https://twitter.com/i/spaces/1ZkKzjyqkddKv

https://twitter.com/i/spaces/1ZkJzjBqZLZJv

یا أَیُّهَا الْعَزِیزُ
مَسَّنَا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ
وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُّزْجَاةٍ
فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَیْنَآ

#عجل

?

#حکمت ۱۶ نهج البلاغه؛
شناخت جایگاه جبر و اختیار
(اعتقادى ، معنوى)

امیرالمؤمنین الإمام عليّ عليه‌السلام قَالَ:
تَذِلُّ الْأُمُورُ لِلْمَقَادِیرِ حَتَّى یَکُونَ الْحَتْفُ فِى التَّدْبِیرِ .

و درود خدا بر او ، فرمود:
کارها چنان در سیطره تقدیر است که چاره اندیشى به مرگ مى‌انجامد.

تفسیر:
پیشى گرفتن تقدیر و تدبیر؛
امام(علیه السلام) در اینجا به نکته مهمى اشاره مى‌فرماید و آن این که چنان نیست که همیشه انسان‌هاى مدیر و مدبر پیروز گردند;
گاه تقدیرات همه تدبیرات آنها را برهم مى‌زند.
مى‌فرماید: «حوادث و امور، تسلیم تقدیرهاست تا آنجا که گاه مرگ انسان در تدبیر (و هوشیارى او) است»;
(تَذِلُّ الاُْمُورُ لِلْمَقَادِیرِ، حَتَّى یَکُونَ الْحَتْفُ فِی التَّدْبِیرِ).
هدف از بیان این نکته آن است که گرچه انسان باید در همه امور هوشیارانه و مدبرانه عمل کند;
اما چنین نیست که از لطف خدا بى‌نیاز باشد.
خداوند براى بیدار ساختن انسان و شکستن غرور و غفلت او گهگاه امورى مقدر مى‌کند که بر خلاف تمام تدبیرها و پیش بینى‌ها و مقدمه چینى‌هاى انسان است تا به او بفهماند در پشت این دستگاه، دست نیرومندى است که هیچ‌کس بى‌نیاز از لطف و محبت او نیست.
در طول تاریخ گذشته و در زندگى خود بسیارى از این صحنه‌ها را دیده‌ایم که گاه افراد بسیار هوشیار و قوى و صاحب تدبیر ضربه‌هایى از تدبیر و هوشیارى خود خورده‌اند و دست تقدیر مسیرى جز آنچه آنها مى‌خواستند برایشان فراهم ساخته است.
تنها مطلبى که در اینجا تذکر آن لازم است این است که هرگز مفهوم این سخن آن نیست که انسان دست از تدبیر و دقت و بررسى لازم در کارها بردارد و همه چیز را به گمان خود به دست تقدیر بسپارد، بلکه شعار «(وَأَنْ لَیْسَ لِلاِْنْسانِ إِلاّ ما سَعى); بهره انسان تنها با سعى و تلاش او ارتباط دارد»(۱) را نباید هرگزفراموش کند و به تعبیر دیگر انسان نباید از اراده و تقدیرات الهى واین که همه چیزبه دست اوست غافل شود ونیز نباید دست از تلاش و کوشش بردارد.

امیرالمؤمنین الإمام عليّ عليه‌السلام:

خطر عشق و وابستگى هاى دروغين
وَ مَنْ عَشِقَ شَيْئاً أَعْشَى بَصَرَهُ وَ أَمْرَضَ قَلْبَهُ فَهُوَ يَنْظُرُ بِعَيْنٍ غَيْرِ صَحِيحَةٍ وَ يَسْمَعُ بِأُذُنٍ غَيْرِ سَمِيعَةٍ قَدْ خَرَقَتِ الشَّهَوَاتُ عَقْلَهُ وَ أَمَاتَتِ الدُّنْيَا قَلْبَهُ وَ وَلِهَتْ عَلَيْهَا نَفْسُهُ فَهُوَ عَبْدٌ لَهَا وَ لِمَنْ فِي يَدَيْهِ شَيْ‏ءٌ مِنْهَا حَيْثُمَا زَالَتْ زَالَ إِلَيْهَا وَ حَيْثُمَا أَقْبَلَتْ أَقْبَلَ عَلَيْهَا لَا يَنْزَجِرُ مِنَ اللَّهِ بِزَاجِرٍ وَ لَا يَتَّعِظُ مِنْهُ بِوَاعِظٍ وَ هُوَ يَرَى الْمَأْخُوذِينَ عَلَى الْغِرَّةِ حَيْثُ لَا إِقَالَةَ [لَهُمْ‏] وَ لَا رَجْعَةَ كَيْفَ نَزَلَ بِهِمْ مَا كَانُوا يَجْهَلُونَ وَ جَاءَهُمْ مِنْ فِرَاقِ الدُّنْيَا مَا كَانُوا يَأْمَنُونَ وَ قَدِمُوا مِنَ الْآخِرَةِ عَلَى مَا كَانُوا يُوعَدُونَ فَغَيْرُ مَوْصُوفٍ مَا نَزَلَ بِهِمْ.

هركس به چيزى عشق ناروا ورزد، نابينايش مى‌كند، و قلبش را بيمار كرده، با چشمى بيمار مى‌نگرد، و با گوشى بيمار مى‌شنود. خواهش‌هاى نفس پرده عقلش را دريده، دوستى دنيا دلش را ميرانده است، شيفته بى‌اختيار دنيا و برده آن است و برده كسانى است كه چيزى از دنيا در دست دارند.
دنيا به هر طرف برگردد او نيز بر مى گردد، و هرچه هشدارش دهند از خدا نمى‌ترسد.
از هيچ پند دهنده‌اى شنوايى ندارد، با اينكه گرفتار آمدگان دنيا را مى‌نگرد كه راه پس و پيش ندارند و در چنگال مرگ اسيرند. مى‌بيند كه آنها بلاهايى را كه انتظار آن را نداشتند بر سرشان فرود آمد و دنيايى را كه جاويدان مى پنداشتند از آنها جدا شده و به آنچه در آخرت وعده داده شده بودند خواهند رسيد.

خطبه‌ی 109 بخش چهارم.

امیرالمؤمنین الإمام عليّ عليه‌السلام:
قُدرة اللّه‏:
كُلُّ شَيْ‏ءٍ خَاشِعٌ لَهُ وَ كُلُّ شَيْ‏ءٍ قَائِمٌ بِهِ غِنَى كُلِّ فَقِيرٍ وَ عِزُّ كُلِّ ذَلِيلٍ وَ قُوَّةُ كُلِّ ضَعِيفٍ وَ مَفْزَعُ كُلِّ مَلْهُوفٍ مَنْ تَكَلَّمَ سَمِعَ نُطْقَهُ وَ مَنْ سَكَتَ عَلِمَ سِرَّهُ وَ مَنْ عَاشَ فَعَلَيْهِ رِزْقُهُ وَ مَنْ مَاتَ فَإِلَيْهِ مُنْقَلَبُهُ لَمْ تَرَكَ الْعُيُونُ فَتُخْبِرَ عَنْكَ بَلْ كُنْتَ قَبْلَ الْوَاصِفِينَ مِنْ خَلْقِكَ لَمْ تَخْلُقِ الْخَلْقَ لِوَحْشَةٍ وَ لَا اسْتَعْمَلْتَهُمْ لِمَنْفَعَةٍ وَ لَا يَسْبِقُكَ مَنْ طَلَبْتَ وَ لَا يُفْلِتُكَ مَنْ أَخَذْتَ وَ لَا يَنْقُصُ سُلْطَانَكَ مَنْ عَصَاكَ وَ لَا يَزِيدُ فِي مُلْكِكَ مَنْ أَطَاعَكَ وَ لَا يَرُدُّ أَمْرَكَ مَنْ سَخِطَ قَضَاءَكَ وَ لَا يَسْتَغْنِي عَنْكَ مَنْ تَوَلَّى عَنْ أَمْرِكَ كُلُّ سِرٍّ عِنْدَكَ عَلَانِيَةٌ وَ كُلُّ غَيْبٍ عِنْدَكَ شَهَادَةٌ.
1. وصف قدرت پروردگار
همه چيز برابر خدا خاشع، و همه چيز با يارى او، بر جاى مانده است. خدا بى نياز كننده هر نيازمند، و عزت بخش هر خوار و ذليل، نيروى هر ناتوان، و پناهگاه هر مصيبت زده است.
هر كس سخن گويد مى‌شنود، و هر كه ساكت باشد اسرار درونش را مى‌داند، روزى زندگان بر اوست و هر كه بميرد به سوى او باز مى‌گردد.
خدايا چشم ها تو را نديده تا از تو خبر دهند، كه پيش از توصيف كنندگان از موجودات، بوده‌اى.
آفرينش براى ترس از وحشت تنهايى نبود، و براى سودجويى آنها را نيافريدى. كسى از قدرت تو نتواند بگريزد، و هر كس را بگيرى از قدرت تو نتواند خارج گردد، گناهكاران از عظمت تو نكاهند، و اطاعت كنندگان بر قدرت تو نيفزايند.
آن كس كه از قضاى تو به خشم آيد نتواند فرمانت را برگرداند، و هر كس كه به فرمان تو پشت كند از تو بى‌‌نياز نگردد. هر سرّى نزد تو آشكار و هر پنهانى نزد تو هويداست.
خطبه‌ی 109