#هسا_پس (ساکو)
#ساکو

توو لیواس نی یی
توو خانه نی یی
توو خنده ای خنده
مرا جنگل چاکونی
وختی
رددا بی ان همه توفنگانه میانا

برگردان

تو لباس نیستی
تو خانه نیستی
تو لبخندی لبخند
که از من جنگل می سازی
وقتی
از میان این همه تفنگ ها عبور می کنی

سن پطرزبورگ
#جواد_حاجوی(روسیه)
#هسا_پس ( شعر ساکو _ sako)
#ساکو(sako)

https://t.me/hasa_pas

#هسا_پس (ساکو)
#ساکو

کی بو بوگوفت:
تی تن
می وطنه

برگردان

چه کسی گفت:
تنت
وطن من است

سن پطرزبورگ
#جواد_حاجوی(روسیه)
#هسا_پس ( شعر ساکو _ sako)
#ساکو(sako)

https://t.me/hasa_pas

🌍 #هسا_پس أن پیشی فقط اینقلاب زنه أن پیشی فقط اینقلاب زنه أن پیشی فقط اینقلاب زنه أن پیشی فقط اینقلاب زنه أن پیشی فقط اینقلاب زنه أن پیشی فقط اینقلاب زنه أن پیشی فقط اینقلاب زنه أن پیشی فقط اینقلاب زنه أن پیشی فقط کرا أن پیشی فقط کرا أن پیشی فقط کرا أن…

درود بزرگوار
باید به عرض برسانم که:
چند مدتی است که هم شعر گیلکی و نقد اشعار گیلکی دارد بیراهه می رود. چندین عامل در مورد این رخداد دخیل هستند که مهمترین عامل به گمانم عامل "تصاحب و مالکیت"است توسط برخی که سعی کردند و هنوز هم سعی دارند که جریان واقعی شعر گیلکی را با متن هایی که ندارند و هیاهو های خود از آن خود بکنند.
کاملا به این مساله واقف هستم. هیچ یک از این تحرکات از مدار دید من بیرون نیست. ایده مالکیت در جریان شعر گیلکی مدتی است که دارد ایده هستی متن را به عقب می راند. "سبقت ابداعی شعر" جای خود را به" سبقت زمانی" داده است.
اتفاق هایی بسیار تازه و بدیع در شعر گیلکی رقم خورده که اصلا خوانده نشده و این رخداد مبارک دارد در این میان وجه مصالحه برخی تنش های‌بیرون از متن می گردد‌ و باید جایی قطع گردد.
البته منکر زحمات چند دوست نیستم. بزرگوار گفتنی ها زیاد است و بگذار همین جا سخن کوتاه کنم و شعری تقدیم تان گردانم:

ساکو(sako)

و تنا  کی هینه
و تنا کی فروشه
و تنا کی  سفد دوکونه 
کی تناخا هان بمانسته

#برگردان_فارسی

و تن را که می خرد
و تن را که می فروشد
و تن را که سفید می پوشاند
که تن ها همین مانده است

سن پطرزبورگ
#جواد_حاجوی(روسیه)
#هسا_پس ( شعر ساکو _ sako)
#ساکو(sako)

*نوشته بالا از:
مراد قلی پور ۱۳ مهر ۱۴۰۳/ رشت

https://t.me/hasa_pas

#هسا_پس

از استعاره آگیاری تا ورهرام( هسا پس/ جریان شعر پیشرو اقوام ایران)

تفاوتی بین آتشکده‌های ورهرام و آگیاری بود .
آگیاری شامل آتشکده‌های کوچک ؛ اما ورهرام شامل آتشکده‌های بزرگی که ترتیب تهیه آتش آن با آگیاری فرق داشت ، با اسلوب و روش خاصی صورت می‌گرفت که اساس آن بر تهیه آتش از" اجاق صنوف مختلف " می‌باشد تا همه با هم پیوند و همبستگی داشته باشند . رسم بوده که هر قوم و ایل و طایفه‌ای که مهاجرت می‌کرد ، آتش اجاق خانوادگی را که از احترام خاصی برخوردار بوده با خود به " محل جدید " می‌برده و با آتش اجاق خانوادگی محل جدید پیوند می‌داده تا اتحاد برقرار شود . این سنت تاریخی را می‌توان در متن‌ها به دو بخش متن‌های ورهرامی و متن‌های آگیاری سرایت داد. شعر آوانگارد فارسی بیش از آن که ورهرامی باشد آگیاری است .
متن‌های اگیاری متن‌هایی خانوادگی و محدود‌اند ؛ اما برای این که به متن‌های ورهرامی پیوند بخورند باید این فرصت را ایجاد کرد که " اجاق خانوادگی " خود را به اجاقی بزرگتر یعنی متن‌های ورهرامی برساند . مساله این است که صنوف مختلف آگیاری ، آن محل جدید را گم کرده‌اند . چیزی عامل نمی‌شود که متن‌های آگیاری ، خود را به محل جدید برسانند تا اتحادی بزرگ‌تر در دل متن‌ها صورت بگیرد . متن‌های آگیاری با حفظ اجاق خانوادگی می‌توانند خود را به متنی بزرگ‌تر یعنی متن ورهرام برسانند ؛ اما عواملی در این میان نقش موانع را بازی می‌کنند تا " اجاق صنوف مختلف " همچنان کور بماند . باید از دل متن‌های آگیاری ، نقبی به سوی متن‌های ورهرامی زد تا " اجاق صنوف مختلف " با حفظ آتش اجاق خانوادگی ، خود را به آتش بزرگتر برساند .
شاید این مهاجرت قومی یا طایفه‌ای در متن‌ها  باشد ؛ اما مساله ، این است که این اقوام حتی با حفظ اجاق خانوادگی ، قادر به رساندن خود به محل جدید نیستند .
مساله محل جدید ، برای پیوند و همبستگی جهت ایجاد متن ورهرامی ، مساله‌ای بسیار مهم در شعر امروز است . پیش از این که این اجاق خانوادگی متن‌های آگیاری کور شود باید این متن‌ها را به هم رساند تا اجاق صنوف مختلف به هم پیوند بخورند و آتش متن ورهرام شعله‌ور‌تر شود . شعر پساگسست به ویژه در بخش شعر اقوام باید خود را از آگیاری به ورهرام برساند . آگیاری ، اجاق خانوادگی اقوام مختلف است که  باید خود را به محل جدید برساند ، پیش از آن که دیر شود و این اجاق خاموش گردد . شعر اقوام ایران به مهاجرتی تازه نیازمند است ؛ اما این مهاجرت نیازمند شناختن محلی جدید است . محلی که آغاز اتحاد و هم‌بستگی است . اتحادی که مبنای آتشی بزرگ‌تر است یعنی ورهرام . اجاق خانوادگی شعر اقوام (آگیاری)باید به اجاق محل جدید(ورهرام) پیوند بخورد . این فقط خاص شعر اقوام هم  نیست ؛ چرا که در این سه دهه اخیر ، شعر فارسی هم بر اثر برخی گسست‌ها " آن محل جدید " را از دست داده و تبدیل به" اجاقی خانوادگی " شده است . بیراه نگفته ایم اگر شعر فارسی ِ پساهفتاد را شعر آگیاری بنامیم . شعری با خصوصیت حزبی و قومی و طایفه ای که فقط خود را محل جدید می‌نامد و منتطر است که اجاق صنوف مختلف به آن منتهی شوند . این " تصور خود ارجاع محل جدید " می‌تو اند این اجاق خانوادگی شعر را کور کند .
گویا دیگر هیج تفاوتی بین شعر اقوام و شعر فارسی وجود ندارد و همه آگیاری شده‌اند .
این شعر نیازمند اتحادی ورهرامی است . محلی جدید که همه را مجبور به مهاجرت سازد . مهاجرت به سمت همبستگی و ایجاد " اجاق صنوف مختلف " برای آتشی بزرگ‌تر در متن‌ها .
کوچی حتمی برای یافتن محلی جدید ، محلی که همه مهاجر باشند . محلی که به اجاق‌های خانوادگی فرصت پیوند و اتحاد بدهد .
اگر شعر پسا هفتاد شعر قطعات است اما این قطعات با حفظ اجاق خانوادگی نیازمند محلی جدید است . محلی به نام ورهرام . ورهرام اجاقی متشکل از صنوف مختلف است . اجاقی که آتش همه خانواده‌های قومی طایفه‌ای را در خود دارد .
چیزی انگار مانع این کوچ است . این می‌تواند از دریچه‌های مختلف بررسی گردد .
آیا محل جدید را نمی‌شناسیم یا این که قادر به کوچ نیستیم یا این که هر کدام خود را سرسختانه محل جدید می‌دانیم . در هر صورت این اجاق خانوادگی اگر خود را به محل جدید نرساند خاموش خواهد شد . چیزی‌هایی هستند که می‌خواهند این اجاق‌ها به هم نرسند و خاموش شوند . متن‌های مان کوچ کردند ؛ اما نه به محل جدید ورهرام بل‌که به جایی که ناپدید شده‌اند . محلی که عملا وجود ندارد . هدایت متن‌های آگیاری و طایفه‌ای شعر امروز(متشکل از شعر اقوام و شعر فارسی)  به محل جدید ورهرام نیازمند بررسی و تحقیقات و هوشیاری منتقدان است . این یک جنبش است نه یک شورش .

چاپ شده در:

شماره یکصد و چهل و چهارمین شماره
هفته نامه ادبی آوای پراو
و همچنین در:
رسانه ایرانیان اروپاhttps://iran-europe.de

https://t.me/hasa_pas