زمانِ تو فرا می‌رسه و میدونم زیبا خواهد بود.

نوشته بود: "ترس تو هرکجا که باشد، وظیفه‌‌ات نیز همان‌جاست."

گاهی اوقات بعضی ناراحتی‌هایی که برامون به‌وجود میاد مجازات نیست؛ یک نشونه‌ست‌. مثلا دوست داری در یک‌ موقعیتی باشی که نیستی، یا با فرد خاصی در رابطه باشی ولی نمیتونی. بعضی وقت‌ها نمیشه جنگید، چون شاید واقعاً بهت اجازه داده نشده در جاهایی که قرار نبوده آرامش پیدا کنی باشی. پس من به ناراحتی‌هام اعتماد می‌کنم، میخواد منو به جایی ببره که بهش تعلّق دارم.

جمعه باید دستت‌رو بگیره و از خونه بیرونت کنه‌؛ ببرت به موزه، دعوتت کنه به یک پارکی که موسیقی پخش کرده و بشینی توی چمن‌ها و یک نوشیدنی داغ بخوری و بعد بری توی کافه‌های دنجی که کتاب میفروشن و توی فضای ساکتش قدمی بزنی و چندخطی کتاب بخونی. امروز من تا آخرین نورِ پاییز بیرون میمونم. گوش کن واقعاً؛ هیچی مهم‌تر از اینا نیست.

اشکالی نداره اگه گاهی هم دیگران رو ناامید کنی؛ اگر به‌خاطرِ احترام گذاشتن به خودت باشه.

«جنگیدن رو دوست دارم ولی دلم برای یه خیال راحت هم تنگ شده.»

«که من همه‌ی عمر دنبالِ معنیِ زندگی بودم تو یه نشونه‌ای، یه فرمولی! تهش دیدم همش همینه؛ همین لحظه‌های خیلی معمولی.»

برای من بُرد و باخت مهم نیست؛ شجاعت مهمه. این‌که ریسک کنم، از منطقه‌ی امنم بیرون بیام و برم سراغِ رویاهام؛ باور کن شجاعت توی مسیری هُلت میده که هرگز تصوّرشم نمی‌کردی.

اعتبارِ پاییز به برگ‌های رنگارنگشه و اعتبارِ آدم‌ها به یک‌رنگی و اصالتشون.

سخت‌ترین کار وقتیه که تو جهنّمی و از کسی کمک بخوای. ولی بخواه؛ از شجاعتت کم نمیشه، چون تو همیشه ارزش نجات‌پیداکردن‌ رو داری.