"‏پلک‌هایم شیروانی خانه‌های رشت است‌‏ دائما خیس."

توی مغزم داری می‌چرخی
می‌گم بهت بگیر بشین سرمون گیج رفت بیا بشین باهم خاطرات‌و ببینیم.
مثل بچه‌ای که تا کارتون مورد علاقشو نزاری نمی‌شینه.
خاطرات‌و می‌زارم می‌شینم یه‌گوشه همش می‌خندم
از اون خنده‌هایی که معلوم نمی‌کنه از غمه یا از شادی.
بعد بهت می‌گم تا ابد بودن دروغ من بود یا تو؟
اینجا می‌زنم زیر گریه میام بدو بغلت می‌کنم.
تصویر نویز دار می‌شه کیفیت خاطره کم و کمتر می‌شه تا اینکه یهو قطع می‌شه.
تقریبا هر شب تو مغزم می‌چرخی برای اینکه یه‌جا بشینی تا از سرگیجه عبور کنم و بخندی فیلم خاطرات‌و تو مغزم می‌زارم
بعد تو می‌خندی از اون خنده‌هایی که من نمی‌دونم از غمه یا از شادی!
من اشک میریزم
تو نیستی بدو بغلم کنی
من دستام‌و باز می‌کنم بالشتو بغل می‌کنم به این فکر می‌کنم تا ابد بودن دروغ من بود یا تو بود.

اولین‌بار که می‌خواستم عاشقت نشم همون موقعی بود که میون گریه‌هام خندوندیم تو راهرو نشسته بودم و هق‌هق می‌کردم وقتی فهمیدی دارم گریه می‌کنم اونقدر دیوونه بازی درآوردی که با چشمای خیس قهقه زدم.
دومین‌بار که می‌خواستم عاشقت نشم موقعی بود که با آب‌وتاب در مورد یکی از خاطره‌های بچگیت تعریف می‌کردی
سومین‌بار که می‌خواستم عاشقت نشم همون موقع‌هایی بود که درد داشتم و از سر لجبازی با خودم هیچ چیزی نمی‌خوردم و به‌زور کاری می‌کردی مسکن بخورم بعد با منطق با عصبانیت با دیوونگی باهام حرف زدی تا حالم بهتر بشه.
بار چهارمی که می‌خواستم عاشقت نشم وقتی بود که فهمیدم بیشتر از خودم هوام‌و داری و نمی‌زاشتی کسی اذیتم کنه.
پنجمین بار که می‌خواستم عاشقت نشم وقتی بود که بهم گفتی هرچی هم بشه قرار نیست از پیشم بری.
ششمین بار که می‌خواستم عاشقت نشم بار ششمی در کار نبود باهمون چند بار تمامت شده بودم.
هی می‌خواستم عاشقت نشم نزاشتی هی بوسه زده بودی به روح زخم خوردم هی خواستم با جنبه باشم عاشقت نشم اما انقدر بوسیدی و بوسیدی که دل دادم به عشقت.
من می‌خواستم عاشقت نشم خودت نزاشتی.
پس چرا وقتی فهمیدی انقدر عاشق شدم دیگه دوست داشتنت تموم شد
بیخیالم شدی.
「??‍⬛?」

صدای مشت کوبیدن به در آهنی حیاط میاد بیدار می‌شم داد می‌زنم کیه؟ صدای تو از پشت در میاد که میگی خوابیدی؟بیا بیرون سیل اومده. میگم بیا توی خونه پالخت وایسادی تو آب زانوت درد می‌گیره. میگی یعنی دوستم داری؟ میگم آره بیا تو. میگی دیوونه زانودرد کدومه بیا برقصیم.…

اینطوری شروع شد که داشت رد می‌شد دیدم داره دلم‌و با خودش می‌بره.
بلند گفتم ببخشید شما پرنده‌ای؟
وایساد نگام کرد.
گفتم با شمام.
گفت پرنده‌ها حرف نمیزنن که.
گفتم درخت نمی‌خوای که رو شاخه‌‌اش بمونی؟همونجا وایسادم درخت شدم.
اینطوری ادامه دادیم که صبح زود بهش فکر می‌کردم،ظهر براش می‌نوشتم،شب براش می‌فرستادم.
نمی‌خوند می‌گفت پرنده‌ها سواد ندارن واسه همینه که می‌تونن آزاد باشن.
گفت نگاه کن پرنده‌های قفسی کف قفسشون روزنامه‌‌س
یه‌بار گفتم پرنده آشیونت کاشکی باشم.
ترسید چشماش‌و بست خط افتاد رو خنده‌‌اش.
گفتم شوخی کردم بابا نترس.
گفت شوخی هم کردی باشه پرنده جدی می‌ترسه.
اینطوری تموم شد که پاییز اومد و یه‌روز دیدم داره ساکشو می‌بنده.
گفتم کجا؟
گفت پرنده ها پاییز میرن دیگه.
گفتم درخت رو نمی‌برن؟
گفت نه بابا، درخت باید بمونه پیر بشه.
گفتم از این پیرتر؟
گفت یه‌کم جا داری هنوز بعد پیشونیمو بوسید،
گفتم لب مگه چشه؟
گفت نبوسیدم که موریانه پیشت جا گذاشتم که زود تموم بشی غصه نخوری.
گفتم این قشنگ‌ترین شکل دوست‌داشتنه.
گفت می‌دونم.
بعد پر زد و رفت.
قشنگ بود وقتی می‌رفت،وقتی می‌موند،وقتی کلافه بود،وقتی دوستم نداشت.
پاییزِ و باید یه قصه شاد بگم یکی بود یکی نبود اما با این که نبود قلب اون‌ یکی هنوز گرم بود ازش.
قلب گرم هم مث دعای عزیزت می‌مونه تو اوج بلا به دادت می‌رسه اما گاهی تو نور صبح برقص و یه بوسه از دور بفرست.
درختت شاخه‌ی محبوب تو رو به هیچکی نمیده قول داده،به تو،به خودش،به موریانه‌هایی که جا گذاشتی و حالا رسیدن به قلبش.