«امیر خادم» که مدرک دکترای #ادبیات تطبیقی از دانشگاه آلبرتای #کانادا داره و قبلاً در دانشگاه تورنتو تدریس می‌کرد، بین جامعه‌ی #پادکست با «فردوسی‌خوانی» شناخته میشه. خادم، اخیراً پادکست مفصل دیگه‌ای به اسم #مشروطه رو شروع کرد که توصیه می‌کنم حتما سراغش برید. در بخشی از این پادکست که جدا کردم، بخشی از کتاب #میرزا_ملکم_خان به اسم «پولیطیک ایران» خونده میشه؛ کتابی مربوط به 150 سال پیش که هنوز هم از بد روزگار معنی داره و تصاویر روشنی به ذهن ما، از بین سیاستمداران جدید کشورمون میاره.
دقت به زمانه‌ای که این جزوه توش نوشته شده اهمیت داره: در دوره صدارت مشیرالدوله که از نزدیکان ملکم خان بود، طرحی شبیه به تنظیمات #عثمانی در دستور کار قرار می‌گیره که به نتیجه نمی‌رسه؛ به خاطر کارشکنی درباری‌ها، به خاطر به ثمر ننشستن معاهده رویترز و در نهایت جا زدن #شاه.
@TheMoalem

#پادکست «اپیتومی بوکز» رو خاطرم نیست قبلاً معرفی کردم یا نه، اما با یک تغییر ماهیت حالا تمرکزش رو روی یوتیوب و تولید ویدئو گذاشته. من صدا رو ترجیح میدم اما خب، اونقدر ارزشمند هست کارهای ایشون که ارزش معرفی داشته باشه این رویه‌ی جدیدشون هم.
در یکی از اولین تلاش‌ها، توو این ویدئو از کامو میگه، از معنای زندگی در نوشته‌ها و زندگیِ کامو. از «مورسو» قهرمان داستان بیگانه که قصه‌ش رو اینطور شروع می‌کنه که: «امروز مامان مرد، شايد هم ديروز»
توضیح میده که در جهانی زندگی می‌کنیم که همواره به ابزارهای مختلف سعی داریم یک معنی‌ای پشت اتفاقاتش پیدا کنیم اما این، همون جهانیه که بچه توش سرطان می‌گیره یا ممکنه شما از بدو تولد صرفاً به خاطر جنسیت یا محل تولدتون تحت فشار قرار بگیرید. در چنین بستری، چطور میشه معنایی پیدا کرد و مهمتر چطور میشه با این بی‌معنایی و مسخرگی زندگی کرد؟ چطور میشه سیزیف رو تجسم کرد که تا ابدیت محکوم به کاری بیهوده شده اما در خوانشی دیگه، میشه شاد تصورش کرد که همین بیچارگی رو به مرگ و نیستی ترجیح میده.

اینجا ببینید
@TheMoalem

(کمتر فعالم اما عاشقانه این صفحه رو دوست دارم و هیچوقت دست ازش برنمی‌دارم)
.

تا هفته پیش از شهرنو یا قلعه فقط سه تصویر توی ذهنم بود: مجموعه عکس‌های کاوه گلستان، رمان طوطی زکریا هاشمی و شرح زیارت محمدعلی سپانلو که می‌گفت "نمی‌شد برم شهرنو و آشنا و رفیقی رو در کوچه‌ پس‌کوچه‌هاش نبینم. رفقا ولی همه برای کار فرهنگی و پژوهش و ثبت زندگی طبقه کارگر می‌آمدند شهرنو و انگار فقط من یک نفر اون‌جا مشتری بودم." دیروز یک تصویر دیگه به اون‌چه از شهرنو یا قلعه دیده و شنیده بودم اضافه شد. رفته بودم تبریز که یک آرشیو عکس بخرم. عکس‌ها لای یک دستمال پارچه‌ای توی یک کارتن موز بودند و ته کارتن چندتا اعلامیه سیاسی و سند ملک و فیلم سوپرهشت و خرت و پرت متفرقه هم بود از جمله هفت‌تا از این شرح‌حال‌های بهداری.

تاریخچه زندگی طاهره: ۱۶ سالگی شوهرم دادند، سه سال شوهرداری نمودم و یک بچه‌دار شدم. بعدا طلاقم داد. پس از طلاق یکنفر زن مرا آورد تهران در قلعه که حالا مدت ۱۵ سال است در قلعه می‌باشم.