پولدار بشم تو بالای‌شهر تهرون یه بقالی قدیمی میزنم، توپ پلاستیکی و نوشابه شیشه‌ای و اینا میذارم با ماست‌های سنتی، ازین یخچال گردن‌کلفت‌های بدنه استیل میذارم توش، درهاش رو آبی رنگ می‌کنم و روی شیشه‌اش میدم با رنگ بنویسن بقالی درویش‌. یه دهن‌کجی بزرگ به هر زرق…

پولدار بشم تو بالای‌شهر تهرون یه بقالی قدیمی میزنم، توپ پلاستیکی و نوشابه شیشه‌ای و اینا میذارم با ماست‌های سنتی، ازین یخچال گردن‌کلفت‌های بدنه استیل میذارم توش، درهاش رو آبی رنگ می‌کنم و روی شیشه‌اش میدم با رنگ بنویسن بقالی درویش‌.
یه دهن‌کجی بزرگ به هر زرق و برق لوکس شمال شهری و قشر مرفه!

غم عشق تو را چون گنج در دل کرده‌ام پنهان
به این گنج نهانی ساکن ویرانه خواهم شد...

هلالی جغتایی

گریه‌ی ۸ صبح! پای برگه‌های امتحان تستی دیروز نشستم تا ۲۲ برگه را تصحیح کنم و اعلام نتیجه کنم به دل‌نگران‌ها! همزمان شجریان آواز می‌خواند "ره میخانه و مسجد کدام است..." صدای کمانچه به بغض نزدیکم می‌کند، حس می‌کنم دیواره‌های سد بغض یکبار دیگر درحال ترک خوردن…

گریه‌ی ۸ صبح!

پای برگه‌های امتحان تستی دیروز نشستم تا ۲۲ برگه را تصحیح کنم و اعلام نتیجه کنم به دل‌نگران‌ها!
همزمان شجریان آواز می‌خواند "ره میخانه و مسجد کدام است..."
صدای کمانچه به بغض نزدیکم می‌کند، حس می‌کنم دیواره‌های سد بغض یکبار دیگر درحال ترک خوردن است و سیل در حال جاری شدن...
به پدربزرگ فکر می‌کنم که توی آی سی یو اینتوبه شده و به ونیلاتور وصل است و با لوله‌ی اکسیژن نفس می‌کشد.
به دینار‌هایی که برای سفر کربلا خریده بودم نگاه می‌کنم که توی یک پاکت ته کیفم بلاتکلیف مانده.
به حالم نگاه می‌کنم، به نگرانی‌ها، به فکرهایی که انگار ته ندارند، به آرامشی که انگار گمش کردم...
شجریان ادامه می‌دهد: "که هر دو بر من مسکین حرام است"
از خلوتی دفتر استفاده می‌کنم و دریچه‌ی سد را باز می‌کنم، چشم‌هایم پر و خالی می‌شوند، در آنِ واحد انگار یک امیرمحمد اینجا توی دفتر پایه‌ نهم نشسته، یک امیرمحمد کنار تخت آقاجون دارد کش و قوس پیرمرد با مرگ را میبیند، یک امیرمحمد هم دارد ساکش را می‌بندد تا برای اولین بار به دیدار حسین برود.
اما خالی‌تر از این حرف‌ها هستم.
گریه را قورت می‌‌دهم و مراقبم اطرافیانم حس نکنند دیوانه شده باشم.
شجریان و کمانچه ادامه می‌دهند...
"میان مسجد و میخانه راهی‌ست،
بجویید ای عزیزان کین کدام است...
بجویید ای عزیزان کین کدام است..."

آه!
به اندازه‌ی همه‌ی کارگران معدن از ازل تا ابد خسته ام.
می‌خوابم!

از دیگران توقع پرفکت بودن نداشته باش، از خودت هم.

اگر آدم کار نکنه و هشتش گروی نهش باشه اطرافیان سرزنشش می‌کنن اگر آدم کار بکنه و کماکان هشتش گروی نهش باشه خودش خودشو سرزنش می‌کنه.
و سرزنش خود، بی‌گمان تلخ‌تر گزنده‌تر و بی‌پرواتره...

هر فینالی که نگاه می‌کنم را به حسرت‌بار ترین حالت ممکن باختیم و نقره‌ای شدیم.
اگر مشکل من باشم چه؟ اگر بداقبالی ام گریبان کاروان المپیک را گرفته باشد چه؟
این شبها را خسته از سر کار به خانه می‌رسیدم و در حالی که یک چشم به بشقاب شام و یک چشم به صفحه‌ی جادویی تلویزیون داشتم منتظر بودم که یکی از این فینالیست‌ها که از صبح اخبار موفقیتشان را شنیده بودم، بیاید گرد و خاکی کند و یک طلا صید کند و ما را سر ذوق و اشتیاق بیاورد.
ذوق و اشتیاقی که زندگی‌هایمان کم دارد، شادی ای که کم است...
اما قهرمانان یکی یکی می آمدند و یک مسابقه عجیب و غریب را به نمایش می‌گذاشتند و یک نقره‌ی ناامید‌کننده می‌گرفتند و شبمان را نقره‌ای می‌کردند.
کانال ورزش سه با شروع کشتی‌های المپیک نوشت: "هوس طلا کردیم"
اما شتر گاهی در خواب پنبه‌دانه می‌بیند...
تلویزیون را موقع فینال‌ها خاموش می‌کنم شاید طلا دشت کردیم!

اگه تو هم تو کانالت یه بار پستت رو میخونی و به خودت ری اکت میدی از مایی.