مصطفی اومده بود مغازه سر بزنه...
وقتی دانشجو بودم، مشاور کنکورشون بودم حوالی ده سال پیش...
میگفت:هر چی‌پارسال کار کرده بودم رو یه نفر خورده و میگه برو شکایت کن ببینم کجا رو میگیری...
پونصد میلیون جنس برده و چک‌هاش پاس نمیشه، ضامنش هم درست جواب تلفن نمیده...
خیلی خسته شدم، حالم خوش نیست...
میخواستم خونه بگیرم زندگی رو شروع کنم...

یادته یه زمان چقدر میخندیدم؟
دنیا نذاشت ک...خل بمونم آقا...
از یه جا به بعد نذاشت بخندم.

تا حالا شده تو انجام یه کار اداری پیچیده موفق شی؟
برات پرونده یه چیزی با خیال راحت مختومه شه؟
شده تا حالا یه فایل باز تو ذهن و زندگیت با آرامش بسته شه؟
الان همینو میخوام!
دلم میخواد این شلوغیا و خستگیا با یه پایان جالب تموم شن و من یه لیوان چایی بگیرم دستم، یه خرمای عسلی بذارم رو زبونم و همینطور که چایی داغ رو هورت می‌کشم تو دلم بگم
"این قصه هم تموم شد"

پولدار بشم تو بالای‌شهر تهرون یه بقالی قدیمی میزنم، توپ پلاستیکی و نوشابه شیشه‌ای و اینا میذارم با ماست‌های سنتی، ازین یخچال گردن‌کلفت‌های بدنه استیل میذارم توش، درهاش رو آبی رنگ می‌کنم و روی شیشه‌اش میدم با رنگ بنویسن بقالی درویش‌. یه دهن‌کجی بزرگ به هر زرق…

پولدار بشم تو بالای‌شهر تهرون یه بقالی قدیمی میزنم، توپ پلاستیکی و نوشابه شیشه‌ای و اینا میذارم با ماست‌های سنتی، ازین یخچال گردن‌کلفت‌های بدنه استیل میذارم توش، درهاش رو آبی رنگ می‌کنم و روی شیشه‌اش میدم با رنگ بنویسن بقالی درویش‌.
یه دهن‌کجی بزرگ به هر زرق و برق لوکس شمال شهری و قشر مرفه!

غم عشق تو را چون گنج در دل کرده‌ام پنهان
به این گنج نهانی ساکن ویرانه خواهم شد...

هلالی جغتایی

گریه‌ی ۸ صبح! پای برگه‌های امتحان تستی دیروز نشستم تا ۲۲ برگه را تصحیح کنم و اعلام نتیجه کنم به دل‌نگران‌ها! همزمان شجریان آواز می‌خواند "ره میخانه و مسجد کدام است..." صدای کمانچه به بغض نزدیکم می‌کند، حس می‌کنم دیواره‌های سد بغض یکبار دیگر درحال ترک خوردن…

گریه‌ی ۸ صبح!

پای برگه‌های امتحان تستی دیروز نشستم تا ۲۲ برگه را تصحیح کنم و اعلام نتیجه کنم به دل‌نگران‌ها!
همزمان شجریان آواز می‌خواند "ره میخانه و مسجد کدام است..."
صدای کمانچه به بغض نزدیکم می‌کند، حس می‌کنم دیواره‌های سد بغض یکبار دیگر درحال ترک خوردن است و سیل در حال جاری شدن...
به پدربزرگ فکر می‌کنم که توی آی سی یو اینتوبه شده و به ونیلاتور وصل است و با لوله‌ی اکسیژن نفس می‌کشد.
به دینار‌هایی که برای سفر کربلا خریده بودم نگاه می‌کنم که توی یک پاکت ته کیفم بلاتکلیف مانده.
به حالم نگاه می‌کنم، به نگرانی‌ها، به فکرهایی که انگار ته ندارند، به آرامشی که انگار گمش کردم...
شجریان ادامه می‌دهد: "که هر دو بر من مسکین حرام است"
از خلوتی دفتر استفاده می‌کنم و دریچه‌ی سد را باز می‌کنم، چشم‌هایم پر و خالی می‌شوند، در آنِ واحد انگار یک امیرمحمد اینجا توی دفتر پایه‌ نهم نشسته، یک امیرمحمد کنار تخت آقاجون دارد کش و قوس پیرمرد با مرگ را میبیند، یک امیرمحمد هم دارد ساکش را می‌بندد تا برای اولین بار به دیدار حسین برود.
اما خالی‌تر از این حرف‌ها هستم.
گریه را قورت می‌‌دهم و مراقبم اطرافیانم حس نکنند دیوانه شده باشم.
شجریان و کمانچه ادامه می‌دهند...
"میان مسجد و میخانه راهی‌ست،
بجویید ای عزیزان کین کدام است...
بجویید ای عزیزان کین کدام است..."

آه!
به اندازه‌ی همه‌ی کارگران معدن از ازل تا ابد خسته ام.
می‌خوابم!

از دیگران توقع پرفکت بودن نداشته باش، از خودت هم.