یادم نیست و نمیدونم چقدر دوستش داشتم، ولی میدونم دیگه نتونستم کسی رو به اون اندازه دوست داشته باشم

به عنم که صبح میشه این شب. من میخواستم وقتی بیست سالمه صبح باشه، دیگه به تخمم اصلا شب باشه نمیخوام.

نبودی دیدم به چشم مرگُ . . .

سر تا سر غم بودی برام، ولی انصافا غم عزیزی بودی.

روزها آدمی ام آرام، معمولی و به ظاهر خوب
اما شب‌ها، شب‌ها دیوانه میشوم. گریه می کنم، دلم می خواهد بدوم و فریاد بکشم و موهایم را چنگ بزنم و بد باشم، خیلی خیلی بد. اصلاً شب‌ها دلم می‌خواهد وجود نمی‌داشتم.

خوابمون نمی‌بره. هی از این شونه می‌اندازیم تن‌مون رو به اون شونه بلکه عمیق‌تر شه این خوابِ لاکردار. اما انگار نه انگار. کی فکرش رو می‌کرد یه روز به‌خاطر راحت‌ترین کارِ جهان، یعنی خوابیدن، انقد اذیت شیم؟

نشد دیگه،
مثل کلاسی که توش شاگرد اول نشدی، مثل استعدادی که توش شکوفا نشدی، مثل کنکوری که توش قبول نشدی، مثل‌ ورزشی که توش برنده نشدی، مثل شغلی که توش هیچی نشدی، مثل ازدواجی که توش خوشبخت نشدی، مثل عمرت که رفت و‌ توش خوشحال نبودی.
مثل قصه خودت که آخرش خودت از خودت راضی نشدی،
زندگی شد و نشد زیاد داره…

یه چیزایی نمی‌شه دیگه. ما هم ولش کردیم گذاشتیم که نشه. شاید بعدا شد یا شاید به جاش یه چیزای دیگه‌ای شد. نمی‌دونم. ولی کاش می‌شد.

دوستان و عزیزانم، جنگجو باشید، موفقیت خودش پا‌ نداره که بیاد، شما باید برید دنبالش.