مقاله ی " ام اس هراسی در فرهنگ ما"

ناگفته های کتاب هایم - کتاب "سالک مغزها و لحظه ها"- انتشارات لوگوس-
قسمت دوم

داستان اینکه علاقه من به شعر چگونه آغاز شد به کودکی من باز می گردد. هنوز شعرهای زیادی که در کودکی با همان زبان و فهم کودکانه سروده بودم را به همراه دارم. نمی دانم چرا یک نفر مجذوب شعر می شود و چرا یک نفر شروع به سرایش شعر می کند. این به راز شعر باز می گردد که من در کتاب "سالک مغزها و لحظه ها" ذیل تحلیل اشعار مهدی اخوان ثالث سعی کردم به جنبه هایی از آن پاسخ دهم گرچه آنچه نوشتم آغازی برای پژوهش های بعدی من در این زمینه است. کتاب "سالک مغزها و لحظه‌ها" درکی علمی و نوروساینتفیک از شعر را بدون تقلیل آن به گزاره های علمی ارائه می دهد. شاید در نگاه اول کاری ساده باشد اما من برای رسیدن به چنین درکی راهی طولانی را طی کرده ام. مشخص است آن زمانی که مجذوب شعر شدم هیچکدام از این موضوعات در ذهنم نبود. فقط کودکی بودم که شعر می سرودم. اکنون اما همین واقعه ساده سوال های زیادی را در ذهنم ایجاد می کند. آیا ما غریزه ای به نام شاعری داریم؟ و اگر بخواهیم علمی صحبت کنیم آیا شاعران ویژگی مغزی خاصی دارند که آنها را به سرودن شعر توانا می کند؟ آیا ژن یا ژن های خاصی در سرودن شعر دخیلند؟ بدون توجه به این سوالات دغدغه های من در کتاب "سالک مغزها و لحظه‌ها" پنهان و نادیده باقی خواهد ماند ...

بازگشت آوارگان و جنگ زدگان غزه به خانه های ویران خود یکی از شگفت انگیز ترین صحنه هایی بود که در زندگیم مشاهده کردم. بیش از یکسال بمباران و کشتار بی وقفه چیزی از خانواده و خانه آنها باقی نگذاشته و آنها به ویرانه های خود باز می گردند. این صحنه تداعی کننده دو چیز مهم برای من بود: یکی اینکه با هر مصیبتی زندگی ادامه دارد و انسان نتنها برای زنده ماندن بلکه برای زندگی کردن می جنگد. و دوم اینکه امید همانند اکسیری جان انسان را به حرکت در می آورد. آنها به امید زندگی در خانه شان حرکت می کنند. ولو خانه شان ویرانه ای بیش نباشد. ولو در خانه شان دیگر صدای عزیزانشان شنیده نشود.

که پری نماند و بالی...

قتل یکی از همکاران کاردیولوژیست در یاسوج شوکی به تن خسته و نیمه جان پزشکی این مملکت وارد کرد. حالا آنها که مانده اند و از وضعیت بد اقتصادی و اجتماعی رنج می بردند از جانشان می ترسند و متاسفانه میزان مهاجرت دو چندان خواهد شد. نتیجه این همه پزشک ستیزی در جامعه ما چیست؟آیا کسی جز مردمی که خود این رفتار ناپسند را با پزشکان دارند صدمه خواهند دید؟آیا شور وشوقی برای یک دانش آموز مستعد باقی می ماند که بخواهد در رشته پزشکی ادامه تحصیل دهد؟من که هر بار طرف مشاوره چنین نوجوانانی قرار می گیرم می گویم به رشته پزشکی نیایید. اگر من باز می گشتم مطمئنا راهی را که طی کرده ام طی نمی کردم. وا افسوس از عمری که رفت.

جهان آینده : تراشه ها و هوش مصنوعی

با یکی از بیماران جوان و بسیار با استعدادم در مورد جهان آینده صحبت می کردیم. او از کارهای ایلان ماسک صحبت می کرد و از تراشه ای که دارد در مغز می گذارد. به من گفت دکتر فکر کن اگر مثل دیاگ بتوانیم چک کنیم که کجای مغز ایراد دارد چقدر جالب می شود؟ دیگر به پزشک نیازی نیست. مغز را به کامپیوتر وصل می کنیم همه جای آن را نشان می دهد. گفتم بله خیلی جالب است اما اینطوری مغز به یک ماشین منطقی تنزل می یابد . انگار خودمان با دست خودمان قابلیت هایمان را از دست می دهیم. گفت آره ولی کاری که ایلان ماسک می کند واقعا هیجان انگیز است....

پیروزی دونالد ترامپ

شخصیتی مثل دونالد ترامپ که پرونده قضایی دارد، داستان حق السکوت های به یک پورن استار برای مدتها در صدر خبرها بود، انسانی نژاد پرست است و ... با رای بسیار بالایی در آمریکا کرسی ریاست جمهوری را بدست می آورد. البته دموکراسی همین است و باید به این رای احترام گذاشت. اما سوال این است که چرا مردمان در آمریکا باید این گونه رای بدهند؟ بنظر می رسد همه جا این منافع محدود و آنی انسان ها است که حرف اول را می زند. مهم نیست فردی را که انتخاب می کنیم چه خصوصیات اخلاقی ای دارد مهم این است که منافع ما را تامین کند.

*?*فریدون کشاورز،نماینده مجلس شورای ملی در دوره چهاردهم،عضو کمیته مرکزی حزب توده،وزیر فرهنگ کابینه ائتلافی قوام‌السطنه،از خیانت دولت شوروی به میرزاکوچک می گوید، و این که چگونه وقتی سیاستمداری تاریخ مصرفش تمام شود،شوروی ها او را دور می اندازند و از اعدام دکتر حشمت و گاردن پارتی و انتخاب دختران توسط حاکم گیلان در سبزه میدان رشت جهت فحشاء می گوید.

‌?️کانال پروژه تاریخ شفاهی ایران**@iranianoralhistoryproject@iranianoralhistoryproject

خستگی ذهنی

این روزها احساس خستگی ذهنی بسیاری دارم. اما همین هم من را به فکر واداشته می دارد. مرزهای کار ذهنی کجاست؟ و کی و چقدر باید وقت را به بطالت گذراند؟ بطالت بدین معنا که ذهن نه چیزی را ببیند و نه چیزی را تحلیل و تجزیه کند. از کودکی عادت به کار ذهنی فراوان دادم طوری که
به یک وسواس بدل شده است. شب ها در نهایت خستگی باید کتابم را بخوانم و مطلبی هم بنویسم. حتی وقتی راه می روم باید همه چیز را نگاه کنم تا حرف جدیدی از دل آن بیرون بکشم. ولی احساس می کنم نبود خلا یا همان بطالت دارد به ذهن من آسیب می زند و من را دچار فرسودگی می کند. مانده ام چگونه از این وسواس خواندن و نوشتن بی امان رهایی یابم؟