و بلاخره پایانِ کتابی که نصف و نیمه مونده بود...

«بلندترین فریادها برای کمک، آن هایی هستند که هیچگاه شنیده نمی شوند.»

من عاشق نگاه کردن به قفسه‌های کتابخونه‌ام. نه به خاطر زیباییش. به خاطر اینکه داستان‌های زیادی اونجاست. کلمه‌ها، شخصیت‌ها و احساسات مختلف اونجا هستن. مکان‌هایی که پر از عشق و دلشکستگی‌اند و من عاشق اینم که هرلحظه که بخوام می‌تونم با برداشتن یک کتاب وارد دنیای اون بشم.

شعر رو فقط محدود به کلمه ی عشق نکنید.
شعر می‌تونه در هر کار هنری ، موسیقی ، در یک عکس ، هنگام آماده کردن یک وعده غذایی ، هر آنچه که با آن چیزهایی تجلی یابد ، یافت شود. اون می‌تونه در اَکثر چیزهای روزمره باشه ، اَما اون نباید هرگز ، عادی باشه. به هر حال ، در مورد آسمان ، لبخند یک دختر شعر بگید ، اَما وقتی شعر میگید ، بذارید شعرتون ، روز رستگاری ، روز رستاخیز ، هر روز رو مجسم کنه ، اَهمیتی نداره تا وقتی که ، اون ما رو ، به بینشی روشن می‌رسونه ، ما رو به هیجان میاره ، و - اَگه اِلهام بخش باشه - باعث میشه که کمی اِحساس جاودانگی کنیم.
-جان کیتینگ | اَنجمن شاعران مرده.