مشکلاتم رو برای تراپیستم تعریف کردم، گفت والا ما درسمون هنوز به اینجاها نرسیده.

من به تک تک رفتارات فکر می‌کنم، به جزئی ترین نگاهت فکر می‌کنم، به لحنت فکر می‌کنم، به حرفات فکر می‌کنم، به احساسات پشت کلماتت فکر می‌کنم، من حواسم به همه چیز هست و دقیقا غم انگیزترین بخش زندگیم همین‌جاست؛ من خیلی فکر می‌کنم.

من واقعا آدمیم که نه حوصله حرف زدن داره نه شنیدن، اگه باهات زیاد حرف میزنم و درصد زیادی از دیوونه بازیام رو میتونی ببینی یعنی خیلی دوست دارم.

ولی این تنهایی حق منی که باورت کرده بودم، نبود.

ته قلبم هیچی نمونده، نه ذوقی، نه شوقی، نه امیدی، هیچی هیچی، انگار من دیگه من قبلا نیست، من قبلا خیلی آدم خوشحالی بود...

تنها کسی که تاحالا واسم جنگیده؛
گلبول‌های سفیدم بودن!

قطره
قطره
سوختم
تا آفریدم
خویش
را??

شب اینجوریه که بهت میگه: ممنون از اینکه کل روز قوی بودی، حالا وقتشه نقاب قوی بودنت رو برداری و با خستگیات بخوابی.

قشنگ‌ترین و عمیق‌ترین نصیحتی که شنیدم از زبان کارل گوستاو یونگ بود که می‌گفت:
‏خودت را بساز تا آدم امنی شوی،
برای روزهایی که نمی‌شود به کسی پناه برد.