اول از چشم و بعد از قلمم افتادی.

باید میدانستم، به شیرینیِ لحظه‌ی دیدارت؛
تلخی وداعت را نیز باید بپذیرم.»

بی‌پناهی اگه آدم بود، میشد منِ بدون تو.

نه دلِ دل کندن بود، و نه نایِ ماندن؛
چیزی میان این دو، زندگی‌ام را به زهر کشید.

عشق تو جانِ مرا آواره کرد عزیز من.

دفن کردمت بار دیگر تو را در گوشه‌ای از قلبم، امیدوارم ریشه‌ی دفن شده‌ات باز هم جوانه‌وار قلبم را به جنجال نکشاند.

همانند شمع بود، در دستانم گرفتم،
سوزاند، ولی رهایش نکردم
دستانم را به خاکستر نشاند.

و اما عزیزم، من هرگز آدمِ بی‌ تو بودن نبودم!