اول از چشم و بعد از قلمم افتادی.

باید میدانستم، به شیرینیِ لحظه‌ی دیدارت؛
تلخی وداعت را نیز باید بپذیرم.»

دفن کردمت بار دیگر تو را در گوشه‌ای از قلبم، امیدوارم ریشه‌ی دفن شده‌ات باز هم جوانه‌وار قلبم را به جنجال نکشاند.

همانند شمع بود، در دستانم گرفتم،
سوزاند، ولی رهایش نکردم
دستانم را به خاکستر نشاند.

و اما عزیزم، من هرگز آدمِ بی‌ تو بودن نبودم!

پاسخگویِ چشم‌های اندوه‌بارم باش، هنوز هم دیدن تو را برای زنده‌ شدن می‌خوانند.

و کدامین شخص خواهد دانست جز خودمان
که چندبار شکستیم و این تنِ متلاشی شده را دوباره به زندگی برگرداندیم.