ساعت دیواری من عزیزم رفته، تو چرا بیداری؟؟

هیچوقت فکرشم نمیکردم اینجا بخوام از نبودن عزیزترین آدم های زندگیم بنویسم و نمیدونستم چقدر سخته …
بهم گفت باهام حرف بزن، بنویس، عکس هایی که داریو ببین، خاطره هارو مرور کن و نمیدونم ولی غمت رو نشون بده تا قلبت حالش بدتراز این نشه و گفتم بنویسم اینجا که ؛ عموحاجی تو که رفتی انگار تموم دنیا خوشی هاش باهم رفت. رفتنت تلخ ترین خاطره عمرم شده …
عمو آسمونی شدی و باور نداره دلِ من …
کاش هیچوقت این آهنگو گوش نمیدادم و یاده شما نمیوفتادم و اشک نمیرختم باهاش و هنوزم بودی کنارمون و میتونستم ذوق و خنده های از ته دل جیگرگوشه ام رو ببینم.

وقتی که تاریکِ قلبم، مثل طلوع میدرخشی.

می‌خواهم به یاد من باشی، اگر تو به یاد من باشی، عین خیالم نیست که همه فراموشم کنند.

تنها در دل شهری شلوغ، تنها در میان دوستان و خانواده‌های فراوان، تنها چنان که تنهاتر از آن نه در ته دریا ممکن بود نه روی زمین، در این تنهایی هولناک فقط در خیال زندگی می‌کرد.
— مرگ ایوان ایلیچ، لئو تولستوی.

امروز از نگرانی زیاد و غم تموم دنیا که توی دلم بود ؛ وقتی توی ماشین بودم و داشت غروب میشد آسمون اونقدر قشنگ بود ولی نمیتونستم ازش عکس بگیرم گریه کردم. وقتی اسم غزل رو روی گوشیم دیدم و با تموم ناامیدی باهاش حرف میزدم و با حرفاش دلمو گرم می‌کرد و آرومم می‌کرد هم گریه میکردم. توی مطب دکتر هم گریه میکردم، انقدر آروم که هیچکی متوجه نشد و تنهایی و غم رو با تموم وجودم احساس می‌کردم. الان هم میخوام قرص هایی که دکتر برام نوشته رو بخورم و آلارم بذارم براشون، نیم‌ساعتی گریه کنم و بعدش با تموم نگرانی هام و سردردم بخوابم اگه خوابم ببره.

آرامش آخرشب و تنهایی از هزارتا دورهمی بیشتر بهم میچسبه.

خیلی وقت بود میخواستم بنویسم ملزومات یک شب به یاد موندنی پاییز ؛ چای و وافل دارچینی، ولی پاییز تموم شد و اون شب های بلند و زیبا رو باید یادم میموند.

پاییز تموم شد و من دوباره باید یه سال منتظر پاییز باشم.

حس خوبی نسبت به بیست و چهار سالگیم دارم و امیدوارم سال بعد اینموقع به خودم بگم؛ حس خوبت بی دلیل نبود.