‌ ‌ ‌‌‌ ‌ نگین عزیزم من هم معلم زبانم? مهم‌ترین چیز برای تدریس به نوجوان‌ها اینه که احساس کنن با تو یک دنیای مشترک دارن و فارغ از اینکه چه درسی رو تدریس میکنی، قبل از هرچیز به "احوال"شون اهمیت میدی. برات…

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
نگین عزیزم من هم معلم زبانم?
مهم‌ترین چیز برای تدریس به نوجوان‌ها اینه که احساس کنن با تو یک دنیای مشترک دارن و فارغ از اینکه چه درسی رو تدریس میکنی، قبل از هرچیز به "احوال"شون اهمیت میدی. برات مهمه که بدونی روزشون چطور بوده، الان که سرکلاسن حال‌شون خوبه یا نه، چه اتفاقاتی رو گذروندن و...
اگر ببینن قبل از درس به خودشون اهمیت میدی واقعا شیفته‌ت میشن (هرچه‌قدر هم طرح‌درست فشرده بود اگر بچه‌ها گفتن امروز حال‌شون خوب نیست‌ تلاش کن ۵-۶ دقیقه هم شده در مورد دلیل حال بدشون باهاشون صحبت کنی و ابرازِ همدلی کنی تا متوجه بشن در درجه‌ی اول این برات مهمه که حال‌شون خوب باشه)

در قدم بعدی درک متقابل خیلی مهمه. اگر میگن مثلا دروس مدرسه‌شون سنگینه امتحان داشتن و یه تکلیف رو ۲ روز دیرتر میفرستن بهشون بگو برات مهم اینه که اون تکلیف رو انجام بدن چه حالا چه ۲ روز دیرتر. بنابراین اشکالی نداره اگر برنامه‌‌شون فشرده‌ست میتونن یکی دوبار تکلیف رو بعد از ددلاین بفرستن و همچنان ازشون میپذیری.

مورد دیگه‌‌ای که برای تدریس به نوجوان خیلییی مهمه شفافیت داشتنه. مثلا بهشون میگی رایتینگ انجام بدن و هیچ‌کس حوصله‌شو ندارن. غر میزنن که تکالیف مدرسه‌شونم هست یه‌سری‌هاشون ممکنه کلاس موسیقی یا ورزشی برن و تایم‌شون محدودتر هم باشه. مهمه که خودت رو هم‌قدِ اون‌ها فرض کنی و مثلا بگی:"حق دارین بچه‌ها، منم وقتی نوجوان بودم خیلی حوصله‌ی تکالیف زبانم رو نداشتم، اما این گرامر بعدا خیلی به کارتون میاد و من دلم میخواد این تمرین رو انجام بدید که مطمئن شم براتون جاافتاده، اگر هم نیاز به زمان بیشتر دارید کمک‌تون میکنم"

بعضی‌ها فکر میکنن توضیح دادن‌ِ خودت به دانش‌اموز بازوی قدرتت رو تضعیف میکنه درحالیکه تجربه‌ی من بهم میگه این کار به دانش‌اموزت میفهمونه‌ هر تکلیفی که بهش محول میکنی "دلیلی" پشتشه و همینجوری طوطی‌وار براش برنامه نریختی، نوجوان وقتی "دلیل" رو ببینه کاری که ازش میخوای رو انجام میده، بعد از اون میبینه که تو شرایطش رو درک میکنی مضاف بر این از زمانی که برای تکلیفش صرف میکنه قدردانی میکنی (خیلی خوبه که ابتدای هرجلسه از کسایی که تکلیف رو فرستادن تشکر کنی)

این چرخه‌ی احترام بهت برمیگرده و بعد میبینی کاملا جدیت میگیرن و باهات همراه هم هستن و به کلاس هم نگاه باعلاقه دارن.

از همون جلسه‌ی‌ اول هم حدومرزها و قوانین رو برای بچه‌ها کامل توضیح بده (خیلی خوبه‌ که بهشون بگی بیشتر از هرچیزی‌ سیرِ یادگیری و مشارکت و فعالیت کلاسی‌‌شون برات اهمیت داره و برات مهمه که ببینی با کلاس همراه و فعالن تا‌ نگرانیِ اشتباه کردن رو نداشته باشن و خیال‌شون راحت باشه با تلفظ غلط یا جواب نادرست دادن به سوالاتت نمره از دست نمیدن. اینجوری فعالیت‌شون خیلی زیاد میشه)

درنهایت تلاش کن محیطی رو فراهم کنی که مثل مدرسه نیست که نمودِ یک فرآیندِ اجباری رو داشته باشه که بچه‌ها ناچارن پیگیری‌اش کنن؛ بلکه فضایی بین‌تون شکل بگیره که کلاس برای بچه‌ها یه منطقه‌ی‌امن باشه. جایی که قبل از محیط یادگیری، نقطه‌ای برای خوشحال‌ بودن و به اشتراک گذاشتنِ داستان‌های روزمره‌شون و ساختِ ارتباطات جدید باشه. اینجوری کلاس زبان تبدیل به‌جایی میشه که اون بچه وقتی حتی حوصله‌ی خونه و مدرسه رو نداره، دلش نمیخواد اون کلاس رو از دست بده چون حال‌و‌هواش سر اون کلاس عوض میشه?

امیدوارم توصیه‌ها برات مفید باشن عزیزدل و بدرخشی??

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
من با پسرای کوچیک‌تر کار کردم ولی کلا یه چیزی که حس می‌کنم خیلی جوابه اینه که تو در کمال تواضع و نه طوری که بخوای واضح این مورد رو بکنی تو چشمشون نشون بدی که اطلاعات جالبی داری
و یه جورایی حس کنن برتری داری نسبت بهشون
مهم‌ترینش اینه که حتا اگر نمیتونی برتری‌تو ثابت کنی، ضعفتو نشون ندی خیلی? یه تفوقی نسبت بهشون داشته باشی و این در کماااال تواضع و کاملا زیرپوستی باشه
نه اینکه بخوای بهشون نشون بدی برتری اینکه خودشون بفهمن اینو میدونی؟?

معلومه که از پسش بر میام؛ فقط بذار اول گریه‌مو بکنم بعد پا شم ادامه بدم.

آسمون امشب دوست‌داشتنی‌تره، چون پر ستاره‌ست.

امروز می‌خوام روی خودم برچسب «شکستنی» بزنم.

امشب یه چیز بزرگ رو توی قلبم حس می‌کنم که داره دست و پا در میاره و بزرگ‌تر و بزرگ‌تر می‌شه تا وجودم رو ببلعه و بعد تف کنه. حالا نمی‌دونم عوارض امتحان فرداست یا از اینه که نرگس نگرفتم.

دوست خوب از خیلی چیزهای خوب خوب‌تره.

« تکرار امر آزاردهنده از آزار آن نمی‌کاهد.»