اینجا کمپِ ترکِ اعتماده..

چشم هایش شباهت خیلی زیادی به اقیانوس دارد.

یکی بود که به من نیاز داشت، به خاطر اونه که هنوز هستم.

تو در جان ریشه کردی و من از جان میگذرم برایت.

من به اندازه ی کافی امشب گریه کردم،حداقل به اندازه ی ۲-۳ ماه توان اهمیت دادن ندارم

حالم دقیقا مثل اونجاییه که سیلویا پلت میگه: نمیدانستم چرا می‌خواهم بگریم، اما میدانستم اگر کسی با من حرف بزند یا دقیق نگاهم کند یک هفته‌ی تمام خواهم گریست...

«منذ أول عناق حدث بیننا أدرکت أني لن أنجوا من احضانك أبداً.»
زمانی که اولین آغوش بین ما رخ داد، درک کردم که من هیچ‌وقت از آغوشت رهایی نخواهم داشت.

بیا من خنده میشم رو لبت-