قضیه اینه که خیالات، آرزوها و تصورات من، قرار نبوده هیچوقت حقیقت رو تغییر بدن و این همه‌ی چیزیه که من دیر فهمیدم.

گیر کردم بین بودن و نبودن. دلم می‌خواد چشم‌هام را ببندم و وقتی باز می‌کنم هیچ نشونی از این وضعیت فعلیِ درونم نباشه.

از آدم بودن خسته‌ام. کاش پتوسی بودم درون گلدانِ آبی، لبه‌ی پنجره‌ای رو به درخت بید مجنون.

دوتا طراحی کشیدم که ترکیبشون مصداق زن‌، زیبایی و هنر رو برام زنده می‌کنه :)

آدمیزاده دیگه، گاهی نیاز داره یکی بیاد دستش رو بگیره و بگه: من دیدم چقدر حواست به خودت هست، دیدم چقدر خسته شدی. حالا نوبت منه، بذار من حواسم بهت باشه.

خیلی درد داشت، هنوز هم گاهی درد داره‌؛ این همون جمله‌‌ایه که دلم می‌خواد به یکی بگم و اون طوری نگاهم کنه که انگار می‌تونه از توی چشم‌هام درد رو حس کنه.

تو را در خواب‌هایم بعد از این دیگر نخواهم دید
تو را با آب‌ها و آیینه‌ها معنا نخواهم کرد

من شب‌های زیادی، همه‌ی غصّه‌هام رو لا‌به‌لای نُت‌های این قطعه گریه کردم. فکر کنم تنها آهنگیه که وقتی حالم کاملا خوب بشه، دیگه نخوام داشته باشمش.