آدم لاشیو گاییدم

اون که کرده راضیتو گاییدم

مغزم میگه خفه به من
میگه تو معتادش بودی ولی بد خماری پس دادی تا ترک کردی...

‏قبلا خیلی برام مهم بود که اگه یکی اذیتم کرد و بهم آسیب رسوند، دهنشو سرویس کنم و کینه به دل میگرفتم ولی الان واقعا برام مهم نیست، سریع میبخشم و تنها کاری که میکنم فاصله گرفتنه.
‏اینجوری خیلی آرومترم؛ انتقام و کینه فقط هدر دادن بیخود وقت و انرژیه.

قبلا اینجا کم حرف میزدم که اذیت نشین
اما حالا اهمیت انچنانی برام نداره،لطفا اگه از اینجور ادما نیستید که پیام ها و متن های طولانی منو تحمل کنین همین الان چنل رو ترک کنین.
موندنیم که هممون میدونیم،اگه بخواد میمونه.

کارای کوچیک دلیل خوشحالی منن.دردایی که بعضی وقتا با بودنشون خیلی لذت میبرم هم همینطور. مثلا؛
شروع به تلاش برای رسیدن به هدفم"نه اونطوری که خودمو غرق کنم توش" میشه جزوه کارای کوچیک و خوشحال کننده‌م.اینکه الان،با هر حروفی که تایپ می‌کنم نوک انگشتام درد می‌گیره و استخوان پام از خستگی تیر میکشه،از جمله درد های دوست داشتنیِ منه. می‌دونم اینا یه جبرانی داره،جبران های خوب.
همیشه دلم میخواد قبل از بدست اوردن چیزی که میخوام تاوانشو پس بدم،اینطور میپسندم،از سختی گذشتن و رسیدن به راحتی انگار رو فرم تره؛اینجوری بیشتر 'لذت' میبرم،چون می‌دونم چی کشیدم تا به اینجا رسیدم.

من به شهری که توش بدنیا اومدم کشش خاصی دارم،هر نقطه یه جهان باشم برام یه طرفه،محل تولدم یه طرف دیگه
وقتی میرم اونجا،انگار روحم بعد مدت ها نفس میکشه،طوری حالم خوب میشه که هرروز مثل یه بمب انرژی از خواب بیدار میشم،احساس امنیت میکنم ، استرس ندارم،هوای تمیز برای نفس کشیدن هست..
اون قسمت از خاک کشورم برای من با بقیه شهرا فرق داره:)
زندگیم ، هویتم،اصالتم،منِ واقعی همش اونجاست..
هر هوای دیگه ای بره تو ریه هام
هر جای دیگه ای زندگی کنم
هر شهر دیگه ای تحصیل کنم و تشکیل خوانواده بدم
بازم هرکی هرجا ازم بپرسه خونه واقعیت کجاست،بدون فکر اسم اونجارو میارم..
فکر می‌کنم تعهد داشتن یه چیزی تو این مایه ها باشه✨