل این روزها با نویسنده‌هایی مواجه می‌شویم که می‌گردند بخش منفی هر چیزی را نشان می‌دهند که به ما بگویند این چیزی که از دور این‌طور به نظر می‌رسد این‌طور نیست، بلکه آن‌طور است. مثلا دویدن صبح‌گاه این‌طور نیست که شما را سرحال کند بلکه ممکن است دلتان نخواهد از روی تخت بلند شوید، ممکن است بدن درد داشته باشید و چه و چه! یا ارتباط با پدر و مادر این‌طور نیست، آن‌طور است و هزار و یک چیز دیگر!

این که چرا این‌طور شد و اصلا دلیلش چه می‌تواند باشد، نمی‌دانم. شاید زمانی روان‌شناسی مثبت روی بورس بود حالا اما روان‌شناسی به سمتی رفته که قسمت تاریک خودمان و پدیده‌ها را ببینیم و بپذیریم! مفهوم جستارنویسی هم در این سال‌ها بیشتر جا افتاده و آدم‌ها رفته‌اند به سمت نوشتن از نیمه‌های تاریک زندگی‌شان!

می‌خواهم بگویم که هر دو ورِ این نوع نوشته‌ها برای من غیرطبیعی است، نه نوشته‌ی گل و بلبل و خودابرازگر راضی‌ام می‌کند نه آنی که مدام دارد وجه‌های تاریکش را نشانم می‌دهد. درواقع همان‌قدر که یک نفر می‌تواند در جمع با گفتن و خندیدن جلب توجه کند، اشک ریختن و گریه‌ی دیگران را درآوردن هم می‌تواند جلب توجه‌کننده باشد. (به نظرم در وضعیتی گیر کرده‌ایم که کلیشه نبودن هم کلیشه است.)

این است که گمان می‌کنم جایی این وسط هست که ما باید آن‌جا بایستیم. یک جایی از این میانه را باید پیدا کنیم، جایی که به ما دید واقعی‌تری از خودمان می‌دهد که نه روشنایی‌اش چشم را می‌زند و نه تاریکی‌اش جلوی یک قدم به جلو برداشتن را می‌گیرد. این چیزی است که این روزها ذهنم را درگیر کرده، حالا این‌که تهش به کجا می‌رسم، نمی‌دانم!

صدیقه‌ حسینی - یادداشت‌ها
https://t.me/abrakaneh

لیزیک کنین انسان‌ها. بعدش دنیای قشنگ‌تری دارین.

نسبت به ناشناس داشتن حس خوبی ندارم و مدت‌هاست برای کسی پیام ناشناس نفرستادم. ناشناخته حرف زدن با آدمی که می‌شناسی یه مدته که پسندم نیس، حس گول‌زنندگی بم می‌ده. کامنت ِ باز پایین پیاما و ری‌اکت واقعا جلوه بصری‌ش خیلی زشته. نمی‌تونم‌. همون آیدی پی‌وی‌م هست ولی. هست و استقبال می‌کنه و کافیه.