‌

هرگز نمیشه اونطور که باید و شاید به کلمات اعتماد کرد، کلمات ظاهر بی‌آزاری دارن، ابداً به نظر نمیرسه که ممکنه خطرناک باشن، بیشتر به باد هوا شباهت دارن، به صداهای کوچک دهن، نه شورن و نه بی‌نمک، و به محض اینکه از دهن بیرون میان از راه گوش به وسیله‌ توده‌ی نرم و خاکستری مخ درک میشن، هیچ کس به کلمات خودش شک نداره و مصیبت از همین‌جا شروع میشه.
‌
انجمنِ‌شاعرانِ‌مرده | لویی‌فردینان‌سلین؛

‌

‌

رها کردن کسی که دوستش داری، آخرین فصل درد و رنجه
به قول انوری که میگه:
جانانِ من سفر کرد با او برفت جانم.

انجمنِ‌شاعرانِ‌مرده | انوری؛

‌

هوی جنده!