🔺 معرفی کتاب «جامعه‌شناسی تمدن»

🔹 ۱۰درصد تخفیف با خرید از فروشگاه اینترنتی ترجمان

🔸 لینک خرید

🎯 «عدم‌قطعیت» هوایی است که در آن نفس می‌کشیم
— مروری بر کتاب هنر عدم‌قطعیت اثر دیوید اسپیگِلهالتر

📍دیوید اسپیگِلهالتر، آماردان برجسته و یکی از بهترین شارحان دانشگاهی که مطالب پیچیده را به‌خوبی توضیح می‌دهد، در کتاب جدید خود با عنوان هنر عدم‌قطعیت نشان می‌دهد که چطور محاسبات ساده می‌تواند بر تن ریسک‌های زندگی، که بخش جدایی‌ناپذیر آن‌اند، لباس نظم بپوشاند. آنچه می‌خوانید مروری کوتاه است بر این کتاب که تلاشی است برای فهم شانس و احتمالات در زندگی.

🔖  ۱۰۷۷ کلمه
⏰ زمان مطالعه: ۵ دقيقه

📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:

B2n.ir/r28602

📌 آنچه خواندید، به‌طور اختصاصی برای وب‌سایت ترجمان ترجمه شده و به‌رایگان در اختیار شما قرار گرفته است. شما می‌توانید با خرید اشتراک فصلنامه ترجمان علوم انسانی از انتشار این مطالب و فعالیت‌های ترجمان حمایت کنید:
https://tarjomaan.shop/product/sub4014/

@tarjomaanweb

🎯 از پشیمانی چه حاصل؟
— پشیمانی به ما اجازه می‌دهد تا دوباره متولد شویم

🔴 همۀ ما شب‌هایی را در خاطر داریم که روی تخت، خواب به چشمانمان نمی‌آمده و در همان حالی که انتظار می‌کشیده‌ایم تا خدایان خواب بر ما فرود آیند، ناگهان شیطانی شرور آرام آرام از کنجی تاریک، بیرون خزیده و مثل بختک روی سینه‌مان نشسته: شیطانِ خاطره‌های تلخ گذشته. خاطراتی که در آن‌ها دست به کاری شرم‌آور زده‌ایم یا رفتاری ناپسند از خودمان نشان داده‌ایم که فکر کردن به آن، از پس ماه‌ها و سال‌ها، هنوز حالمان را بد می‌کند. در این مواقع است که «پشیمانی» در خالص‌ترین حالت خود سراغمان می‌آید.

🔴 مادری را فرض کنید که به یاد می‌آورد وقتی بچه‌اش کوچک بوده، به خاطر مسئله‌ای بی‌اهمیت به‌سختی تنبیه‌اش کرده. یا کارمندی که بی‌دلیل همکارش را رنجانده. احساس پشیمانی، حتی وقتی به طور غیرعمد به دیگران آسیب زده باشیم، سراغمان می‌آید.

🔴 برخی می‌گویند احساس ندامت برای مسائلی که دیگر نمی‌توانیم برایشان کاری بکنیم، بیهوده است. فیلسوف قرن هفدهم، باروخ اسپینوزا، عقیده داشت که پشیمانی و ندامت عناصر مستی‌آور زیان‌باری هستند که فهم ما را بر هم می‌زنند: ما بر اثر شتاب‌زدگی دچار خطا می‌شویم و بر اثر شتاب‌زدگی خود را دربارۀ خطاهایمان سرزنش می‌کنیم. نیچه با این دیدگاه موافق بود، و پشیمانی را چنین توصیف می‌کرد: «افزودن دومین حماقت به حماقت نخست». در عصر ما که خودیاری در اوج است نیز این دیدگاه در قالب شعار «خودت را ببخش» فراوان شنیده می‌شود.

🔴 اما بخششِ خود توهمی بیش نیست. تنها کسانی که می‌توانند ما را ببخشند، آن‌هایی هستند که در رابطه با آن‌ها مرتکب خطا شده‌ایم. ایوان کارامازوف، در رمان سترگ داستایوفسکی، استدلال می‌کند که حتی خدا نیز حق ندارد کسی را ببخشد که کودکان را شکنجه کرده و کشته است. چون خدا آن کسی نیست که شکنجه شده است.

🔴 من حق ندارم که کسی را که از شما زورگیری کرده ببخشم، و می‌توانم خودم را هم به‌دلیل فریب فردی دیگر ببخشم. این به‌معنای تأیید شکنجۀ بی‌پایان خودمان یا احساس گناه نامعقول نیست. اگر وحشیانه خودمان را قضاوت کنیم، ایمانمان به خود و تواناییمان برای اصلاح رفتار را از دست می‌دهیم. می‌توانیم بیاموزیم که گذشته‌ها را به گذشته بسپاریم، اما قبل از آن‌که آن‌ها را به گذشته بسپاریم، باید اجازه دهیم تا پشیمانی وجودمان را در بر بگیرد. شاید توصیۀ کتاب‌های مقدس بهترین باشد: توبه کن، طلب بخشایش نما، همراه با عزمی صادقانه برای تغییر رفتارت.

🔴 البته می‌توان از احساس پشیمانی هم سوءاستفاده کرد. داستایوفسکی که صاحب‌نظری بزرگ در باب گناه و پشیمانی است، تردید دارد که بتوانیم بدون خودستایی یا احساس قدرت، به کار بدی اعتراف کنیم. بااین‌حال، پشیمانی خیلی وقت‌ها احساسی انسانی و لازم است تا بتوانیم رابطۀ خودمان با خودمان را اصلاح کنیم.

🔴 کیرکگارد می‌گوید وقتی نیایش می‌کنید، خدا را تغییر نمی‌دهید، خودتان را تغییر می‌دهید. شاید قصۀ پشیمانی هم چنین باشد. من نمی‌توانم کارهای گذشته‌ام را تغییر دهم یا پاک کنم، اما شاید با عمل پشیمانی، هویت خودم را دگرگون می‌کنم. هنری دیوید ثورو توصیه می‌کند: «از پشیمانی‌هایتان بیشترین بهره را ببرید؛ هرگز افسوس خود را پنهان نکنید، بلکه از آن مراقبت کنید و آن را بپرورانید تا آنکه از گیرایی کامل و مجزایی برخوردار شود. پشیمانیِ عمیق، از نو زیستن است». از نو زیستن، زایشی دوباره از نظر اخلاقی است.

📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «از پشیمانی چه حاصل؟». این مطلب در تاریخ ۲۹ شهریور ۱۳۹۶ در وب‌سایت ترجمان نیز بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ گوردون مارینو است و علی برزگر آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخۀ کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید.

📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:
B2n.ir/e08848

@tarjomaanweb

@tarjomaanweb

🎙 ترجمان با همکاری رادیو ریرا تقدیم می‌کند

🎯 نسخۀ صوتی: ژست‌های ترقی‌خواهانه شرکت‌های بزرگ فقط فريب‌کارانه نيست؛ خطرناک هم هست

📍شرکت‌های چندملیتی همیشه متهم بوده‌اند که برای افزایش سود شخصی‌شان در حال بلعیدن کرۀ زمین و نابودکردن آیندۀ انسان‌ها بوده‌اند. اما چند سالی است که اوضاع حداقل در ظاهر تغییر کرده است. شرکت‌های نفتی را می‌بینید که از انرژی‌های سبز حمایت می‌کنند یا ابرثروتمندانی را پیدا می‌کنید که دم از عدالت و نابرابری می‌زنند. معنی این حرف‌ها چیست و آیا چنین ژست‌هایی واقعاً به نفع مبارزات ترقی‌خواهانۀ فعالان سیاسی برای گسترش عدالت و انصاف است؟

🎧 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بشنوید:
B2n.ir/m44879

📌 نوشتار این مطلب را اینجا بخوانید:
B2n.ir/p11601

📌 آنچه شنیدید، به‌طور اختصاصی برای وب‌سایت ترجمان تولید شده و به‌رایگان در اختیار شما قرار گرفته است. شما می‌توانید با خرید اشتراک فصلنامه ترجمان علوم انسانی از انتشار این مطالب و فعالیت‌های ترجمان حمایت کنید:

https://tarjomaan.com/shop/product/sub4033/

@tarjomaanweb

🎯 نوستالژی قبلا اختلالی روانی بود، اما حالا به مشکلی سیاسی تبدیل شده است

🔴 در دهۀ ۱۸۳۰ ، مردی اهل پاریس را با تهدید مجبور کردند تا خانه‌ای که بسیار دوستش داشت را تخلیه کند. مرد به تختش پناه برد، صورتش را رو به دیوار کرد، لب به غذا و نوشیدنی نزد، از دیدار با صمیمی‌ترین دوستانش هم سر باز زد و این کار را آنقدر ادامه داد که در نهایت، مُرد؛ تنها چند ساعت قبل از تخریبش خانه‌اش، «غمی عمیق» و «رنجی طاقت‌فرسا» او را از پا درآورد. پزشکان تشخیص دادند او بیمار بوده است. این بیماری مرموز را که نوعی دلتنگی شدید، همراه با خمودگی و اختلال خواب و مقاومت در برابر غذا خوردن بود، «نوستالژی» نامیده بودند.

🔴 نوستالژی از ترکیب دو واژۀ یونانی ساخته شده بود. نوستوس که به معنی «بازگشت به خانه» بود و الگوس به معنی «درد». با آغاز قرن بیستم، پیوند نوستالژی و ذهنیت پزشکی سست‌تر شد، مسیرش از دلتنگی هم جدا شد و کم‌کم تبدیل به اختلال روانی و سپس احساسی نسبتا مطبوع شد.

🔴 با این حال روان‌کاوان اولیه همچنان وقتی با افراد دارای تمایلات نوستالژیک مواجه می‌شدند بی‌حوصله می‌شدند و آن‌ها را متهم به روان‌رنجوری و ناتوانی در مقابله با واقعیت می‌کردند. درست مانند بسیاری از مفسران سیاسی امروزی، آن روان‌کاوان از این‌جور اصطلاحات و انگ‌زدن‌ها خوششان می‌آمد. آن‌ها معتقد بودند طبقات متوسط کمتر از «طبقات پایین» یا «افراد سنتی» دچار احساسات نوستالژیک می‌شوند. تازه در دهۀ ۱۹۷۰ بود که این دیدګاه معتدل شدند. امروزه روان‌شناسان معتقدند نوستالژی احساسی تقریبا همگانی و اساسا مثبت است.

🔴امروزه روان‌شناسان می‌گویند نوستالژی ممکن است مزایای زیادی برای فرد داشته باشد؛ می‌تواند عزت‌نفس را افزایش دهد و معنای بیشتری به زندگی ببخشد، یا حس داشتن پیوند اجتماعی به افراد دهد و ترغیبشان کند در مشکلاتشان از دیگران کمک بجویند و از تنهایی و اضطراب بیرون آیند.

🔴 برخلاف روان‌شناسان، نوستالژی بین مورخان و تحلیل‌گران سیاسی و اجتماعی همچنان منفور است. دید چندان مثبتی به تاثیری که نوستالژی بر سیاست و جامعه می‌گذارد وجود ندارد. جنبش‌های پوپولیستی در سراسر جهان بارها به دلیل استفاده و سوءاستفاده از نوستالژی مورد انتقاد قرار گرفته‌اند. مورخان می‌گویند تصاویری که این جنبش‌ها از گذشته ترسیم می‌کنند، غالبا نادرست است و روایتی افراطی است که فقط به درد سوءاستفاده‌های سیاسی می‌خورد جامعه‌شناسان هم نوستالژی را با گرایش به واپس‌گرایی و محافظه‌کاری پیوند می‌زنند.

🔴 نوستالژی در تحلیل‌های سیاسی و اجتماعی گاهی «راه‌ورسم بی‌خردان» جلوه داده می‌شود. این نگاه برخاسته از باور رایجی است که می‌گوید احساسات نباید در سیاست وجود داشته باشد. بااین حال، اگنس آرنولد فاستر، مورخِ بریتانیایی، می‌گوید نوستالژی احساسی است که در همۀ گروه‌های سیاسی دیده می‌شود.

🔴 آرنولد فاستر می‌گوید نوستالژی منبع درد و لذت است و چیزهای زیادی درمورد زندگی مدرن می‌گوید. ابراز احساسات نوستالژیک یکی از راه‌هایی است که ما به واسطۀ آن حسرت دربارۀ گذشته، نارضایتی از حال و شاید به طرز تناقض‌آمیزی، دیدگاهمان دربارۀ آینده را بیان می‌کنیم. نوستالژی فقط محدود به محافظه‌کارها نیست و در میان ترقی‌خواهان نیز به چشم می‌خورد، چیزی صرفا ملال‌آور نیست، بلکه سازنده نیز هست. نوستالژی به یک تعریف جدید نیاز دارد، زیرا باید آن را از شر پیوند با بیماری، حماقت و احساساتی‌گری نجات دهیم.

📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «نوستالژی دیگر یک بیماری نیست» که در سی‌ودومین شمارۀ مجلۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. این مطلب در تاریخ ۱۸ مهر ۱۴۰۳ در وب‌سایت ترجمان نیز بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ اگنس آرنولد-فاستر است و فرشته هدایتی آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخۀ کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید.

📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:
B2n.ir/n16315

@tarjomaanweb

@tarjomaanweb

🎙 ترجمان با همکاری رادیو ریرا تقدیم می‌کند

🎯 نسخۀ صوتی: من يک پانک پيرم که ازقضا با حيوانات هم حرف می‌زنم

📍سال گذشته که مرگ‌‏و‏میر ناشی از کرونا رو به وخامت گذاشت، دنیای بسیاری از حیوانات که میان ما در شهرهای کوچک و بزرگ زندگی می‏‌کنند به‌کلی دگرگون شد. مراکز شهرها خالی شد، ‏زباله‏‌های شهری دیگر مملو از ته‌‏ماندۀ غذا نبود؛ تردد ماشین‏‌ها در جاده‌‏ها کاهش یافت و سر و کلۀ حیواناتی که مدت‌ها ندیده بودیم، از گوشه و کنار پیدا شد. آیا کرونا می‌توانست رابطۀ نابودشدۀ میان ما و حیوانات را دوباره ترمیم کند؟

🎧 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بشنوید:
B2n.ir/g50798

📌 نوشتار این مطلب را اینجا بخوانید:
B2n.ir/b58018

📌 آنچه شنیدید، به‌طور اختصاصی برای وب‌سایت ترجمان تولید شده و به‌رایگان در اختیار شما قرار گرفته است. شما می‌توانید با خرید اشتراک فصلنامه ترجمان علوم انسانی از انتشار این مطالب و فعالیت‌های ترجمان حمایت کنید:

https://tarjomaan.com/shop/product/sub4033/

@tarjomaanweb

🎯 فیلسوف قرن یا صرفاً یک اینفلوئنسر دیگر؟
— چطور بیونگ چول هان به فیلسوفی محبوب در سراسر جهان تبدیل شد؟

🔴 گاهی ممکن است یک جمله، یا یک پاراگراف زندگی آدم را برای همیشه تغییر دهد. بااین‌حال، در عصر شبکه‌های اجتماعی که هزاران صفحه فقط به «جملات تأثیرگذاری که می‌تواند زندگی شما را تغییر دهد» اختصاص یافته، به سختی می‌توان انتظار داشت که نویسنده‌ای چنین قدرتی داشته باشد. بیونگ چول هان، فیلسوف کره‌ای-آلمانی، شاید یکی از استثنائات زمانۀ ما باشد که نوشته‌های موجز و تأمل‌برانگیز او دربارۀ زندگی در دنیای امروز از محبوبیت وسیعی بین جوانان برخوردار است.

🔴 کایل چایکا، نویسندۀ نیویورکر می‌گوید: هان به ژان پل سارتر عصر مجازی تبدیل شده است که وضعیت غالبِ یأس دیجیتالی ما را به روشنی بیان می‌کند.

🔴 هان حدود بیست سال است که در دانشگاه‌های آلمان پدیدارشناسی و زیبایی‌شناسی درس می‌دهد و بی‌وقفه مشغول نوشتن بوده است. بااین‌حال به‌ندرت تن به مصاحبه می‌دهد، هیچ حضوری در شبکه‌های اجتماعی و اینترنت ندارد و تقریباً هرگز از آلمان خارج نمی‌شود. برخلاف روال این روزها، محبوبیت او، به تدریج و عمدتاً دهان به دهان ایجاد شده است. بسیاری از طرفداران پیگیر او دانشجویانی هستند که اولین‌بار نام او را در محافل دوستانه‌شان شنیده‌اند و بعد مجذوب نثر مقطع و جوشان او شده‌اند.

🔴 جامعۀ فرسودگی یکی از اولین کتاب‌های هان بود که به شهرت رسید. او در این کتاب مفهوم از «خشونت مثبت‌گرایی» حرف می‌زند، چیزی که از دل «تولید بیش‌ازحد»، «موفقیت بیش‌ازحد» و «ارتباط بیش‌ازحد» بیرون آمده است.

🔴 جامعۀ فرسودگی به ده‌ها زبان ترجمه شد، و فقط در اسپانیا و آمریکای لاتین بیش از صدهزار نسخه فروخت. جامعۀ فرسودگی نقدهای شدیدی به دنیای اینترنتی ما وارد می‌کند، اما به‌شکل تناقض‌آمیزی، حضوری پررنگ در شبکه‌های اجتماعی یافت. اکنون صدها ویدئوی نقد و بررسی از آن در یوتیوب موجود است، جملات قصار آن، در توییتر و اینستاگرام دست به دست می‌شود و تیک‌‌تاکرها به هزار شکل خلاصه‌ای از آن را برای مخاطبانشان ارائه می‌کنند. آلبرتو اولموس، منتقد مشهور اسپانیایی می‌گوید: هان «دی‌جی شگفت‌انگیز فلسفه» در عصر ماست.

🔴 نثر هان گاهی خوانندگانش را بهت‌زده می‌کند. او در نا-چیزها می‌نویسد: «گوشی‌های هوشمند اردوگاه کار سیاری هستند که ما داوطلبانه داخل آن‌ها می‌شویم». چایکا می‌گوید اولین‌بار که با این جمله روبه‌رو شدم، بلافاصله به گوشی‌ام نگاه کردم و از خودم بیزار شدم.

🔴 اما آیا اندیشه‌های او، به همان اندازه که گیرا و جذابند، نجات‌دهنده نیز هستند؟ چایکا می‌گوید: «اگر اهل رسانه‌های اجتماعی باشید، با خواندن آثار هان به‌طور هم‌زمان احساس سربلندی و سرافکندگی می‌کنید.» انگار هان آن بالا، در جایگاه حکمت و فرزانگی نشسته‌ است و به حال شما آدم‌های آنلاین ضعیف‌النفس تأسف می‌خورد که ده دقیقه بعد از آنکه تصمیم گرفته‌اید برای همیشه از اینستاگرام بروید، دوباره آن را باز می‌کنید. چنین رابطه‌ای بین نویسنده و خوانندگانش بعید است به تغییر یا تأثیرگذاری پایداری بیانجامد.

🔴 وقتی دربارۀ اینترنت می‌خوانیم، اغلب مشتاق پاسخ یا راه‌حل هستیم: فناوری خوب است یا بد؟ چگونه می‌توان از آن گریخت؟ اما هان دغدغۀ ارائه راه‌حل یا ترفندهای چگونه زیستن را ندارد. بااین‌حال، وقتی نوشته‌های او در فضای مجازی منتشر می‌شوند، به‌آسانی می‌توانند به درس‌هایی راحت و قابل‌فهم تبدیل شوند.

🔴 چارلز پیجن، محققی در دانشگاه آکسفورد، کار هان را «نوعی انسان‌گراییِ منسوخ» توصیف می‌کند که به شما وعده می‌دهد که می‌تواند رابطۀ شما را با دنیا و زندگی‌تان تغییر دهد. اما اظهارنظرهای عمیق و قابل‌فهم هان همیشه تن به بررسی موشکافانه نمی‌دهند و سؤالات فراوانی باقی می‌ماند که جوابی دریافت نمی‌کند. در واقع، نوشته‌های هان «مصرف بی‌رویۀ محتواهای دیجیتالی را نقد می‌کنند، ولی با آن سازگار نیز هستند». آن‌‌ها مثل یک پست اینستاگرامی خوب، لحظه‌ای شما را به تعجب وامی‌دارند، اما چند لحظه بعد جای خود را محتوای جذاب دیگری می‌دهند.

📌 آنچه خواندید مروری کوتاه است بر مطلب «بیونگ-چول هان؛ نامزد جدید عنوان «فیلسوف قرن»» که در سی‌ویکمین شمارۀ مجلۀ ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. این مطلب در تاریخ ۱۴ مهر ۱۴۰۳ در وب‌سایت ترجمان نیز بارگذاری شده است. این مطلب نوشتۀ کایل چایکا است و مهدی حافظی آن را ترجمه کرده است. برای خواندن نسخۀ کامل این مطلب و دیگر مطالب ترجمان، به وب‌سایت ترجمان سر بزنید.

📌 ادامۀ مطلب را در لینک زیر بخوانید:

B2n.ir/x96990

@tarjomaanweb