Also
Fuck that married man who doesn’t pull back his leg when I’m putting down their orders.
Fuck you
Sometimes I really hate men.

I do and do not trust the reality at the same time.
I do and do not trust what I see all at the same time.

بی‌صبرانه دلم میخواد هوا گرم بشه و برم دوچرخه‌سواری.
هرچند که آفتاب تهران خیلی لخت و سوزانه؛
ولی طبق روال همیشه می‌تونم دکمه‌ی اول پیرهنم رو باز بذارم تا باد خنکی که برخلاف جهتم می‌وزه، راهش رو برای بوسیدن پوستم پیدا کنه.
دلم برای نشستن گرما روی تنم تنگ شده. دلم بهار و تابستون رو میخواد.

دلم میخواد سرم رو روی سینه‌ی کسی بذارم. کمرم و شونه‌هام، سبک و آسیب‌پذیر شدن. قلبم مثل یک تیکه پارچه دلش میخواد که پوشیده بشه، لمس بشه. همه‌چیز رو احساس می‌کنم.

امروز وقتی داشتم از پله‌ها می‌رفتم بالا که از کمدم پرانول بردارم، زیر لب به خودم گفتم: “شکستنی.” و احساس کردم که هیچ‌چیز بهتر از این کلمه توصیفم نمی‌کنه. همین حالا که قلبم محکم و باریک می‌تپه و نفسم رو از بین تنگنای سینه‌م عبور میده من احساس می‌کنم معلق‌ترین اندام جهانم. اشتیاق عجیبی توی رگ‌های تنم ریشه می‌دوونه و اونقدر قلبم می‌تپه که احساس می‌کنم تمام قلبم، منم. انگار که تنی جز این عضو تپنده ندارم و نیستم و نفس‌های خودم رو توی تمام جسمم احساس می‌کنم. قلبم رو توی بازوهام، قلبم رو توی شکمم، قلبم رو توی گلوم احساس می‌کنم. دلم میخواد سینه‌م رو بشکافم تا اشعه‌های بی‌تابی که درونم محبوس مونده به بیرون بتابه. دلم میخواد لمس بشم، و این لمس شدن من رو به جای دیگه‌ای هدایت می‌کنه. به نقطه‌ی دیگه‌ای. انگار که توی تنم هزاران بی‌تابی رو محبوس کرده باشم و نیاز داشته باشم قلبم رو پهن و عریض، به درخت‌ها هدیه‌ کنم. به بوسه‌ها و به درنگ‌ها. به قصه‌ها. نیاز دارم قلبم رو به چیزی ببخشم.
بی‌تابم.

تولدی دیگر
فروغ فرخزاد

امروز روی موتور به این گوش دادم.

عاشق اینم. بی اغراق. :)))

ای وای، اصلا حواسم نبود الان آذریم. :)))

باز دوباره خودت رو انداختی تو هچل، آنیتا. دوباره نفهمیدی که چقدر باید در قلبت رو باز کنی تا بشه احساس کرد اما نه اونقدری که از احساس کردن دردت بیاد.
همیشه انگار که بدقلق‌ترین بچه‌ی دنیا بودی: قلب خودت رو زیر پا میذاشتی که بتونی قلب بقیه رو نگه داری و خبر نداشتی که این قراره باعث بشه تمام دنیا و احساساتت رو دو وجهی ببینی. حالا بیست ساله که نمی‌تونم برای عشق و نفرت، خواستن و نخواستن، نداشتن و داشتن، میانه‌ای قائل بشم. از وقتی که روی این زمین بودم و زنده نیز، یک خط کشیده شد درون ذهن من که هر لحظه من رو از حقیقت دورتر کرد. مرزی که هر ثانیه از عمرم رو تباه می‌کنه، و باعث میشه عشق من جزو عمیق‌ترینِ عشق‌‌ها و نفرتم جزو شدیدترین غریبگی‌ها باشه.

درد. درد دارم. قلبم از شدت این همه احساس، دیگه فقط داره درد رو احساس می‌کنه.