تا جایی که بشود رنج را تقسیم کرد، رنجِ تو، رنج من هم هست.

مرا ببر به خواب دیگری که خسته‌ام از خوابِ خود که خواب و بیداری من هر دو کابوس بود و بس.

در آغوشم بگیر؛ بدون آنکه بخواهی اندوهم را برایت توضیح بدهم.

‏قلب او سرشار از حس‌هایی بی‌نام بود. حس‌هایی که فقط خود او درکشان می‌کرد.

این روزها گریه‌ای متحرکم
در تمام ثانیه‌های زندگیم، مخصوصا در ثانیه‌هایی که بلندتر می‌خندم، درحال گریه‌ی درونی‌ام.

عاقبت جان مرا این‌ همه غم میگیرد
دست من نیست به کلامی گریه‌ام میگرد.

مهربان بود اما در مواجه با خودش
بی‌رحم عمل می‌کرد.

مرا ببوس،
آنگونه که گویی
عذر خواهی کنی
برای تلخی روزهایی که بدون تو بر من گذشت.

این موضوع که دلت برام تنگ نمیشه خیلی غمگینم میکنه.