نشسته‌ام به انتظار اتمام The Penguin و Disclaimer تا بلکه یک سریال جدید خوب ببینم. سینمایی The Substance هم منتشر شده. از اون مریض‌های کثیفه.

توی ایران من این موضوع رو خیلی بیشتر احساس می‌کنم که تاریخ انقضای هنرمندها زودتر می‌رسه. خبری از محسن تنابنده‌ای که توی نوشتن پایتخت همکاری خیلی موثری داشت یا رامبد جوانی که ورود آقایان ممنوع رو می‌ساخت، نیست.

اگر طبق شنیده‌ها توی نسخه‌ی ترکی شهرزاد، بوراک دنیز قباد باشه و کیوانچ تاتلیتوغ فرهاد، من واقعا میون دوتا دلبر باید کدوم وری برم؟

روزی سه بار به یاد شاهزاده‌‌ای که برای صدها سال وعده داده شده بود و اژدهایی که به دست گرگ‌ها بزرگ شده بود میفتم و پایانی که داشت. بسوزه پدرت کارگردان. بسوزه پدرت نویسنده.

به نظر شما ماهی و بهنام به هم برمی‌گردن یا نه؟

هفته‌ی آینده قسمت آخر در انتهای شب پخش میشه. من که بعید می‌دونم ماهی و بهنام به هم برگردن. این دو شخصیت نشون دادن که نمی‌تونن کنار هم عاقلانه و بالغانه زندگی و رفتار کنن.

دوستت داشتم ولی دیگه واقعا دلم نمی‌خواد تو رو ببینم. :)))

دلم می‌خواد فیلم ببینم ولی به سمت سریال متمایلم. دلم می‌خواد سریال ببینم اما به سمت فیلم متمایلم. وقت کمی دارم.

فیلم The Idea Of You رو تا انتها هم نمی‌تونم ببینم. احساس می‌کنم داره بهم توهین میشه. اصلا اقتباس نیست، خودِ خودِ فن‌فیکشنه اون هم ضعیف‌ترینش. صرفا یک فانتزیِ جذاب برای یک رنج سنی به خصوصه که امیدوار بودن دوتا بازیگر خوش قیافه فروشش رو تضمین کنه. وقت باارزشتون رو هدر ندید. رومنس-کمدی این نیست.

مینی‌سریال Shōgun، اقتباس نسبتا دقیقی از کتاب محبوبی به همین اسم، روایت کننده‌ی ژاپنِ قرن هفدهم میلادی و جنگ بر سر قدرت بعد از مرگ حاکم به همراه حضور اروپایی‌های مبلغ مسیحیته. ریتم سریال نسبتا کنده و از این زمان ده اپیزودی‌ای که داشته، برای شناسوندن روابط پشت پرده، زد و بندهای سیاسی و اعتقادات عمیق مردم ژاپن استفاده کرده. سریال اساسا دیالوگ محوره و دیالوگ‌های خیلی خوبی هم داره که برگرفته از همون اعتقادات و فرهنگ مردم ژاپنه. چندتا کرکتر داره که برای مدت طولانی توی ذهن باقی می‌مونن. طراحی صحنه و لباس و گریم، پر از جزئیات دقیق و شگفت‌انگیره. مسلمه که چنین تجربه‌ای برای مخاطب خیلی خوشاینده. فیلم‌برداری، قاب‌ها، پالت رنگی، نور پردازی و هرچیزِ مربوط به تصویر، صادقانه محشره. موسیقی به شدت برای سریال کار می‌کنه. پس مشکل کجاست؟ سه‌جا! به نظرِ من بزرگ‌ترین مشکل سریال، شخصیت پردازی ضعیف شخصیت‌هاست. شما تقریبا هیچ‌کس رو درست نمی‌شناسید و در اون برهه‌ی پر از اتفاق، توجیهی برای خیلی از رفتارها و واکنش‌ها پیدا نمی‌کنید که نیازه توجیه بشن. دومین مشکل، بازی ضعیف اکثر بازیگرها یا بازی قوی تعداد محدودی از بازیگرهاست. ضعف دیگران در برابر بازی عالی شخصیت توراناگا و ماریکو و یابوشیگه به شدت توی ذوق میزد. انتخاب بازیگر نقش انجین اصلا در حد و اندازه‌ی کرکتر و جایگاهش نبود. مشکل سوم، اثر فقدان حماسه داره. شاید قرار بر همین بوده و قصد نشون دادن تلاش برای اجتناب از جنگیه که دائما در سریال گفته میشد 'اجتناب ناپذیره.' و مخاطب تا اپیزود آخر چشم انتظار یک نبرد حماسی و ظهورِ شوگان بود، اتفاقی که نیفتاد‌. شاید اگر ضعیف‌های دیگه نبود، من این پایان و نبود نبرد رو می‌پذیرفتم. در آخر، شوگان بینِ آثارِ عجول و پر سر و صدای امروزی، اثر باکیفیت، خوش ساخت و باارزشیه اما اثرِ جاودانه‌‌ای نیست.