اونجا که علیرضا بدیع میگه:

تا زنده باشم چون کبوتر دانه می‌خواهم
امروز محتاج توام؛ فردا نمی‌خواهم!

آشفته‌ام...زیبایی‌ات باشد برای بعد
من درد دارم، شانه‌ای مردانه می‌خواهم

از گوشه‌ی محراب عمری دلبری جستم
اکنون خدا را از دل میخانه می‌خواهم

می‌خندم و آیینه می‌گرید به حال من
دیوانه‌ام، هم‌صحبتی دیوانه می‌خواهم

در را به رویم باز کن! اندوه آوردم
امشب برای گریه کردن شانه می‌خواهم

گربوسه به من بخشی دانی به چه می‌ماند؟
مرغی که گه کشتن‌، قاتل دهدش آبی

ملک‌الشعرا بهار

تو یچی بیشتر از سلیقمی ‌. . .

آرامش امشب.
‌‌

‍         غنچه ای را که دهان باز کُند می‌چینند
      گِله‌ها هست و دهان وا نشود خوبتر است!

صفری

هم در‌به‌دری دارد و هم خانه‌ خرابی...

عشق است و مزين به هنرهای زيادی...

‏من که بالاخره از این وضعیتی که توشم میام بیرون اما دلم میخواست توام کنارم باشی....

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
  با آنکه دلش
بسته به دل های دگر بود
دیوانه دلم باز گرفتارِ دلش بود...

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
گرچه کردم ذوق ها از آشنایی‌های او
انتقام از من کشید آخر جدایی‌های او

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
حال مرا هر کس که می‌پرسد بگو خوب است. اشکش روان، اندوه جاری، زخم‌ها کاری‌ست.

‌

میگفت نجات دهنده در آینه است ولی بیاید قبول کنیم نجات دهنده گاهی خانواده است، رفیقه، یه کتابه، یه پادکسته، یه مهارته، گاهی آشنایی با آدم‌ها و تجربه‌های جدیده، همیشه دنبال نجات دهنده تو آینه نگرد، اون هم گاهی خسته میشه و از پس خودش بر نمیاد.

‌