' گل به گیسویت بستی ما را پریشان داری
به پریشانی شادم گر تو روا میداری '

سخت است بخندی و دلت غم‌ زده باشد
هر‌ گوشه ی پیراهن تو نم زده باشد
سخت است به اجبار به جمعی بنشینی
وقتی دلت از عالم و آدم زده باشد
احوال من ای دوست چنین است که انگار
یک صاعقه بر جنگل خرم زده باشد
با این‌ همه تا خرده نگیرند عزیزان
می‌خندم و هرچند دلم غم زده باشد..

چیزی نیست؛ دوباره می‌شکنیم.

آدم ها گاهی فقط می‌نشینند روی صندلیِ شکسته لبه ی پرتگاه و منتظر میمانند آنها نخواستند که آنجا باشند پس به سرنوشتشان فرصت دادند تا بهشان اجازه نفس کشیدن بدهد اجازه خندیدن بدهد اجازه اشک بدون درد بدهد اجازه خواب بدون کابوس بدهد ولی سرنوشت چیزی به نام احساسات…

نه مهر فسون، نه ماه جادو کرد
نفرین به سفر، که هر چه کرد او کرد
-اخوان ثالث

دارا جهان ندارد سارا زبان ندارد
بابا ستاره ای در هفت آسمان ندارد
کارون زچشمه خشکید البرز لب فروبست
حتی دل دماوند آتشفشان ندارد
دیو سیاه دربند آسان رهید و بگریخت
رستم دراین هیاهو گرز گران ندارد
روز وداع خورشید زاینده رود خشکید
زیرا دل سپاهان نقش جهان ندارد
برنام پارس دریا نامی دگر نهادند
گویی که آرش ما تیرو کمان ندارد
دریای مازنی ها برکام دیگران شد
نادر زخاک برخیز میهن جوان ندارد
دارا کجای کاری دزدان سرزمینت
بربیستون نویسند دارا جهان ندارد
آییم به دادخواهی فریادمان بلند است
اما چه سود اینجا نوشیروان ندارد
سرخ و سپید و سبز است این بیرق کیانی
اما صد آه و افسوس شیر ژیان ندارد
کو آن حکیم توسی شهنامه ای سراید
شاید که شاعر ما دیگر بیان ندارد
هرگز نخواب کوروش ای مهر آریایی
بی نام تو وطن نیز نام و نشان ندارد
-سیمین بهبهانی

در جامعه ای که بر پایه ی روحانیون شکل گرفته باشد،وجود گناه امری ضروری است.انان اهرم قدرت هستند و از گناه گذران زندگی می کنند.
-فردریش نیچه

?