بچه‌ها یه عود خریدم و اینجوری بودم که به به چه بوی نوستالژیکی الان متوجه شدم بوی عطر حرمه.

یکی از دوستان داشت می‌گفت چیزهای کوچیک بهش انگیزه آشپزی می‌دن. الان که دقت می‌کنم، حق با ایشونه. چند روز پیش یه ادویه پاستا و یک رب خونگی آلو خریدم، الان هی فکر می‌کنم چی می‌تونم باهاشون درست کنم و ذوق می‌کنم و زیرزیرکی می‌خندم.
دارم فکر می‌کنم برای ناهار فردا پیاز سرخ کنم، بهش رب آلو بزنم بعدش برنج رو اضافه کنم و کته درست کنم، کنارش هم گوشت قلقلی. پس‌فردا هم با ادویه‌ی سحرآمیز جدیدم ببینم چه‌طور پاستایی می‌شه درست کرد. هورا! درود بر بزرگسالی!

یکی از بچه‌های انجمن علمی پیام داده که استاد محبوبم گفته به بهار بگید یه نشست بذاره توی دانشگاه و درباره ترجمه ادبی حرف بزنه?

زن هم می‌دیم.

زن هم می‌دیم.

https://t.me/jomarrch/4587
زن میده؟

این دو روز دوتا پادکست گوش دادم، یکیش مصاحبه با هوشنگ مرادی کرمانی بود و دومی با علی شمس.
علی شمس کارگردان تئاتر، مترجم و نویسنده‌ست. همچنین اولین کسیه که به من اعتماد کرد و باهام قرارداد ترجمه کتاب بست، اونم وقتی نوزده سالم بود.
داشتم مصاحبه‌شون رو گوش می‌دادم. آقای شمس گفتن ۲۰، ۲۱ سالگی خیلی به این فکر می‌کردم که اگر فقیر شم چی. اگر به تنهایی و بی‌کسی بخورم چی‌کار کنم. اگر مسیری که دارم می‌رم نشه چی. با پدرم داشتم حرف می‌زدم و این بیت از حافظ رو برام خوند:
گرچه وصالش نه به کوشش دهند
هر قدر ای دل که توانی بکوش

به این فکر می‌کنم که این آدم هم این ترس‌ها رو داشته. این آدم هم جایی بوده که من الان هستم. اما اون الان علی شمسه، یکی از پرکارترین مترجم‌هایی که در زمینه تئاتر وجود داره. از اراک اومده تهران و وقتی اومده دیپلمش رو تجدید شده بود و انقدر پیشرفت می‌کنه که بعدا ایتالیا تئاتر رو ادامه می‌ده و الان دبیر بخش ادبیات نمایشی نشر نیماژه.
برای اون شد، شاید برای من هم بشه.