تو سوختی که بسازی حالا با ساز سوختن برقص.
راشین بهمنی

وحشت را همین شب قبل بالا آوردم. زمانی که در اظطرار می‌دویدم، در تمامِ تنم زخم‌ جبر، چرکین و چروکیده‌تر می‌شد و زیر چشم راستم زباله‌ی خشم تیر می‌کشید، وحشت را بالا آوردم.
‌‌راشین بهمنی.

‌
من از بعیدترین بُعدِ بقا نفس می‌کشم.
‌‌
‌@kofebor   راشین بهمنی
‌

من هم راستش کمی دلم می‌خواست دنیا را عوض کنم اما خودم هم یکی از آن چیز هایی بودم که باید عوض می‌شد.
راشین.

‌
به تو گفت دلیل. تویی که در خاطر نمی‌مانی، می‌روی، حرف‌هایت را نمی‌زنی، می‌جوی، تو که چشمانت را نمی‌بندی، نمی‌ترسی، آهسته آهسته بریده‌هایی از تنت را میان مزخرفات روزمره جمع می‌کنی، می‌بلعی.
‌‌
‌@kofebor   راشین بهمنی
‌

دلایل انزجار امروز:
جبر.
هیچ‌چیز این جهان قصه نیست.
شناخته نشدن.
شکننده‌ام و از غمِ معمول جهان عاصی.
تلاش‌ها‌ نهایتاً امیدوار کننده باشند فقط همین.
امیدوار و ناامید شدن های متعدد.
می‌خواهم بروم بدون شک.
بعضی حرف‌هایم را نزدم.
من هم دلایل خودم را داشتم.
گم شدن.
فکر کردن به آن‌ها که نشدند.
امید‌ بیهوده به آدم‌های بیهوده.
انتظار کشیدن.
کافی نبودن.
موهایم که می‌ریزد.
استرس را روی صورت خودم بالا آوردم.
معنی‌ها را فقط من جستجو می‌کنم‌ فقط خودم.
راشین.

من عادت داشتم که کج بنویسم که خواندنی نباشد و این کج های معوج و عجول، مجبور به جبرانِ جان‌‌های رفته‌ای شدند که رخدادها بلعیده بودند.
راشین بهمنی.