چون من برعکس جویی خوراکیامو شر می‌کنم، می‌خوام بگم که چی‌توز یه تخمه آفتابگردون داره که واقعاً عالیه. هم خوش‌طعمه هم ترد که به دندوناتونم آسیبی نرسه. یه بسته‌ش قشنگ یه فیلم ۹۰ دقیقه‌ای رو جوابه.

خانم سوزان سانتاگ زندگی عاطفی‌ش رو «جدال بی‌امان میان میل به خلوت و نیاز به رابطه‌ی پرشور و حرارت با دیگری» توصیف کرده. بنده هم اعلام موافقت می‌کنم خانم سانتاگ.

مامانو بردم بیمارستان، خانم دکتر وقتی داشت ویزیت می‌کرد براش صبونه آوردن. تعارف کرد، گفتم ممنونم صرف شده. کارش که تموم شد نشست پشت میزش شروع کرد به لقمه گرفتن. همین‌جور که با مامان حرف می‌زد پنیر و گردو رو می‌ذاشت لای نون، خیلی مرتب و یه اندازه، بدون اینکه خودش بخوره لقمه می‌گرفت می‌ذاشت روی میز. موقع رفتن همه‌‌رو گذاشت تو یه پلاستیک داد بهم گفت ببر با مامانت بخور گردوهاشم مال شهر خودمونه. لقمه‌ها رو توی اسنپ با اشک و گریه خوردیم و بعدها افسانه‌‌اش را برای فرزندانمان تعریف و به نیکی ازش یاد خواهیم کرد.

فردا می‌خوام با مامان برم شمال و تنها نگرانیم نگرانی مالیه! هی داریم باهم قول و قرار می‌ذاریم که فلان کارو نکنیم، فلان چیزو نخریم، جوگیر نشیم، یه‌شب زودتر برگردیم که بعدش رو به قبله دراز نکشیم از بی‌پولی.
یادمه سال ۹۵، همین ۹۵ خودمون، با مصطفی و آرمین پنج‌روز رفتیم شمال، مثل اروپاییا خرج کردیم، خوردیم خوابیدیم ریختیم پاشیدیم، دونگ‌مون شد نفری ۵۵۰‌تومن و تازه بنظرم خیلی خرج کرده بودم واسه اون سال‌‌. موقع برگشت تو ماشین هی به همدیگه می‌گفتیم بچه‌ها سری بعد یکم ترمزشو بکشیم کمتر خرج کنیم!
الان فقط با خاطره‌ش می‌تونیم گریه کنیم.

کاش برگردم اول دبیرستان، اونجا که مشاور ازم پرسید تجربی یا ریاضی؟ بگم گور بابای همه‌‌شون، فقط هنر.

تعریف کردن از من در حکم باتلاق می‌مونه. اون تعریفا باعث نمی‌شه تو اون قضیه پیشرفت کنم که هیچ، بدتر فرو هم می‌رم.