دروغ میگفتی معلوم بود از چشات

بابا من به این خوبی چرا اینجوری میکنید‌ وا

ژانر مورد علاقمم

ولی حتی اگه تو یادت نباشه من‌ خوب یادمه که تو هروقت با من بودی ناراحت نبودی بلکه همیشه تو خوشحالترین حالت ممکن بودی. خودت اعتراف کردیش

سلام نخ داده بودین؟

کاش این حرفو راجب کسی که دوسش دارم بزنم نه اتوبوس.

کل راهو دنبالش دوییدم.
آخر بهش رسیدم.

واقعا fall in love هستم با hsp ها

من از بچگیم میشه گفت خیلی عکس دارم عکسای فیزیکی هم هستن اتفاقا انقدر زیاده که واقعا نگهداریشون برام سخت شده و خیلی جاگیرن
اما فقط یه نسخه از یه عکس ۳در۴ برام خیلی خاطره‌انگیز و قشنگ بود و دوسش داشتم میخواستم اونو با خودم همیشه نگهش دارم و داشته باشم تا منی که مغزم مثل ماهی و خاطرات رو به سختی نگه میداره سال ۹۰/۹۱ رو به خوبی به خاطر بسپاره به راحتی یادش بیاد تموم اون سختی ها رو تو اون سن کم.
نمیدونم تا چقدر خرِ یک آدم شدم که فکر کردم همیشه باهام میمونه و اون عکسو دادم بهش گفتم ازم داشته باشه شاید این شکلی مجبور شه به حرمت اون همه خاطره که باهاش ساختم نره.
تموم اون سال ها گذشت، رفت. چیز زیادی از اونا خاطرم نیست. اون ۲ سال با اون آدم هم تموم شد رفت. امروز تو راه که قدم میزدم یکدفعه یه حسی اومد سراغم نمیدونم چقدر ناخودآگاه بود. نمیدونم چقدر انرژی و کائنات و این کصشرا درستن. ( بهشون اعتقادی ندارم) اما یک دفعه تموم اون حسی که بهش داشتم دوباره برای لحظاتی تو وجودم روشن شد. تموم اون علاقه ای که میتونستم بهش داشته باشم. آخه بهش گفته بودم تو خونوادمی، تو خونه‌می، تو خون منی تو رگ هام.
بهش گفتم برای من کل دنیا یک طرف، تو هم یک طرف اما چه فایده همه اون حس فدای کسی هم شد که برای سرگرم بودن اهمیت میداد به کسی که خیلی دوسش داره.
دیگه اون حس روشن نیست ولی هراز چند گاهی خاطرات تمام این ۲ سال به قدری منو می‌آزاره که نمیدونم بابتش چیکار میشه کرد