" گویند به هنگامِ پیوندِ سایه های مه آلودهٔ خاک و تیرگیِ غمزدهٔ روحی بی جان، خاکِ محزون و پریشان حال، سر به گریستن گذاشته و به طریق همان اشک های رنجیده خاطر، به پروانه ای روح می‌دمد... پروانه ای ناهمگون از همگنان خود، با بال هایی به رنگ های آبی و خاکستری!
و زین پس، این پروانهٔ خاک زاد، ظلمت و تیرگیِ ارواح را به آغوش گرفته و سوار بر بال های خاکستری‌اش بر فراز آسمان به رقص آمده تا فرزندان آدم در عوضِ تیرگیِ درد و اندوه، آبیِ چشم نواز بال های شکننده اش را از منظر بگذرانند.
و تو ای تیره زادِ ماه نشان؛
بال های ظریفَت از سرآغاز این حکایت، تلألو تیرهٔ ترین پروانهٔ افسانه و اساطیر من گشته، چرا که در منشورِ چشمانم تیرگی‌ِ غم آلوده‌ات را جایگزین آبیِ بی بدیلت نهادی. "