@delbariiism

‏یکی اینطوری بهتون بگه
او همانندِ موسیقی بی‌کلام بود،
حَرفی نمیزد، اما تاثیرش را می‌گذاشت

بیا ببرمت برات لازانیا بپزم. فیلم مورد علاقتو بذارم. یه عالمه خوراکی بدم بهت. آهنگای مورد علاقتو بذارم. ببرمت بیرون دورت بگردم. زخماتو ببندم. بغلت کنم و بهت بگم:
“ مهم نیست چقدر سختی کشیدی و چقدر ازم دور بودی، می دونم چقدر سخته ولی تو از پسش برمیای و من کنارتم. حتی اگه گریه کنی، مشت بکوبی به دیوار یا وسیله هاتو بشکنی. توی هر حالتی کنارتم. حتی اگه بری و نخوای. ما از پسش برمیایم چون هنوز زندگی تموم نشده و قشنگیاشو داره. چون اتفاقای خوب یهویی می افتن.”

میگفت قوی بودن داره ما رو میکشه. این که آدم هی تظاهر کنه به قوی بودن به شاد بودن آدم رو از پا در میاره. اگه میتونست روزهایی ناراحت باشه، سرحال نباشه، شاید هرگز این اتفاق نمیفتاد. غمگین بودن مث شاد بودن حق هر آدمیه.

وقتش که گذشت دیگه نمیچسبه
نه دل به چیزی، نه چیزی به دل.

خودت برای خودت نور باش

یه مرحله از زندگی هم وجود داره که بهش میگن”بی تفاوتی ناشی از صبر بیش از حد”
که دیگه مثل گذشته برای نبودن ها بی قراری نمیکنی و قبول کردی کاری از دستت برنمیاد.

من آنقدر زیاد رویا بافته‌ام و کمتر زیسته‌ام، که گاهی سه‌ساله‌ام. اما روز بعد اگر خوابی که دیده‌ام محزون باشد سیصدساله‌ام؛ تو اینطور نیستی؟ در لحظاتی به نظرت نمی‌رسد که در آستانه‌ی آغاز زندگی هستی و زمانی دیگر سنگینی چندین هزار قرن را روی دوش خود حس نمی‌کنی؟

-ژرژ ساند

@delbariiism