که پری نماند و بالی...

قتل یکی از همکاران کاردیولوژیست در یاسوج شوکی به تن خسته و نیمه جان پزشکی این مملکت وارد کرد. حالا آنها که مانده اند و از وضعیت بد اقتصادی و اجتماعی رنج می بردند از جانشان می ترسند و متاسفانه میزان مهاجرت دو چندان خواهد شد. نتیجه این همه پزشک ستیزی در جامعه ما چیست؟آیا کسی جز مردمی که خود این رفتار ناپسند را با پزشکان دارند صدمه خواهند دید؟آیا شور وشوقی برای یک دانش آموز مستعد باقی می ماند که بخواهد در رشته پزشکی ادامه تحصیل دهد؟من که هر بار طرف مشاوره چنین نوجوانانی قرار می گیرم می گویم به رشته پزشکی نیایید. اگر من باز می گشتم مطمئنا راهی را که طی کرده ام طی نمی کردم. وا افسوس از عمری که رفت.

جهان آینده : تراشه ها و هوش مصنوعی

با یکی از بیماران جوان و بسیار با استعدادم در مورد جهان آینده صحبت می کردیم. او از کارهای ایلان ماسک صحبت می کرد و از تراشه ای که دارد در مغز می گذارد. به من گفت دکتر فکر کن اگر مثل دیاگ بتوانیم چک کنیم که کجای مغز ایراد دارد چقدر جالب می شود؟ دیگر به پزشک نیازی نیست. مغز را به کامپیوتر وصل می کنیم همه جای آن را نشان می دهد. گفتم بله خیلی جالب است اما اینطوری مغز به یک ماشین منطقی تنزل می یابد . انگار خودمان با دست خودمان قابلیت هایمان را از دست می دهیم. گفت آره ولی کاری که ایلان ماسک می کند واقعا هیجان انگیز است....

پیروزی دونالد ترامپ

شخصیتی مثل دونالد ترامپ که پرونده قضایی دارد، داستان حق السکوت های به یک پورن استار برای مدتها در صدر خبرها بود، انسانی نژاد پرست است و ... با رای بسیار بالایی در آمریکا کرسی ریاست جمهوری را بدست می آورد. البته دموکراسی همین است و باید به این رای احترام گذاشت. اما سوال این است که چرا مردمان در آمریکا باید این گونه رای بدهند؟ بنظر می رسد همه جا این منافع محدود و آنی انسان ها است که حرف اول را می زند. مهم نیست فردی را که انتخاب می کنیم چه خصوصیات اخلاقی ای دارد مهم این است که منافع ما را تامین کند.

*🔘*فریدون کشاورز،نماینده مجلس شورای ملی در دوره چهاردهم،عضو کمیته مرکزی حزب توده،وزیر فرهنگ کابینه ائتلافی قوام‌السطنه،از خیانت دولت شوروی به میرزاکوچک می گوید، و این که چگونه وقتی سیاستمداری تاریخ مصرفش تمام شود،شوروی ها او را دور می اندازند و از اعدام دکتر حشمت و گاردن پارتی و انتخاب دختران توسط حاکم گیلان در سبزه میدان رشت جهت فحشاء می گوید.

‌🗣️کانال پروژه تاریخ شفاهی ایران**@iranianoralhistoryproject@iranianoralhistoryproject

خستگی ذهنی

این روزها احساس خستگی ذهنی بسیاری دارم. اما همین هم من را به فکر واداشته می دارد. مرزهای کار ذهنی کجاست؟ و کی و چقدر باید وقت را به بطالت گذراند؟ بطالت بدین معنا که ذهن نه چیزی را ببیند و نه چیزی را تحلیل و تجزیه کند. از کودکی عادت به کار ذهنی فراوان دادم طوری که
به یک وسواس بدل شده است. شب ها در نهایت خستگی باید کتابم را بخوانم و مطلبی هم بنویسم. حتی وقتی راه می روم باید همه چیز را نگاه کنم تا حرف جدیدی از دل آن بیرون بکشم. ولی احساس می کنم نبود خلا یا همان بطالت دارد به ذهن من آسیب می زند و من را دچار فرسودگی می کند. مانده ام چگونه از این وسواس خواندن و نوشتن بی امان رهایی یابم؟

سکوت مغز

گاهی فکر کرده اید که مغزتان به سکوت نیازمند است؟ اینکه افکار در ذهنتان خاموش شوند؟مغزتان کار نکند؟و فضایی خالی را در میان جمجمه تان احساس کنید؟بگمانم همه‌ هر روزه بدان نیازمندیم. اما واقعا سکوت مغز به چه معناست؟ گاهی مغزمان همانند یک ماشین کار می کند. دغدغه های همیشگی به ما هجوم می آورند. از یک فکر به فکر دیگر می رویم. نمی توانیم آرام بگیریم و نمی توانیم بخوابیم. دنبال دارویی می گردیم که ما را آرام کند و البته باید در شرایطی از دارو هم استفاده کنیم. اما سکوت مغز برای من خاموش کردن همهمه ی نورون هاست. گاه سر درون مغزم کرده و نورون هایم را می بینم که با قدرت تمام اطلاعات را به یکدیگر منتقل می کنند، برهم می لغزند درهم می پیچند و حاصل آن ذهن مشوش من می شود. ذهنی که مثل یک ماشین کار می کند. گاه سعی می کنم چشمهایم را ببندم و در یک مدیتیشن خودساخته فقط به نفس هایم بیندیشم . چشم که باز می کنم دنیا شکل دیگریست. جهانم آرام گرفته است و می توانم به کارم ادامه دهم . شما هم امتحان کنید . شما هم به سکوت مغز نیازمندید. قرار نیست مغزتان تا ابد بدود.

موزه ها و انباشت فرهنگی اطلاعات

موزه های یکی از بهترین منابع برای شناخت خودمان می باشد. آنچه می بینیم تجربه زیسته ملتی در طول تاریخ است. ما در موزه ها با انباشت داده ها روبرو هستیم. داده هایی که انگار در ورای انتقال ژنتیکی در یک عبور فرهنگی برهم انباشته شده و به ما رسیده اند. موزه ها این انباشت را می توانند تغییر دهند. یک کشف تازه انباشت مزبور را ده ها برابر می کند چیزی که در ذخیره ژنوم ما اتفاق نمی افتد و همین هم ارزش موزه ها را ده چندان می کند . با هر بار دیدن موزه می توانیم انسانی دیگر باشیم. فرض کنید هر لحظه بر ژنوم شما اضافه شود و این اضافه شدن نه اینکه منجر به نقصی شود بلکه بر شناخت شما بیفزاید. آنچه در نهایت بوجود می آید انباشتی تاریخی از اطلاعاتی است که در مسیر پر پیچ و خم تاریخ حفظ شده اند. همین‌ اهمیت موزه ها را ده چندان می کند. اما نکته تاسف برانگیز این است که موزه های ما خالی از بازدید کننده است. بارها تنها بازدید کننده ی موزه ای بوده ام. همین‌ هم باعث می شود که نتنها انباشت اطلاعاتی رخ ندهد بلکه تکه تکه وجود تاریخی مان کنده و فراموش گردد.

انبوه آدمها و دایره ی اولویت ها

تا بحال وقتی که خیلی کار دارید و در دنیای خود دارید می دوید تا کارتان را انجام دهید به اطراف خود نگاه کرده اید؟ انبوه آدمهای دیگر هم دارند می دوند. همان مسئله خودشان اولویت تمام زندگی شان است و می دوند شاید راه حلی برای آن پیدا کنند. چیزی فراتر از آن برایشان مهم نیست. این موضوع همیشه برای من جالب بوده که دایره نگرانی های ما انسان ها چقدر محدود است. شاید این خصلت به تلاش ما برای بقا برگردد. هدف حفظ بقاست و نه چیز دیگر. معلوم است که برای چنین هدفی اولویت های ما نیز بسیار ابتدایی خواهد بود. بگمانم این موضوعی بنیادی در انسان هاست که با جانوران دیگر نیز از نظر تکاملی مشترک بوده و سطح آن تغییری نکرده است. هیچ لزومی برای ارتقای اولویت ها برای گونه انسان وجود ندارد. موضوعی که بسیار وحشت آور بوده اما در عین حال واقعیت دارد. خوب است که در آن دوندگی های روزانه کمی بایستیم و به این واقعیت بیاندیشیم.