«برفی آشفته می‌بارید؛ دستان هوا از بوی تو پوچ».

[ع‌ج؛]

یه فحش به امید روزبه‌مون نشه؟🥹

خب. این ترک یک داستان کامل رواییه که استراکچر و نمای کلی رو بیان می‌کنه و جزئیات رو به عهده‌ی قدرت خیال‌پردازی خود مخاطب می‌ذاره. داستان درباره‌ی دو آدمیه که رابطه‌ی خوبی هم با هم داشتن، و در نهایت مجبور به جدایی شدن. روایت انقدر کامله که حتی دلیل این جدایی رو هم به ما می‌ده؛ مثلا اون‌جایی که اولش به خودش نهیب می‌زنه «چه روزهای بسیاری که ظلم‌ها روا کردی به دست‌های بسیاری»، یا «تو مبتلا به درمانی، و من دچار بیماری»؛ و اگر سریال «سایه‌بان» که این ترک برای تیتراژ اون سریال ساخته شده رو دیده باشین، متوجه می‌شید که کاملا منطبق بر فیلم‌نامه‌ست.
ترانه، سه بخش داره که توی تنظیم، با استفاده از ساز «چایمز فیدا» از هم‌دیگه جدا می‌شن. ترانه با زمان حال شروع می‌شه، دقیقه ۱:۲۶ یه کات می‌خوره، وارد بخش دوم می‌شه و به گذشته برمی‌گرده. توی بخش دوم، در دقیقه‌ی ۲:۱۵ باز یک سکوت توی تنظیمه که باعث می‌شه ترانه گذشته‌ی عقب‌تر و دیالوگ‌هایی که اون بین احیانا وجود داشته رو روایت کنه. و در نهایت در دقیقه‌ی ۳:۵۶ باز با شنیدن ساز «چایمز فیدا» به زمان حال برمی‌گردیم. جایی که دیگه ترانه داستان‌ش رو تعریف کرده، و دنبال پایان‌بندی‌شه. مثلا اگر توی بخش اول شاهد مثال میاره که «درون مرد همواره کشیده می‌شود باری»، این‌جا می‌گه «تو را شبانه تا هر شب به روی شانه خواهم بُرد»؛ و در آخر هم با بند «من از تو سخت دلگیرم، تو از که سخت بیزاری» به بهترین شکل، پایانش می‌ده.

تنظیم شهاب اکبری، ترانه‌ی حسین صفا و وکال محسن چاوشی. یک کار تیمی بی‌نظیر.

«زمستون که می‌شه یاد تو می‌افتم».

[ع‌ج؛]

چون «همین که خزان می‌رفت، دوباره باز خزان می‌شد».

[ع‌ج؛]

«عاشق و رند و نظربازم و می‌گویم فاش
تا بدانی که به چندین هنر آراسته‌ام».

این اون پاییزی نیست که به‌خاطرش از تابستون‌فنا فحش خوردیم آخدا.

عزیزم من حتی به اونی که توی جاده بهم راه می‌ده هم نظر دارم، چه برسه به تویی که دائم پست‌هامو لایک می‌کنی.

راستش من دیگه امیدی ندارم آدم‌هایی رو که به‌خاطر کارهاشون به خدا می‌سپارم، توی این دنیا نتیجه‌ش رو ببینن. به‌نظرم این نظمی که توی زندگی هر فردی وجود داره، عظیم‌تر و گسترده‌تر از این‌چیزهاست که به‌خاطر این خرده‌ریزها به هم بریزه. ولی خب اگر هم اتفاق بیوفته، یا به سن من قد نمی‌ده، یا انقدر دیره که دیگه داغی که وجود داشت، سرد شده. این ناامیدیه خیلی یه‌طوریه. انگار نوحی و چندین‌سال وعده‌ی عذاب دادی، ولی الان دارن با نشدن همون وعده مسخره‌ت می‌کنن.

«تو یه عشق پست مدرنی، حسی با ورژن تازه
تو یه تعریف جدیدی از یک مفهوم قراضه»

[ع‌ج؛]