امام حسین و لباس نامرئی پادشاه
.
.
.

#عاشـورا

آن که حقی که هزارسال پدرمانمان برایش جنگیدند تا امروز اسمش را یاد بگیریم و بگوییم دموکراسی،
_یعنی که صدای مردم، شنیده شود_آن حق الان کف دست ماست. کف دست پدر و مادرهایمان.
وطن، منتظر است. دعوا، سر وطن است.
وطن هتل نیست که اگر خدماتش باب میل نبود، عوضش کنیم.
وطن ساختنیست.با انتخابمان ساخته میشود.
با صدا ساخته میشود نه سکوت.
آن بیرون، غریبه‌های دوست نداشتنی، منتظرند تا ببینند که با وطن چه میکنیم...
آن غریبه‌ها چشم دوختند که با دندان وطنی را که مردمش، صدایی ندارند را بدرند.
وطن عزیزمان،
غصه‌ها دارد. سختی کشیده، روزهای تلخ و خونین دیده، مثل مادری غصه‌ی تک تک بچه‌هایش را خورده...
حالا نوبت ماست. قهرکردن و سکوت کردن و روبرگرداندن، بی‌اعتنایی به همان دموکراسی‌‌ای است که اگر نباشد و نماند، مقصرش آدمهایی میشوند که انتخاب نکردند.

برای وطن و برای مردمی که پیش از ما جنگیدند با آن‌شاه‌هایی که حسابشان نمیکردند.
فردا جشن انتخاب برای وطن است.
به عشق وطنی که مادرمان است.
به امید ساختنش و به امید بالندگی‌اش، فردا می‌روم که انتخاب کنم.
می‌روم که دموکراسی را زنده نگه دارم.

وطن، چشم به راه تو و پدر و مادرت، نشسته..
انتخاب کن و بساز.

#برای‌ایران‌رای‌می‌دهم??

نازنین دل، زندگی خوب و مهربونه. . .

#گــــوشیدنی

برسد به دست دانش اموزان عزیزتر از جانم . . منو اذیت نکنید،من تو ترکم،حالم خوب نیست. ?? دست هر کدومتون شکلات ببینم، انداختمتون. ?‍↕️

برسد به دست دانش اموزان عزیزتر از جانم
.
.

منو اذیت نکنید،من تو ترکم،حالم خوب نیست. ??
دست هر کدومتون شکلات ببینم، انداختمتون. ?‍↕️

در ستایش نا«امید»ی از دیگران....
.
.
اَرْوَحُ الرَّوْحِ اَلْيَأسُ مِنَ النّاسِ؛
خوش‌ترین راحتی روح، ناامیدی از مردم است؛)
صادق آل محمد(علیه السلام)

آدمیزاد اینطور است خب، یک دورت بگردم از ادم محبوبش بشنود، هزار بار دورِ همان«دورت بگردم» می‌گردد و می‌گردد و می‌گردد...
بی‌آنکه صاحبش در مخیله‌اش بگنجد.
میدانی، اینطور نیست که وقتی با کسی حرف بزنی، کلماتت بریزد روی سر و گوشش، بیفتند زمین، اعتنا نکند، پادری‌اش کند، بندازد زیر پایش.
تو بگو که دانه دانه کلماتت، را با دستش میگیرد و توی سر و سینه‌اش فشار میدهد.
حتی اگر دستش را تیزیِ تیغ‌الود ان کلمات ببرد.
و محال، نه نیست که سالیان سال به خوشی یا ناخوشی درجوار آن کلمات زندگی کند...

میدانی مشتاقم زندگیی را ببینم
آنجایی که آدم‌هایش میفهمیدند که کسانی هستند و آن بیرون دارند با کلماتشان زندگی میکنند.
و از حاصل آن واژه‌ها،
رنجی به دل دارند یا عشقی به سر.
امروز به خدا بخشیدم کلماتش را، کاش ببخشند کلماتم را.