برشی از کتاب در دست ترجمه ------------------------------- مهارت در دوستی با بزرگسالان3️⃣ پراکندگی بزرگ به این صورت است: دبیرستان یا دانشگاه به پایان می‌رسد و همه‌ی دوستان در جهات مختلف پراکنده می‌شوند. هر کسی در جایی زندگی می‌کند و خیلی زود، همه‌ی دوستانتان…

برشی از کتاب در دست ترجمه
-------------------------------
مهارت در دوستی با بزرگسالان3️⃣****

پراکندگی بزرگ به این صورت است: دبیرستان یا دانشگاه به پایان می‌رسد و همه‌ی دوستان در جهات مختلف پراکنده می‌شوند. هر کسی در جایی زندگی می‌کند و خیلی زود، همه‌ی دوستانتان برنامه‌های زمانیِ متفاوتی در پیش می‌گیرند، شغل‌های مختلفی اختیار می‌کنند، با افراد مختلف معاشرت می‌کنند و با سرعت‌های متفاوت به اهدافشان دست می‌یابند و به نقاط عطف زندگی می‌رسند. و ساختاری که از همه‌ی دوستی‌هایتان پشتیبانی می‌کرد از بین می‌رود.

به همین دلیل است که شدیداً احساس از دست دادن کنترل در تمام جنبه‌های زندگی‌تان می‌کنید. دیگر مسیر، الگو، زمان‌بندی یا برنامه‌ای گروهی و نقطه‌ی عطفی برای اقدام بعدی یا موعدی برای دستیابی به آن وجود ندارد و بعد از این همه‌چیز به خودتان بستگی دارد.

به عبارت دیگر، زندگی بزرگسالیِ شما آغاز می‌شود. برای اولین بار در زندگی، رسماً مستقل می‌شوید و کاملاً به خودتان بستگی دارد که چگونه می‌خواهید وقتتان را بگذرانید، کجا کار کنید، در کدام شهر زندگی کنید و با چه کسانی معاشرت کنید.

و با گذشت زمان، دوستان صمیمی‌تان که به شهر دیگری نقل‌مکان کرده‌اند، هرروز دورتر و دورتر به نظر می‌رسند. هیچ‌کس وقت آزاد ندارد. هماهنگ کردن تقویم کاری همه برای دورهمی غیرممکن است. و چیزی که گروه دوستان را کنار هم نگه می‌دارد، زنجیره‌ی پیام‌های متنی است که با گذشت زمان کمتر و کم‌رنگ‌تر می‌شود. طبیعی است که همه بر زندگی خود تمرکز می‌کنند و به افراد اطراف خودشان توجه می‌کنند.

و اینجاست که احساس تنهاییِ واقعی به سراغتان می‌آید. اینجاست که دوستی‌های بزرگسالی دشوار می‌شود. ساختاری که امکان دیدار مداوم با دوستانتان را فراهم می‌کرد و انتظاری را که از آن داشتید برآورده می‌کرد، از بین می‌رود. سپس از خودتان می‌پرسید: «دوستانم کجا رفتند؟»

ممکن است احساس کنید کنترل را از دست داد‌ه‌اید، بنابراین به دیگران می‌چسبید و احساس ناامنی می‌کنید و محکم‌تر می‌چسبید.
#برش_ترجمه
#نشرمیلکان
#کتاب‌۱۲
https://t.me/hanieholiaie5

برشی از کتاب در دست ترجمه
-------------------------------
مهارت در دوستی با بزرگسالان2️⃣**

پراکندگی بزرگ**
دلیل دشوار بودن دوستی بزرگسالان این است که از بیست سالگی به بعد، دوستی از یک فعالیت گروهی به یک فعالیت انفرادی تغییر می‌کند؛ و معمولاً کسی متوجه این تغییر نیست.
وقتی متوجه نمی‌شوید که این تغییر رخ داده است (و هیچ‌کس هم متوجه نمی‌شود)، رویکردتان را نسبت به دوستی بزرگسالان تغییر نمی‌دهید، به همین دلیل است که به احساس تنهایی منجر می‌شود. ضمن اینکه، در دنیای پرمشغله و حواس‌پرت‌کن امروزی، حفظ ارتباط با افرادی که دوستشان دارید، چالش‌برانگیز می‌شود.

همچنان که رشد و تغییر می‌کنید و شغل عوض می‌کنید و از شهری به شهر دیگر جابجا می‌شوید و عاشق می‌شوید و فارغ می‌شوید، همواره با چالشِ «یافتن افراد هم‌سنخ خودتان» در مکان‌های جدید و در فصل‌های جدید زندگی روبرو خواهید شد.

این فصل به شما کمک می‌کند دوستی بزرگسالان را عمیق‌تر درک کنید و به شما قدرت می‌دهد تا دوستی‌های موجود را تقویت کنید و شما را برای دوستی با محبوب‌ترین افراد زندگی که حتی بسیاری از آن‌ها را هنوز ملاقات نکرده‌اید آماده می‌کند.
پس چه چیزی تغییر می‌کند؟

بیایید درباره‌ی تفاوت بین دوستی در دوران کودکی و دوستی پس از تغییر عظیمی که در بزرگسالی رخ می‌دهد صحبت کنیم.
در دوران کودکی، شما و دوستان و همکلاسی‌هایتان احساس می‌کردید که یک تیم هستید و با هم در مسیر یکسان با سرعت مساوی حرکت می‌کنید. از مهدکودک تا دبیرستان، شما و دوستانتان روال روزانه‌ی مشابهی داشتید، سوار اتوبوس‌های یکسانی می‌شدید، کتاب‌های یکسانی می‌خواندید و دروس یکسانی را در مدرسه یاد می‌گرفتید.

شما هر روز هم‌سن ‌و سال‌های خود را می‌دیدید: در کلاس، در راهروهای مدرسه، در زمین‌های ورزشی و در کوچه و محله. با همسالان خود مراحل زندگی و نقاط عطف مشابهی داشتید؛ از تولد تا فارغ‌التحصیلی، تا تعطیلات همزمان؛ و در باشگاه‌ها، فعالیت‌ها، ورزش‌ها و کلاس‌های یکسانی شرکت می‌کردید که باعث می‌شد ناخودآگاه احساس کنید گروه بزرگی از افراد با شما زندگی‌شان را پیش می‌برند و شما عضوی از آن گروه هستید.

به همین دلیل بود که دوستی مانند یک فعالیت گروهی به نظر می‌رسید. چرا؟ چون همه به‌صورت گروهی حرکت می‌کردند و این کاری است که شما نیز در کودکی انجام می‌دادید.

در بیست سال اول زندگی‌، ساختار دوستی‌ها معمولاً توسط والدین، مدرسه، تیم‌های ورزشی، خوابگاه‌های دانشگاه، انجمن‌ها و گروه‌های دانشجویی، یا فعالیت‌های فوق‌برنامه برای شما برنامه‌ریزی می‌شد که این ساختارها حضور در کنار هم‌سن و سال‌های خودتان را که همزمان تجربه‌های مشابهی با آن‌ها داشتید برایتان آسان می‌کردند.

بنابراین نه‌تنها دوست‌یابی آسان بود، بلکه آن‌قدر زمان را با هم می‌گذراندید، و تجربه‌های فراوانی را به اشتراک می‌گذاشتید که همه‌چیز برای ایجاد دوستی‌های واقعاً عمیق فراهم بود.

و دلیل اینکه دوستی، بیشتر یک فعالیت گروهی به نظر می‌رسید این بود که اگر عضوی از یک تیم یا یک گروه دوستانه یا یک باشگاه بودید، انتظار داشتید هر زمان که برنامه‌ای برگزار می‌شد دعوت شوید.
دوران کودکی به شما آموخته است که همیشه دعوت خواهید شد، دوستی آسان خواهد بود، همیشه دوستان خود را خواهید دید؛ و همیشه رویداد سرگرم‌کننده‌ای در پیش است.

و سپس پا به دهه‌ی بیست زندگی می‌گذارید و ناگهان وارد مرحله‌ای از دوستی می‌شوید که من آن را پراکندگی بزرگ می‌نامم.

پراکندگی بزرگ به این صورت است: دبیرستان یا دانشگاه به پایان می‌رسد و همه‌ی دوستان در جهات مختلف پراکنده می‌شوند. هر کسی در جایی زندگی می‌کند و خیلی زود، همه‌ی دوستانتان برنامه‌های زمانیِ متفاوتی در پیش می‌گیرند، شغل‌های مختلفی اختیار می‌کنند، با افراد مختلف معاشرت می‌کنند و با سرعت‌های متفاوت به اهدافشان دست می‌یابند و به نقاط عطف زندگی می‌رسند. و ساختاری که از همه‌ی دوستی‌هایتان پشتیبانی می‌کرد از بین می‌رود.
ادامه دارد
#برش_ترجمه
#نشرمیلکان
#کتاب‌۱۲
https://t.me/hanieholiaie5

زیباترین تصویری که امروز دیدم.
?۳/۹/۲۰
https://t.me/shahinkalantari/12703
https://t.me/hanieholiaie5