او تو را کشته بود؛
ولی تو انگار طوری هستی
که اگر بر مزارت دسته گلی میگذاشت،
او را میبخشیدی...!

گفتن فراموشش کن!
گفتنش آسان بود ، البته اینکه خودم هم نمیخواستم کم دخیل نبود ، در به یاد انداختن چشم هایش ؛ هر روز جلوی روی من…
ناتوانم ، در فراموش کردنش ناتوانم
نه دلش را دارم و نه دلم از سنگ است که بتواند به راحتی تمامش کند
نمیدانم شاید سال ها ، در سی سالگی چهل سالگی ام تو در زندگی ام باشی ، در همان قلبی که هیچوقت عوض نشد ، هیچوقت تصمیم به فراموشی تو نگرفت ، اما خودت نه ، یادت ، خاطِرَت ، خاطراتت ، درست مثل روز اول ، واضح ، دقیق ، جز به جز ،
انگار که همین حالا زندگی اش میکنم.
میگویند ، به آسانی میگویند ، کاری ندارد بالا پایین کردن این لب برای جمله دردناکِ « فراموشش کن.»
شاید دیگر راجبت با کسی حرف نزنم ، اما همیشه در این دل میمانی.
آخر میدانی؟ شرمسار میشوم ، خجالتم می آید به زبون بیاورم …از خودم ، از دلم ، از آدم ها ، از اینکه هنوزم مثل روز اول دوستت دارم با آنکه این تو بودی که مرا گذاشتی و رفتی.

انگار ادلم
هرچیزی در نمیاد اَ دلم

5:20

پارسال دوست امسال ریدم دهنت

توی تموم تخفیف‌های بلک فرایدی، هیچی ارزون‌تر از تو نبود عزیزم.

یادگاریت یه بخشی از زندگیم شده ،??

هم ویرانم هم ایرانم هم باید درس بخوانم☝?