دردناکترینِ درد ها نشناختن درمان‌اش است

_شاگردِ نیچه

تنهایی ام را با شب تقسیم کردم..دیر وقتی‌ست صبح نشده..

هیاهوی بسیار،برای هیچ...

خاموش،خاموش ای شمع حقیر!
زندگی چیزی جز سایه ای لرزان نیست..
_شکسپیر

عضو اجتماع،نگرش اوست،
برای جلب توجه،نگرشتان را به دیگری ندهید تا تیمارتان خودخواهی او شود‌،
میل به درون می باید.

_شاگردِ نیچه

در پسِ چوب، نیرومندتر از آن، [یعنی]سرسختیِ ما ایستاده است - دلیریِ سرسختانه‌یِ ما. به تدریج به آنچه در پسِ هر آنچه برایِ ما رازآمیز و هراس‌انگیز بود می‌رسیم، قدرتِ رازآلود و وحشت‌زایِ چوب، نگاهِ سختِ پدر و جز آن[همانندشان/مرتبط‌شان]، و در پسِ همه‌یِ اینها آتاراکسیای [ataraxia] خود را می‌یابیم - آرامشِ خاطر، بی‌باکی، نیروهایِ پاد [counter forces]، برتریِ قدرت، و شکست‌ناپذیری‌مان. در برابرِ آنچه پیش‌تر در ما بیم و احترام برمی‌انگیخت، دیگر با شرمساری پس نمی‌نشینیم، بل جسارت می‌یابیم. در پسِ هر چیزی دلیری و برتریِ خود را می‌یابیم؛ در پسِ فرمانِ تندِ والدین و مقامات، پس از همه، گزینشِ دلیرانه یا زیرکیِ فریب‌کارانه‌یِ ما ایستاده است. و هر چه بیشتر خویشتن را احساس می‌کنیم، آنچه پیش‌تر شکست‌ناپذیر می‌نمود، کوچک‌تر می‌نماید. و نیرنگ، زیرکی، دلیری و سرسختیِ ما چیست؟ چه چیزی جز - [Geist]؟

ما آغازِ توان خود را بر قوایِ طبیعی اِعمال می‌کنیم. به والدین به سانِ نیرویی طبیعی ارج می‌نهیم؛ پسان‌تر می‌گوییم: پدر و مادر باید ترک شوند، همه‌یِ نیروهایِ طبیعی باید شکافته شوند. آنها مغلوب گشته‌اند. برایِ انسانِ خردورز، [انسانِ عقلانی [Geistigen][، خانواده‌ای به عنوانِ نیرویی طبیعی وجود ندارد؛ چشم‌پوشی از والدین، برادران و هر آنچه همانند آنان[است] پدیدار می‌شود. اگر اینها به سانِ نیروهایِ ذهنیِ، خردورز [از نو زاده شوند]، دیگر به هیچ روی آنچه قبل‌تر بودند نیستند.