✅نود سال پیش در شش دی‌ماه ۱۳۱۳ به دستور رضا شاه نام کشور ما در سطح بین‌المللی از «پرشیا» به «ایران» تغییر یافت.
در روز ده دی ماه سعید نفیسی ادیب، آکادمیسین و ایران‌شناسِ برجسته طی مقاله‌ای
که در روزنامه‌ی «اطلاعات» چاپ شد دلایل این تغییر مهم را توضیح داد.
او در مقاله‌ی «از این پس همه باید کشور ما را به نام ایران بشناسند» توضیح مبسوط داد که چرا نامِ «ایران» برای کشور دقیق‌تر و‌ کامل‌تر است.
شاید مهم‌ترین دلیل این بود که پرشیا یا پرس یا پارس فقط اشاره به بخشی از خاک و فرهنگ داشت و عظمتِ وطن را نشان نمی‌داد و منشااختلاف‌هایی نیز بود.
نفیسی همراه محمدعلی فروغی و حسن تقی‌زاده این تصمیم را گرفته و به اطلاع رضا شاه رساندند او نیز دستور داد که «ایران» جای «پرشیا» را بگیرد.
این فقط یک تغییر نام نبود بلکه احضار بخش مهمی از تاریخ بود که در غبار تشتت هولناک دوره‌ی قاجار گم شده‌بود.
احضار میراث داریوش و البته مفهوم «ایران‌شهر» که در دوران ساسانیان نامِ کشور ما محسوب می‌شد.
ایران‌شهری که علاوه بر مفهوم جغرافیایی معمای فرهنگی عظیمی داشت و اشاره به قومِ آریایی کوچنده به فلات مرکزی و گستره‌ی عظیم نژادی‌اش.
جالب این‌که بعدها تفکر کمونیستی و بعد اسلام‌گرا به‌شدت به این مفهوم حمله کرد و آن را «فاشیستی» و مرتجع نامید.
جالب اینکه هر سه مرد فرهنگ‌سازی که نام‌شان رفت تا سال‌ها به عنوان لیبرال فراماسونر و... تحقیر و تخفیف داده شدند.
اما حالا در یک دهه‌ی گذشته انگار بخش عمده‌ای از ایرانیان دارند به ریشه‌های کهن و اهمیت مرزهاشان بیش‌از پیش فکر می‌کنند.
یکی از منابع مهمی که نفیسی به آن استناد می‌کرد و فروغی نیز صحه می‌گذاشت «شاهنامه» بود و ایران‌شهری که فردوسی بارها از آن یاد کرده بود.
این رخداد که نود سال از آن می‌گذرد باعث بازگشت به بسیاری باورها و بازبینی آن‌ها بوده.
حتی در صعب‌ترین دوره‌های این نود سال نیز کسی جرات نکرد برای نام «ایران» معادلی بدهد و فقط مسأله نبرد با کسانی بود که تلاش کردند به شکل‌های مختلف «ایران» را کوچک جلوه دهند و علاقه‌مندان به میراث‌اش را خشک‌مغز و مرتجع.
متاسفانه بسیاری از نویسنده‌گان و شاعران مارکسیست در این روند نقش داشتند.
در این که وطن ارزشی ندارد و مرزها بیهوده‌اند!
اما روزی که نفیسی آن مقاله را نوشت و همه‌جا نام ایران حک شد و «ماند» روشن شد چه‌قدر این رفتار هوشمندانه بوده.
در این نزدیک یک قرن «ایران» تنها ثروت چند نسل ما بوده و ایستاده و کنارش ایستاده‌ایم.
نفیسی با این پیشنهاد به شاه و تایید او میراث فردوسی را تثبیت کرد.
و نوشت  فرزندان ایران‌ایم...

https://t.me/anjoman_torkamir

اجرای زیبا و هنر تلفیقی گروه موسیقی به سرپرستی استاد نعمت‌اله فلاحیان در پیش‌رویداد جشنواره سراسری بوتراب
زمان: دهم دی ۱۴۰۳
مکان: سالن کنفرانس اداره ارشاد دلفان??

سلام وقت ادیبان ارجمند خوش.
شاعرانی که شعر با موضوع مادر، حضرت فاطمه زهرا (س)، زن و دیگر موضوعات مرتبط دارند، اثرشان را در ذیل این فرسته به صورت یادداشت (کامنت) بفرستند.

ای که تویی قرار من، جان و دلم فدای تو
نور همه جهان تویی ، شمس و قمر ادای تو

هر سخنت به گوش من، به ز نوای چنگ و نی
فتنه به دل کرده بسی، شور ابوعطای تو

رشته زندگانی ام، خورده گره ز عشق تو
چشم امید من به آن، دست گره گشای تو

قبله عاشقان تویی ، ذکر سجود من تویی
ورد قنوت من بُوَد ، سلامت و دعای تو

تا که بشد وجود من، پر ز هوای عشق تو‌
در نظرم نیامده، خلق جهان، جدای تو

ای که صدای خنده ات، دوای درد و ماتمم
حال دل خراب من ، به شده از دوای تو

در تب و تاب زندگی، شریک عشق من تویی
درد و زیان برای من ، سود و خوشی برای تو

من که زبان الکنم، تاب سخنوری نداشت
از غم عاشقی شدم ، مرغ غزلسرای تو

موج چو سیل زلف تو ، کَنده درخت دین من
لرزه فکنده در دلم ، لحن خوش صدای تو

به آخر آمد غزلم ، گرچه پر از خطا بُوَد
تحفه درویشی من ، سروده شد برای تو

#مبین_نوری_عزیزآبادی

https://t.me/anjoman_torkamir

«عُرس» یا سال‌گرد وفات #مولانا

۲٦ آذرماه روز وفات مولانا یا‌‌ همان «عُرس» است.

مراسم روز #عرس همه ساله از اول تا هفدهم دسامبر در شهر #قونیه و در مزار مولانا برگزار می‌شود و علاقه‌مندان بسیاری از سراسر جهان به شهر قونیه سفر می‌کنند تا در این روز در کنار آرام‌گاه این شاعر جهانی باشند.

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی در ۵ جمادی الاخر سال ۶۷۲ وفات یافت؛ این روز را به سبب، وصال جاودانه مولانا با معشوق، روز عرس نامیده‌اند. عرس در لغت به معنای نکاح و جشن عروسی است.

یاد این شاعر بزرگ گرامي
•┈••☆••??••☆••┈•
@kheradvarzannn ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌
•┈••☆••??••☆••┈•
خرد یارتان باد ???

گرفتار شدن افراسیاب بدست کیخسرو
شاهنامه خوانی محمدرضا نوریان

بی‌تو این‌جا همه در حبس ابد تبعیدند
سال‌ها، هجری و شمسی، همه بی‌خورشیدند

از همان لحظه که از چشم یقین افتادند
چشم‌های نگران آینه‌ی تردیدند

نشد از سایه‌ی خود هم بگریزند دمی
هرچه بیهوده به گرد خودشان چرخیدند

چون به جز سایه ندیدند کسی در پی خود
همه از دیدن تنهایی خود ترسیدند

غرق دریای تو بودند ولی ماهی‌وار
باز هم نام و نشان تو ز هم پرسیدند

در پی دوست همه جای جهان را گشتند
کس ندیدند در آیینه به خود خندیدند

سیر تقویم جلالی به جمال تو خوش است
فصل‌ها را همه با فاصله‌ات سنجیدند

تو بیایی همه ثانیه ها، ساعت ها
از همین روز، همین لحظه، همین دم عیدند

قیصر  امین پور