رهروِ عشق (در سوگ و ستایش امام حسین علیه‌السلام)

باز در خاطره‌ها، ياد تو ای رهروِ عشق‌
شعلهٔ سركشِ آزادگی افروخته است

يک جهان بر تو و بر همّت و مردانگی‌ات‌
از سرِ شوق و طلب، ديدهٔ جان دوخته است

نقشِ پيكار تو در صفحهٔ تاريخ جهان
‌می‌درخشد، چو فروغ سَحَر از ساحل شب

پرتوش بر همه كس تابد و می‌آموزد
پايداری و وفاداری در راه طلب

چهرِ رنگين شفق، می‌دهد از خون تو ياد
كه ز جان بر سر پيمان ازل ريخته شد

راست، چون منظرهٔ تابلوی آزادی‌ست
که فروزنده به تالارِ شب آویخته شد

رسمِ آزادی و پيكار و حقيقت‌جويی
همه‌جا صفحهٔ تابندهٔ آیین تو بود

آن‌چه بر ملّت اسلام، حياتی بخشيد
جنبشِ عاطفه و نهضتِ خونين تو بود

تا ز خون تو، جهانی شود از بند آزاد
بر سر ايدهٔ انسانی خود جان دادی

در رهِ كعبهٔ حق‌جويی و مردی و شرف
‌آفرين بر تو كه هفتاد و دو قربان دادی

آن‌كه از مكتب آزادگی‌ات درس آموخت
‌پيش آمالِ ستم‌گر ز چه تسليم شود؟

زور و سرمايهٔ دشمن نفريبد او را
كه اسير ستمِ مردمِ دژخيم شود

رهروِ كعبهٔ عشقی و در آفاق وجود
با پرِ شوق، سوی دوست برآری پرواز

يكه‌تازِ ملكوتی كه به صحرایِ ازل
‌روی از خواستهٔ عشق نتابيدی باز

جان به قربانِ تو ای رهبرِ آزادی و عشق‌
كه روانت سرِ تسليم نياورد فرود

ز آن فداكاریِ مردانه و جانبازیِ پاک
جاودان بر تو و بر عشق و وفای تو درود

محمدرضا شفیعی کدکنی

#رقیه

امام سجاد علیه السلام:
مبغوض ترين مردم نزد خداوند كسى است كه خود را پيرو روش امامى بداند ولى از رفتار و كردار او پيروى نكند.

(كافی: 8/234/312)

امیرالمومنین (علیه السلام):
از لغزش دیگران خوشحال مباش زیرا نمیدانی روزگار با تو چه خواهد کرد.

(غررالحکم، ص ۷۵۱)

با چه رویی زد عدو سیلی به رویت...

من تنهام فاطمه...

فراقک اعظم الاشیاء عندی
و فقدک فاطم أدهی الثکول

سأبکی حسرة و أنوح شجوأ
علی خل مضی أسنی سبیل

ألا یا عین جودی و اسعدینی
فحزنی دائم أبکی خلیل

هجران تو نزد من بزرگترین مصیبتهاست و از دست دادن تو ای فاطمه سخت تر از فرزند مرده است. من گریه با حسرت خواهم کرد و نوحه گلوگیر خواهم نمود بر دوستی که راهی بلند رفته است. ای چشم احسان کن و به من یاری نما در گریه کردن که حزن من دائمی است و به دوست گریه می کند.

روزی به پیش او میگفتند که «دنیا با ملک‌الموت به حَبه‌ای نیرزد.»
گفت: «غلط کرده اید؛ اگر ملک‌الموت نیست، نیرزدی.»
گفتند: «چرا؟»
«الموت جسر یوصل الحبیب الی الحبیب. گفت مرگ جسری است که دوست را به دوست می‌رساند.»

تذکره‌الأولیاء؛ ذکر یحیی معاذ رازی