من همیشه بزرگ‌تر و قوی‌تر از مشکلاتم بودم.

همیشه مشکلات از دور هیولا دیده می‌شن. قبل از روبه‌ر‌و شدن باهاش حس می‌کنی از عهده‌ش برنمیای. فکر می‌کنی خیلی ضعیف و کوچیک و‌ نحیفی؛ اما وقتی بهش می‌رسی می‌بینی هم قدرتت خیلی زیاده و هم اون چیزی که تو هیولا تصورش می‌کردی در واقع یه موش کوچولو هم نبوده. تهش هم خیلی راحت‌تر از چیزی که تصور می‌کردی از پسش برمیای و پشت سر می‌ذاریش.

من تو طول عمرم فکر نمی‌کنم تونسته باشم به یه مورچه هم عمدا آسیب بزنم ولی زورم به خودم خیلی می‌رسه. تو سرویس کردنِ دهن خودم رو دست ندارم.

مسئله رفتن نیست ،مسئله تحمل برای برنگشتنه!

نمی‌دونم بخاطر هورمونامه یا چی! ولی از بیشتر آدمای زندگیم دلخورم.

نوشته:
«رئیسِ من کسی نیست جز رحم و هورمون‌هام.»

درباره‌اش پا‌هامو تند‌تند تکون می‌دم.

تو لیاقتت خیلی بیشتر از این چیزاییه که بهشون راضی شدی.