هنگامی که بیماری حضرت زهرا سلام الله علیها شدّت یافت، زنان مهاجرین و انصار به عیادت آمدند و به حضرتش گفتند: ای دختر رسول خدا! شب را با بیماری چگونه صبح کردی؟
حضرت در پاسخ فرمود :

أَصْبَحْتُ وَاللَّهِ عَائِفَةً لِدُنْیَاکُنَّ،
قَالِیَةً لِرِجَالِکُنَّ،
لَفَظْتُهُمْ بَعْدَ أَنْ عَجَمْتُهُمْ
وَ شَنَأْتُهُمْ بَعْدَ أَنْ سَبَرْتُهُمْ،
فَقُبْحاً لِفُلُولِ الْحَدِّ وَ اللَّعِبِ بَعْدَ الْجِدِّ وَ قَرْعِ الصَّفَاةِ وَ صَدْعِ الْقَنَاةِ وَ خَطَلِ الْآرَاءِ وَ زَلَلِ الْأَهْوَاءِ...

شب را صبح کردم، در حالی که به خدا سوگند از دنیای شما سیر شده‌ام؛
از مردان شما کراهت دارم،
و به دورشان افکنده‌ام، پس از آنکه آزمایششان کردم؛
زشت باد کندی آنها، شکستگی شمشیرشان، سستی نیزه‌هایشان و تباهی رأیشان...
طناب گناهشان را بر گردنشان انداختم و ننگِ کارشان را بر خودشان افکندم...

«وَ رُوِیَ أَنَّهَا مَا زَالَتْ بَعْدَ أَبِیهَا مُعَصَّبَةَ الرَّأْسِ نَاحِلَةَ الْجِسْمِ مُنَهَّدَةَ الرُّكنِ بَاكِیَةَ الْعَیْنِ»

«وَ رُوِیَ أَنَّهَا مَا زَالَتْ بَعْدَ أَبِیهَا
مُعَصَّبَةَ الرَّأْسِ
نَاحِلَةَ الْجِسْمِ
مُنَهَّدَةَ الرُّكنِ
بَاكِیَةَ الْعَیْنِ»

سَن اگر دونگمیشان خانم مَندَن
فاطمه! دُویمییب علی سَندَن...

گَل وفا رَختِنِه خانم سُویما
گِتمَه زهرا، علیِنه تَک قُویما

فاطمیه حدیث درد علی‌ست
گرمیِ اشک و آه سرد علی‌ست...

چادری بین کوچه خاکی شد
درد آن، داغ دردناکی شد...

دردها طاقت از کفم برده
نکند مادری زمین خورده؟

حال عالم عوض شده شاید
بوی یاس مدینه می‌آید...

@zan_neveshtt