دیروز یکی از عزیزان گفت آهنگ خارجی چی گوش بدم؟ قبلا ادل و تیلر سویفت گوش دادم
بنده هم زارتی براشون آگالاک فرستادم =)))

حس زندگی تو ایران رو می‌ده، بیخودی همه‌چیز تهدیدآمیز و زمان‌بر و استرس‌زاست
واقعا خدا رو شکر نون ما رو اینا نمی‌دن وگرنه بیچاره‌مون می‌کردن

و اینم بگم که آدم تا با تیم غیرحرفه‌ای کار نکرده باشه، قدر تیم حرفه‌ای رو نمی‌دونه

با پرتقال به جز چند دفعه‌ای که با ویراستارهام به مشکل خوردم واقعاً همه‌چیز نرم و بدون مشکل و گوگولی‌مگولی بود و من چون تنها تجربه‌ی کارم با نشر بود فکر می‌کردم پیشفرض قضیه همین‌جوریه
ولی مدل برخوردها و سیاست‌ها و کلا قدم به قدم کارهای این انتشارات جدیده ناجوره، آدم حس می‌کنه اولین بارشونه دارن همچین کاری می‌کنن

7 a.m, morning
Came to take us away
Little men, big guns
Pointed at our heads

به صورت رسمی فقط ۸۰ صفحه دیگه مونده
آزادی کجایی که من دارم میام‌:)))

قرص کافئین خوردم بعدش اومدم نیم ساعت چرت بزنم، ۷۰ دقیقه خوابیدم کلاسم رو خواب موندم =))
چیه این بدن به خدا

ما در تلاشیم ولی خب تلاش هم درماست

که البته این دفعه به دلیل خیلی خوبیه :))
در نقاط حساسی در زندگی هست که موقع خواب یهو یک visionای برای آینده می‌بینم و انقدر برای اجرا کردنش هیجان‌زده می‌شم که خوابم نمی‌بره
و اینجوری می‌شه که هر دفعه روز اول برگ جدید رو با کسر خواب شروع می‌کنم :))

لیترالی من الان :))

شاید هم مشکل از ماست که از مغزی که وقتی صدای گوشی بلنده اول سعی می‌کنه نور گوشی رو کم کنه، توقع داریم در تمام مراحل زندگی تصمیم‌گیری درستی انجام بده