بچه‌های دهه‌ی هفتاد به اینور، شناخت کافی از محمدعلی بهمنی ندارند، خیلی درگیرش نیستند چون سن موسیقیایی رو اگر فرض کنیم هیجده نوزده سالگی شکل می‌گیره، خواننده‌های موردعلاقه‌شون کمتر از آقای بهمنی شعر خوانده‌اند
اما اونهایی که متولد دهه‌های پنجاه و شصت هستند مخصوصا جوونهایی که دوره‌ی طلایی موسیقی پاپ داخلی رو به یاد دارند حتما یادشون هست آهنگ دهاتی شادمهر عقیلی چه‌جور فروش می‌رفت؛ چه‌جور کاستهای اوریجنالش نایاب می‌شد و چه‌جور نوار فروشها ازش کاسبی می‌کردند.

- خیلیهامون سالهای ۷۸-۷۹ ساعت شش و نیم هفت صبح؛ ویدیو آهنگهای تلوزیون رو می‌شنیدیم و می‌دیدیم که ناصرعبدالهی می‌خوند:
"این شفق است یا فلق، مشرق و مغربم بگو.."
یعنی لذتی داشت باز کردن چشم با این صدا که هنوز روانم ازش روشنه...

- دوره‌ی دبیرستان سمپاتی داریوش بودم؛ به گمان خودم شخصیتم همفاز اهنگهاش بود؛ مخصوصا تم سیاسی‌شون؛ که یه روز سیامک بهم گفت: ول کن داریوش رو اون دختره فامیلمون که از امریکا برگشته یه کاست برام آورده اسم خواننده‌اش: "حبیب"ه.. معرکه است!
با واکمن سیامک گوش دادم که آقای محبیان می‌خوند:
"در این‌زمانه‌ی بی‌هیاهوی لال‌ پرست..."
چه حسی داشت
و روی جلد کاست نوشته بود؛ ترانه‌سرا: محمدعلی بهمنی.

- قدیمی‌ترها هم آهنگ رودخونه‌های رامش رو حتما یادشونه
اما بیشترین خاطره‌‌ی جمعی نسل ما از آقای بهمنی با صدای روانشاد ناصر عبدالهی شکل گرفته که اواخر دهه‌ی هفتاد ستاره‌ی درخشان موسیقی پاپ و به قول اردشیر هیولایی بود برای خودش

- سالها پیش یه نفر روی یکی از جزوه‌هام نوشت:
"گفتی بخوان، خواندم، اگرچه گوش نسپردی
حالا که لالم خواستی، پس خود بخوان ای دوست"

حتی اگر با آقای بهمنی اشنا نیستین؛ یه بار مرورش کنید؛ بخونیدش، واژه‌هاش گاهی تکان دهنده‌اند

#محمدعلی_بهمنی
#دهه_هفتاد

البته اگه یهو یه بیمار نپره وسط بگه: الان هم نمونه قبول میکنید؟

و در انتهای روز، وقتی که ستاره ها به جایگاه خودشون برمیگردن و ماه تشریف فرما میشه، بالاخره میتونیم استراحت کنیم.

نیاز به شادی موندگار دارم.

از گرمای تابستون هلاکم ولی دلم با پاییز هم صاف نمیشه. چرا؟ چون زود هوا تاریک میشه و از این حالت واقعا بدم میاد.

خب فعلا نصفه نیمه تعمیر شد تا باقی کارهاش فردا انجام شه.

مادرم میگه : "چی شد که اینجوری شدی؟
هیچ وقت فکر نمی‌کردم اون بچه ی شر و شیطون یه روز اینقدر افسرده و بی هدف شه. "

لطیف، زیبا، قِشنگ

@pedinevesht

صبح مادرم ساعت ۸ و نیم از خواب بیدارم کرد برای دکتر.
شبیه جنازه های متحرک به زور بیدار شدم و در حالیکه نمیدیدم به کدوم سمت میرم، روزم رو شروع کردم.

مسئله‌ای که عموما بهش پرداخته نمیشه اینه که گاهی دیگران به غم‌های ما نیاز دارن. نیاز دارن اجازه بدیم حالمون رو خوب کنن تا احساس کافی بودن کنن احساس کنن به ما دسترسی دارن و این خیلی ظریفه.