« بررسی نمودهای تعصب در اکوسیستم کوچینگ و فضاهای مشابه » :

نشست اخیر میتاپ فرصتی ایجاد کرد  تا هم اندیشی دسته جمعی  با گروهی از کوچ ها ، مدرسین و منتورهای کشورمان در مورد موضوع بالا داشته باشیم. از آنجایی که یکی از علائم بلوغ یک اکوسیستم را توان و ظرفیت خود انتقادی می دانم ، تلاش کردم به چهار مورد از مصادیق تعصب در اکوسیستم کوچینگ اشاره کنم .طبیعی است چنین مصادیقی ممکن است در دیگر اکوسیستم های دیگر مشابه کوچینگ نیز به میزان کمتر یا بیشتر وجود داشته باشد و ممکن است خواننده این سطور، نمونه های فراوانی از این چهار مصداق را در فضای کسب و کار خویش نیز مشاهده کرده باشد:

۱- تعصب نسبت به کارکرد کوچینگ:

اینکه ما براین باور باشیم که تنها ابزار مفید و موثر جهت توسعه انسانها کوچینگ است و دیگر ابزار ها نظیر مشاوره، منتورینگ، آموزش و … را به تمامی زیر سئوال ببریم.

۲- تعصب نسبت به دانش خود در زمینه کوچینگ:

اینکه ما براین گمان باشیم که دانش محدود ما در زمینه مدلها و رویکرد ها، تنها مدل و رویکرد موثر می باشد و دانش دیگر اصحاب این وادی را به رسمیت نشناسیم.

۳- تعصب نسبت به مراکز آموزشی:

اینکه در مورد مرکز آموزشی ( آکادمی، دانشگاه و …) که در آن در زمینه کوچینگ آموزش دیده ایم متعصبانه نگاه کنیم و به بزرگنمایی یا کوچک نمایی قوتها و ضعفهای مراکز آموزشی بپردازیم.

۴- تعصب نسبت به افراد و گروهها:

اینکه به بت سازی فردی و گروهی از برخی از افراد و گروهها در این زمینه بپردازیم و پس از آن با دیدن اولین نکات منفی فرد یا گروه مذکور، به تماشای فرو ریختن بت‌های ذهنی درون خویش ، بنشینیم.

بر این باورم که واکاوی دقیق و همه جانبه این موضوع و مصادیق آن می تواند فرصتهای ارزشمندی را در راستای خلق تجارب جدید برای ما بگشاید. اگر بنظر شما موضوع ابعاد دیگری هم دارد یا برای عبور از این چهار مورد راهکاری دارید، لطفا در صورت تمایل در خصوص  نکات مطروحه در این یادداشت بیندیشید تا ابعاد دیگری از ماجرا را نیز باهم بررسی کنیم .

افشین وزیریان
مهر ماه هزار و چهارصد و سه

http://www.linkedin.com/posts/afshin-vaziryan-mcc-32271774_موضوع-بررسی-تعصب-در-اکوسیستم-کوچینگ-ایران-activity-7249170295830233088-Pj5I

https://t.me/Afshin_Vazirian

https://www.instagram.com/p/Cv4WSr_g1Im/?utm_source=ig_web_copy_link&igshid=MzRlODBiNWFlZA==

در میانه تابستان داغ سال چهارصد و دو دارم بلند بلند فکر می کنم و این چند خط را می نویسم، تا جهدی کرده باشم در حد بضاعتم تا از پیچ و خم گفتگویی با خویشتن و شما مخاطبِ همراه ، باریکه راهی بجوییم برای گذاری آسانتر از ایامی که دردهایش گاه از طاقت ما فزون تر است.

خیلی از ما تبدیل شده ایم به سنگ صبور دوستان دور و نزدیکمان. شاید این سنگ صبور بودن بخشی از شغل ماست ، مثل مشاوران ، کوچها و فعالان اجتماعی و شاید بخشی ازاقتضای منش، مرام و موقعیت اجتماعی ما محسوب می شود. اصحابِ فن و مهارت، تلاششان بر این است که بیش از همدردی ، همدلی کنند تا آسیب روحی و ذهنی کمتری به ایشان وارد شود ، اما آدمیزاد است دیگر ، با همه این توجهات، غمِ همنوع، به همنوع سرایت می کند. بخصوص اگر دلی نیز در گرو همدیگر داشته باشند. این روزها به احتمال زیاد همه آنهایی که آدمهای دوروبرشان به هر دلیل ، ایشان را شایسته شنیدن دردها و رازهایشان می دانند ، چنین شرایطی را بارها و بارها تجربه کرده اند.

بیش از همیشه لازم داریم گهگاه خودمان را از این کوله بار غم های خویش و دیگران خالی کنیم. قبل از اینکه زیر این آوار سهمگین، استخوانهایمان خرد شوند. برای خالی کردن این کوله بار اگر متاعی از ادبیات و هنر بنظرتان می رسد ، بقول حسام ایپکچی در پادکست کم نظیر می ، جرعه ای نیز بر این خاک بیفشانید.

سهم من از این جرعه فشانی، بیتی از شعر زیبای فاضل نظری عزیز است :

لبخند و اشک، شادی و غم، رنج و آرزو
از ما به دل مگیر، همین است زندگی

افشین وزیریان
مرداد ۱۴۰۲
https://t.me/Afshin_Vazirian