‌نیاز مبرمی به زندگی دارم.
به حس زنده بودن به صدای بچه ها و شلوغیِ ایستگاه های اتوبوس؛ نیاز به بوی باقالی و سوز و سرمای پاییز دارم. نیاز به چیزی دارم که زنده بودنو به یادم بیاره، چیزی که زیر پوستم بره و مثل صبح هایی که نمیخاستم بیدار بشم ولی سرما و نور خورشید وجودمو مورمور میکرد به وجد بیارتم. روزمرگی های تکراریِ توی این روزام بیشتر به روز مرگی شباهت داره؛ اتفاقات تکراری، آدمای تکراری
چیزایی که هر روز منو میکشن و پایانی ندارن

زحل

‏خوب که فکر می‌کنم می‌بینم دوسم نداشتی. دیگه خوب فکر نمی‌کنم.

مصطفا موسوی

بختش سیاه بود ولی موهای سرشو تو آینه سفید دید!

ژک

این دختره نظامی نیست؛ ولی مثل گنجوی‌، هفت پیکرم کرده و در هر جسم و حالی که باشم، داستانِ کشورگشایی هاشو تو دلم، به شعر در میارم.

نیسای

سرانجام بلندپروازی یک انسان که در رویاهایش بال بال می‌زند، سقوط است.

ویکتور

خیلی چیز‌ها می‌خواستم بگم ولی تمام تلاشم برای حرف زدن، به یک سرفه تبدیل شد.

نگفتنیا

نیچه مرده است!

"خدا"

کوف بور

‌روحی کربنی که در راه الماس شدن تسلیم کاغذ شد.

تایمی

‌انقدر خوابم میاد که کاش عزرائیل برام لالایی بخونه!

انگاشته‌

من عادت دارم عکس چیزایی که ازشون خوشم میاد و میخوام بدستشون بیارم رو سیو کنم و هرچند وقت یبار نگاهشون کنم.
مثل ماشین، لباس، گوشی، وسایل بازی.
ولی یسری ازین عکس‌ها رو هرروز نگاه میکنم، مثل عکسای تو.

هجویه