چرا دیگه اینجا نیستی؟

خدافظ آدم‌ها.
احتمالاً دوباره تا چند روز هیچی نمی‌گم چون روزهای آینده روزهای بزرگسالی و کاری و درسی و کوفتی‌ان.
الان می‌رم موهام رو بشورم تا کمتر دیوانه باشم.
شب بخیر. سعی کنید خواب خوب ببینید. (نمی‌دونم چجوری می‌شه سعی کرد)

تا الان نظریه و فلسفه نمی‌دونم‌چندتا فیلسوف و شاعر و منتقد درمورد کیستی و نقش شاعر رو خوندم و هیچ‌کدوم به اندازه وردزورث قانع‌کننده و واقعی به‌نظر نمیان.
just check it out:

"What is a poet?" asks Wordsworth. No longer is he the singer of the great, the teacher of polite etiquette. "He is a man speaking to men: a man, it is true, endowed with more lively sensibility, more enthusiasm and tencemess, who has a greater knowledge of human nature and a more comprehensive soul than are supposed to be common among mankind; a man pleased with his own passions and volitions, and who rejoices more than other men in the spirit of life that is in him; delighting to contemplate similar volitions and passions as manifested in the goings-on of the universe and habitually impelled to create them where he does not find them."

باید کتاب Never let me go رو دوباره بخونم. این‌بار عمیق‌تر و بهتر.

این دومین باره که این مصاحبه از کازوئو ایشی‌گورو رو می‌بینم. هربار سعی می‌کنم به چشمام بیشتر فشار بیارم تا جزئیات بیشتری رو ببینن و به مغزم برسونن ولی هربار برام پر رمز و رازتر و سخت‌تر می‌شه. شاید به‌خاطر همین دلیلیه که خودش می‌گه. شخصیت‌هاش هم مثل خودش اون‌قدری توی خودشون و عجیب و غیرقابل‌درکن که حتی دیگه انگار آدم نیستن. این مرد رو خیلی دوست دارم و دیدنش منو یاد خرده‌خاطره‌های کتابی‌مون می‌ندازه. اولین مکالمه من و استاد مورد علاقه‌م با کازوئو شروع شد چون فکر نمی‌کرد کسی باقی‌ماندهٔ روز رو از کلاس ما خونده باشه و دوستش داشته باشه و یادمه بعدش کلی درمورد «وقار» و داستان کوتاهش—a family supper—حرف زدیم. یا مثلاً یاد نمایشگاه کتاب چند سال پیش می‌افتم که اون دختر جالب نشر نیماژ بهم با ذوق از کلارا و خورشید گفت و برای یه مدت طولانی هرکس ازم پیشنهاد کتاب می‌خواست؛ منم با ذوق کلارا و خورشید رو معرفی می‌کردم. یا وقت‌هایی که توی مترو هرگز رهایم مکن می‌خوندم و ابروهام توی هم می‌رفت. اون‌قدر این خاطره‌ها زیادن که حس می‌کنم دوستم بوده و حتماً اگه توی گوشیم بگردم یه عکس مشترک باهاش دارم یا می‌تونم صفحه چتمون رو پیدا کنم. حیف که این‌طور نیست. ولی خب شاید همین‌ها یعنی کازوئو تونست همون تجربه‌ای رو به من بده که ازش حرف می‌زنه. تجربه‌ای که هیچ‌جا به‌جز داستان و ادبیات نمی‌شه پیداش کرد.

در واقع برنامهٔ کتاب‌خوندن در پاییز قراره این‌جوری باشه: • خوندن کتاب اصلی اون روزهام • خوندن درس‌ها و منابع دانشگاهی‌مون • خوندن یک فصل از کتاب دربارهٔ ادبیات • خوندن یک جستار از کتاب در حیاط خلوت نویسندگان (همهٔ این‌ها رو با هوای مه‌آلود و بارون‌های شبانهٔ…

در پاییز قراره علاوه‌بر خوندن کتاب‌های ادبی، دربارهٔ ادبیات هم بخونم و واقعاً برای این یدونه ذوق دارم. قراره هم نقد ادبی بخونم، هم تاریخ، هم درآمدها و چیستی‌ها رو. بیشتر از همه برای اون فصل «خواندن برای دادن معنی به زندگی» از سارتر خوشحالم و نمی‌تونم براش…

While this America settles in the mould of its vulgarity, heavily thickening
to empire
And protest, only a bubble in the molten mass, pops and sighs out, and the
mass hardens,
I sadly smiling remember that the flower fades to make fruit, the fruit rots
to make earth.
Out of the mother; and through the spring exultances, ripeness and decadence;
and home to the mother.
You making haste haste on decay: not blameworthy; life is good, be it stubbornly
long or suddenly
A mortal splendor: meteors are not needed less than mountains:
shine, perishing republic.
But for my children, I would have them keep their distance from the thickening
center; corruption
Never has been compulsory, when the cities lie at the monster’s feet there
are left the mountains.
And boys, be in nothing so moderate as in love of man, a clever servant,
insufferable master.
There is the trap that catches noblest spirits, that caught – they say –
God, when he walked on earth.

- Robinson Jeffers